*Verhaal* Red Carpet of Love .

Schrijfsels
#1

[size=8pt]* ik heb besloten om eens een totaal ander soort verhaal te schrijven dan dat ik normaal doe, zoals rook prooi en coma. Dit verhaal gaat over een jonge acteur die aanbeden word door duizenden fans, helaas beland hij in een hele lastige situatie, ik ben nogal impulsief begonnen dus meer kan ik jullie niet geven aan info* [/i]

Het waren veel mensen, duizenden drongen zich een weg naar voren.
Lichtflitsen kwamen overal vandaan, geschreeuw was een geluid dat hier bijna normaal was.
Dit klinkt misschien alsof ik in een oorlogsgebied was maar ik wachtte in mijn limousine om de rode loper te betreden, meisjes te laten flauwvallen en een zwoele blik in de camera te werpen.
Het was routine geworden, niks anders dan gewoon herhalen, stap voor stap.
Zo moeilijk was het ook niet als er een heel team aan visagisten elk plukje zo stylen dat het er nonchalant uitzag.
Het was gewoon een verkleedpartijtje niks meer niks minder. Een feestje van je eigen succes.

Ik stapte de limo uit, klaar om te doen wat van mij verwacht werd.

Langzaam opende ik mijn ogen, het felle zonlicht was een pijnlijke begroeting, niet de enige begroeting die ik kreeg want al snel nestelde er een meisje met lang blond haar tegen mij aan.
Mijn god, wat had ik gedaan.
Snel ging ik door mijn gedachtes, flitsen en fladderen van herinneringen maakte een tijdlijn maar er miste een stukje. Het stukje dat mij hier bracht.
In een bed met, ja wie lag hier eigenlijk aan mij geplakt. Voorzichtig streek ik het haar uit haar gezicht. 2 Knalblauwe ogen keken mij verwachtingsvol aan.
Was ze een actrice? Iemand van de pers?, dat was niet te hopen want dan was de kans groot dat ik verhalen van de ‘wilde nacht’ terug las. Een wilde nacht dat nu naast mij lag.
Wanhopig spoorde ik de kamer af, het eerste wat ik vond was mijn dure pak dat nu in een zielig hoekje was weggegooid.
Aan mijn voeteneinde dook een knalroze slipje op.
Ik, zij. We waren dus niet alleen wezen slapen. Die kans was klein.
Haar kamer was blauw geverfd, had witte afwerkingen aan de bovenkant en een grote poster met een jongen erop met blond haar die poserend recht voor mijn neus een uitdagende pose aannam.
Een jongen die ik maar al te goed herkende.
Die jongen was namelijk ik.

Shit.

  • Mocht er weinig animo voor zijn verwijder ik het verhaal weer*
#2

Nerveus bekeek ik mijzelf in de spiegel, de jurk maakte mijn huid bleek en mijn haar leek ook niet mee te werken.
Ik gooide met een diepe zucht de zoveelste jurk op een stapel van de vorige afvallers.
Mijn handen deden een wanhopige poging tot het fixeren van mijn blonde haarplukken maar het leek een verloren zaak.
Ik wou gewoon zo graag dat hij mij zag, dat hij mij zag net zoals ik hem zag.
Dat hij bewonderend zou kijken als ik langsliep. Ik wist dat de kans klein was, maar ik kon niet opgeven, ik klampte mij vast aan de hoop van iets, een blik een aanraking of weet ik veel wat. Iets
Rood maakte flets, zwart stond saai en andere kleuren waren niet voor mij weggelegd.
Ik wierp een blik naar de poster van hem die in mijn kamer hing.
Hij had het makkelijk, hoefde weinig te doen om er zo perfect uit te zien terwijl ik in de afgelopen uur al meer dan 10 jurken over mijn hoofd had getrokken.
Jurken met verschillende pasvormen, maten en kleuren maar tevergeefs was het een fiasco op mijn lichaam.
Alles leek wel gewoon net niet bijzonder of net niet mooi genoeg te staan.
Waarom was er niet een jurk die mijn vormen omhelsde, mijn huidskleur trots liet opvallen en een geheel vormde dat onmisbaar was.
Niet dat het wat uitmaakte want ik was maar een fan, een fan die toevallig kaartjes voor de première had gewonnen. Het was misschien dom geluk maar ik vond de gedachten van het lot veel mooier.
Terwijl ik een andere jurk pak en voor mijn lichaam hield zag dat de wijzers van de klok akelig snel verschoven waren, de tijd begon te dringen en ik kan moeilijk naakt aankomen.
Nouja, daar trok ik misschien wel zijn aandacht mee.
Snel schud ik dat idee van mij af, ik begon nogal wanhopig te worden merkte ik.
De jurk die nu voor mij hing leek wel een goed alternatief, het idee van ‘het gaat niet om de kleding maar om wie de kleding draagt’ klonk nu erg aanlokkelijk.
Snel zocht ik naar een paar zwarten hakken, als ik eindelijk het juiste paar had gevonden schoof ik mijn voet erin en haastte ik mij naar mijn auto.
Dit werd een onvergetelijke avond.

