[i]Hee iedereen 
dit is het eerste verhaal dat ik schrijf, dus ik ben benieuwd of dat het een beetje leuk is.
Dit verhaal is gebaseerd op mijn werk, maar ik heb het wel iets leuker gemaakt.
Veel plezier met lezen en laat vooral een reactie achter!
Liefs, Lotte
[/i]
Hoofdstuk 1
Hallo allemaal, ik ben Lotte en ik werk in een IJssalon 2 dorpen verder. Er werken best wel veel mensen, waaronder veel mensen van mijn eigen leeftijd. Ik zal iedereen zo even kort voorstellen, maar eerst zal ik wat meer over me zelf vertellen. Ik ben dus Lotte Hendriks, 16 jaar oud en sinds een halfjaar werkzaam bij IJssalon Italiano. We zijn in de zomer niet op vakantie geweest, en daarom heb ik maar een baantje gezocht. Als je aan mijn vriendinnen vraagt hoe ze me zouden omschrijven, zouden ze denk ik zeggen: ‘Af en toe wat verlegen, maar een super lieve meid!’ Bij IJssalon Italiano moet je in het eerste jaar in de afwas staan, en schepijs verkopen. Als je er voor het tweede jaar bent, mag je misschien in de bediening of iets anders doen, zoals coupes leren maken.
Verder werken er aardige meiden en leuke jongens. Mijn baas heet Joost en is rond de 30 en hij runt samen met zijn vriendin de IJssalon. De IJssalon is dit jaar voor het 3e seizoen open. Ik werd ingewerkt door Isa, een aardige meid van 18. Dan zijn er nog een heleboel meiden die ook rond die leeftijd zijn, iets ouder dan ik dus, en bijna allemaal zijn ze aardig. Dan zijn er nog de jongens (waar dit verhaal eigenlijk hoofdzakelijk over gaat).
De broers Luke en Paul kende ik al voordat ik er kwam werken. Onze vaders zijn vrienden en we zijn wel eens op elkaars verjaardag geweest, en onze families hebben met Pasen wel eens bij elkaar gegeten enzo. Luke is 19 en Paul is 21. Luke is erg knap en zit nu in 6 VWO, volgens mij is hij een keer blijven zitten. Paul studeert nu bedrijfskunde, en is net 2 jaar van onze school af. Luke zit op dezelfde school als ik, maar dan dus een jaar hoger. Ik vind Luke al langer leuk, maar laatst kwam ik hem op school tegen terwijl hij hand in hand liep met een meisje. Grrrrr… Ja, jullie horen het goed; ik ben jaloers. Strontjaloers. Ik hoor bij hem, zij niet. Dan is er dus zijn broer, Paul, knap (maar niet zo knap als Luke) maar echt super lief. Als hij ingedeeld staat bij de bediening, en hij komt koffiekopjes brengen en het is druk, maakt hij altijd wel even tijd om te komen helpen, al is het maar voor 2 minuten. Paul en ik kunnen Carla allebei niet uitstaan. Ze voert niks uit tijdens het werk, en ze probeert altijd eerder weg te glippen.
Dan is er nog de knappe Bas, die blijkbaar ook op onze school zit, maar dan op 4 vmbo. Wat ik ook niet van hem wist is dat hij het vriendje is van iemand uit mijn klas. Maar zijn vriendin is altijd zo enthousiast dat ze iedereen knuffelt en kust; ook jongens uit onze klas. Ik snap niet dat Bas dat goed vindt, maar ja, zijn keuze. Bas is wel knap en aardig enzo, maar ik zou denk ik niks met hem willen. Wel vind ik het leuk om met hem over school te praten en een beetje te dollen enzo. En voorzover ik het weet, vindt hij het ook wel leuk om dat met mij te doen.
Dan zijn er de broers Chris en Marco; Chris is al (net als Luke) ‘gepromoveerd’ naar het maken van ijscoupes enzo, maar Marco staat nog steeds, net als ik, in de afwas en schepijs. Marco is knap, en opzich ook wel aardig. Ik kan wel met hem lachen. Chris is knap en kan super schattig lachen, met hem heb ik al heel wat awkward moments gehad, maar ja, hij lijkt het niet erg te vinden. Ilse, een meisje dat ook bij IJssalon Italiano werkt, heeft me vertelt dat Chris en Marco bij IJssalon Italiano bekend staan als ‘de Meidenverslinders’, maarja, dat zal ik snel genoeg wel merken denk ik.