#3

Hahaha, ik vind het wel een leuk idee.

Ik volg. :grinning:

#4

Ik vind je schrijfstijl echt heel fijn! Meestal als ik een verhaal lees denk ik in mezelf wat ik anders zou doen maar jouw schrijfstijl is echt geweldig :slightly_smiling_face:

#5

Ah thanks :slightly_smiling_face:

Het was dus een fan, een fan waarmee ik de avond had doorgebracht.
Dit was foute boel, hele erge foute boel.
Als bekend persoon word daten met fans,
one night stands met fans, of wat dan ook met fans ontzettend afgeraden.
Fans waren namelijk net als gestoorde exen, als ze eenmaal de illusie kregen dat er wat was, of beter gezegd was geweest gingen ze helemaal door het lint.
Sommige vertelde hoe hun nacht met hun idool was,
gelukkig geloofde weinig dat en werd het al gauw aangezien als een wanhopige fan fiction op internet. Anderen beweerde dat ze zwanger waren, wat niet bepaald fijn was als publiciteit maar het ergste waren de plakkerige, het soort dat niet wegging niet stopte en je altijd volgde.
Hopelijk wist ze dat ik geen flauw idee had hoe, en waarom ik hier lag.
Haar ogen waren weer dichtgegaan maar haar arm lag permanent over mijn ontblootte bovenlichaam heen geslagen.
Ik voelde me zeg maar een beetje gevangen.
Snel bedacht ik een ontsnappingsplan waarbij geen confrontatie aanwezig was,
helaas maakte de arm dat een beetje moeilijk.
De jongen tegenover mij leek het grappig te vinden, helaas was die idioot verdoemd om hier te blijven.
Je zou denken dat ik, de bekende acteur met een bad guy reputatie wel vaker in dit soort situaties beland, maar de waarheid was dat ik mijn nachten alleen doorbracht in een hotel, een hotel waar ik helaas vandaag niet wakker in was geworden.
Langzaam probeerde ik de hand te verplaatsen maar het leek net op een plakkerige pleister die je er snel af moest trekken.
Dat leek nu niet meer nodig te zijn want een gaap ontsnapte uit haar mond, een bewijs dat ze wakker was geworden. Fijn.
Ik keek haar aan en gaf mijn beste, ‘ Sorry ik ben beroemd, druk leven drukke dag ik moet gaan was gezellig speech’ en ik stond op. Ik voelde hoe akelig koud de vloer was, hadden ze geen vloerverwarming ofzo, vreselijk.
ik pakte mijn pak en trok het snel over mij heen, keek rond om te zien of ik nog kledingresten kon vinden, je weet wel anders vind je die ook weer terug bij een veiling en haasten mij snel het gebouw uit wat blijkbaar een flat was.
Misschien was het lullig geweest maar haar het idee geven dat ik gezellig met haar wou ontbijten leek mij nog veel erger.
Ik voelde in mijn zakken, opzoek naar mijn telefoon om een taxi te bellen maar het kleine apparaatje zat niet meer in mijn zak. Een angstgolf overspoelde mij.
Dit werd een lange dag

#6

upje :wink:

#7

Oh, oeps. Dacht dat ik al had gereageerd.

Naja, je weet wat ik vind. :'D

#8

Ik vind t leuwkkk

#9

Leuk, ik volg!

#10