Dan is er Dave, hij is echt een van de liefste jongens die ik ken - na Luke natuurlijk 
- hij is wel knap, maar niet zo knap als Luke en Chris. Elke keer als ik met hem moet werken zie ik hem door mijn straat fietsen, maar nooit durf ik te vragen of dat hij even wacht, zodat we samen kunnen fietsen, want anders gaan mijn ouders weer rare vragen stellen enzo. En dat is echt iets waar ik GEEN zin in heb. Misschien dat ik binnenkort wel een keer met hem ga fietsen… ooit. Zoals ik al zei is Dave echt lief! Als ik iets voor hem opruim of iets voor hem doe, zegt hij altijd dankjewel enzo.
Volgens mij heb ik nu wel alle belangrijke personen gehad. Volgende keer zal ik jullie mijn ‘werk avonturen’ gaan vertellen. En soms is het leuker dan je denkt. Of dat ik zelf had gedacht.
Hoofdstuk 2
Na een nacht niet te hebben geslapen van de spanning is het dan eindelijk 17:45: tijd om voor de eerste keer te gaan werken. En Luke moet ook werken, wat het extra spannend maakt, want mijn hersenen nemen altijd even pauze als ik bij hem ben. Niet echt ideaal voor een eerste werkdag…Okee, 10 minuten fietsen, en 5 minuten om mijn blouse en sloof aan te doen, moet genoeg zijn toch? Daar ga ik dan, op mijn fiets. Ik weet dat Luke ook in hetzelfde dorp als ik woont, dus misschien kom ik hem wel tegen.
Maar nee, eenmaal aangekomen bij IJssalon Italiano heb ik onderweg geen Luke gezien, maar ik heb al wel een nieuw probleem; moet ik via de personeelsingang, zoals mij tijdens het gesprek is verteld, of door de gewone ingang? Ik kies toch voor de gewone ingang, omdat ik mijn baas nog om een blouse enzo moet vragen. Okee: fiets op slot, mijn haar zit okee dus ik kan naar binnen.
Gespannen maar toch enthousiast zeg ik: ‘Hoi’. ‘Hai, Lotte’ krijg ik terug van mijn baas.
‘Hoi, ik ben Mary en jij bent dus Lotte’ hoor ik naast me.
‘Ja, klopt’ zeg ik.
‘En? Heb je er een beetje zin in?’ vraagt Mary.
‘Ja hoor, ik ben benieuwd wat ik allemaal kan doen’ antwoord ik op haar vraag.
‘Hee Lotte, zin om te beginnen?’ vraagt mijn baas.‘Ja, hoor’ antwoord ik hem.
‘Loop maar even mee naar achter, dan pak ik alvast een blouse voor je’, legt mijn baas me uit.
‘Is goed’, zeg ik.
Ik loop achter hem aan naar de keuken. En dan kom ik erachter dat mijn dag vandaag vol zit met dilemma’s, want hier is het volgende dilemma alweer:
Mijn baas loopt de kelder in om een blouse voor me te pakken. Achterna lopen? Of toch maar even wachten? Ik besluit om toch maar te wachten, want als je meteen met je baas de kelder inloopt, worden er denk ik toch rare dingen gedacht…
Ik kijk even rond; daar is dus de afwasmachine en daar brengt de bediening de vuile afwas de keuken binnen. En opeens staat mijn baas naast me:
‘Hier heb je je blouse, ik wijs je de kantine, dat is eigenlijk de personeelsruimte, daar kan je je even omkleden, dan haal ik iemand die je even in kan werken, want daar heb ik het te druk voor’, en voordat ik het weet sta ik alweer in de kantine, met een blouse in mijn handen. Voor een paar seconden ben ik alleen in de kantine, totdat Chris, Marco en Luke samen binnenkomen.
‘Hey, ik zal me even voorstellen; ik ben Chris’, stelt Chris zichzelf voor met een knipoog.
‘Hai, ik ben Lotte’, stel ik mezelf voor.
‘Hoi, ik ben Marco, volgens mij staan wij vandaag samen in de afwas’, zegt Marco .
‘Hai, ik ben dus Lotte’, stel ik mezelf voor de derde keer vandaag voor.
‘Hee’, zegt Luke met een knipoog en een lach waarvan ik smelt.
‘Hai, Luke’ zeg ik blozend tegen hem.
‘Heey, jij moet Lotte zijn’, hoor ik opeens achter me ‘aangenaam, ik ben Isa en ik ga je inwerken’.
‘Ja, ik ben inderdaad Lotte’ zeg ik tegen Isa.
‘Je moet even je blouse uit de verpakking halen, en zorgen dat alle ijzerdraadjes eruit zijn, want die doen pijn, geloof me’, legt Isa me uit.
Ik controleer of dat alle draadjes uit mijn blouse zijn en trek dan mijn blouse aan. Snel rol ik de mouwen van mijn blouse op en volg ik Isa naar de kast.
‘Okee kijk’, begint Isa , ‘dit is de kast waar de sponzen, doekjes, theedoeken en sloven liggen. Als je moet werken, zorg je dat je ongeveer 10 minuten van tevoren hier bent, zodat je je blouse aan kan doen en je sloof aan kan doen’. Ik knik als teken dat ik het begrijp. ‘Je sloof houd je voor je, dan draai je de uiteinden om jezelf heen en dan strik je de sloof voor je buik.’ Ik probeer het. ‘Zo goed?’ vraag ik haar. ‘Ja, maar je moet zorgen dat je blouse goed in je sloof zit’, legt Isa uit. ‘Heb je trouwens je nagellak van je nagels af? En heb je je armbandjes af? Je mag namelijk geen nagellak op of armbandjes aan tijdens het werk’, legt ze me uit. ‘Ja, mijn nagellak heb ik er vanmiddag vanaf gehaald, en eigenlijk draag ik bijna nooit armbandjes’, zeg ik tegen Isa. ‘Okee, mooi. Dan gaan we nu naar de keuken.’
Isa maakt de deur open en ik loop achter haar aan. ‘Hier was je je handen met koud water, en droog je het goed af’, legt ze me uit. ‘Als je daarmee klaar bent gebruik je de desinfectiecreme voor je handen’. Ik volg Isa naar het halletje waar een zwart kastje hangt. ‘Dit is het inkloksysteem’, legt Isa me uit, ‘als je je blouse en sloof aan hebt en je handen hebt gewassen, mag je gaan inklokken’. Ik kijk even rond in het halletje, en Isa praat ondertussen verder. ‘Je klikt op inklokken en dan leg je je vinger op de vingerscan, zo kan het apparaat zien wie je bent’. Isa installeert mijn naam op het inkloksysteem en ik probeer in te klokken, en godzijdank lukt het. We lopen richting de afwashoek.
‘De vaatwasser loopt 4 minuten. Je hebt dus 4 minuten om de vaatwasser in te ruimen, uit te ruimen en ervoor te zorgen dat de schone afwas weer op zijn plek komt te staan’. Isa stopt even en kijkt me aan met een vragend gezicht. Ik knik als teken dat ik het begrijp. ‘Okee, nu ga ik je laten zien hoe je het beste lege, schone coupes kunt vasthouden als je ze naar voren wilt brengen. Houd je hand maar op en doe een coupe op de kop tussen je vingers. zo kun je er ongeveer 4 vasthouden’. Ik doe haar na, en met een beetje hulp lukt het me zelfs 5 coupes op een hand vast te houden. ‘Super!’ zegt Isa. ‘Okee, als jij je even bezighoud met de afwas, ga ik even in de bediening helpen, want ze hebben me nodig. Marco zal je zo de kassa en het schepijs uit gaan leggen’. ‘Okee, heel erg bedankt alvast voor het uitleggen, Isa’, bedank ik haar. ‘Geen dank, en tot zo’, wuift Isa mijn commentaar weg.
‘Hey’, hoor ik achter me. Ik draai me om en daar staat Marco grijnzend. ‘Schijt aan Isa, ik heb zin om je nu het schepijs en de kassa uit te leggen, dus kom’, lacht hij. Ik grinnik.
Hoofdstuk 3
‘Okee, klaar om naar de lastige klanten te gaan?’, vroeg Marco met een knipoog.
‘Ja hoor, maar moeten we niet nog even helpen met de afwas?’, vroeg ik omdat de hele keuken vol stond met vieze koffiekopjes, bordjes, lege coupes etc.
‘Nee joh, dat kan Tom hier best alleen’, zei Marco lachend.
‘Okee, mij best’, stemde ik met hem in.
Eenmaal bij het schepijs aan te zijn gekomen, wil Marco het me net uit gaan leggen als onze baas naar ons toe komt.
‘Marco, misschien kan je broer Chris dat beter doen, hij heeft meer ervaring’, stelt onze baas Joost voor.
‘Hmpf, wat jij wil’, zegt Marco, al een stuk minder blij.
‘Wat wil jij Lotte’, vraagt mijn baas ‘Marco of Chris?’
‘Maakt mij allemaal niks uit hoor, als ik straks alles maar weet’, antwoord ik.
‘Okee, dan doe ik het dus, want ik heb toch niks te doen’, legt Chris uit en hij verbant zijn broer Marco weer naar de afwas.
‘De mensen die van 14:00 tot 18:00 hebben gewerkt, zijn nu afgewerkt. Dus zij zullen hier zo wel een ijsje komen halen, dan kunnen we hen mooi helpen’, zegt Chris ‘maar eerst zal ik je even de kassa uitleggen’.
‘Okee’, zeg ik.
‘Dus hier klik je aan hoeveel bollen, en slagroom en eventueel saus’, legt Chris me uit.
‘Okee, dus qua prijs is er geen verschil tussen een bakje, hoorntje of een superhoorn’, vraag ik voor de zekerheid.
‘Nee, qua prijs maakt het niks uit. Oh kijk, daar zijn de mensen die de middag dienst hebben gehad, we gaan hen helpen’.
‘Okee’, zeg ik.
‘Je moet eerst beleefd groeten enzo, beetje lachen, maar dat kan jij volgens mij wel’, zegt Chris met een flirterige lach.
‘En dan vraag je welke smaak en in een hoorntje of bakje’, legt hij me uit.
‘Okee, ga ik doen’, verzeker ik hem.
‘Hoi, kan ik jullie helpen?’, vraag ik met een glimlach.
‘Uhm jaaa’, zegt een meisje dat zich straks voor heeft gesteld als Ilse, ‘doe mij maar een hoorntje met vanille en chocolade’.
‘Ja hoor, komt eraan’, zeg ik nog steeds glimlachend.
‘Je doet het goed hoor’, hoor ik opeens achter me.
Als ik omkijk, kijk ik recht in het flirterige gezicht van Chris.
Ondertussen heeft hij ook een hand in mijn zij gelegd, gelukkig zien de klanten daar niks van, wat moeten ze anders wel niet denken?
Als Ilse en de rest die 's middags heeft gewerkt weg zijn, zegt Chris dat we weer naar achter moeten, kijken of dat we de afwas kunnen helpen. Maar net op dat moment komt er een grote familie IJssalon Italiano binnen. Allemaal willen ze schepijs.
‘Bij zo’n grote groep kan je beter even een papiertje pakken en opschrijven wat iedereen neemt, want als je het vergeet, sla je het misschien niet goed aan op de kassa en dan betalen ze dus te weinig’, legt Chris me uit.
‘Okee, doe ik, ga je me helpen of…?’ , vraag ik onzeker.
‘Is goed, ik help je wel. Als jij aan die kant begint en alles opschrijft, begin ik aan deze kant en dan schrijf ik ook alles op. Dan slaan we het dadelijk samen aan op de kassa okee?’ vraagt Chris.
‘Top’, meld ik hem.
Als we uiteindelijk iedereen van een ijsje hebben voorzien, slaan we het samen aan op de kassa.
‘Okee kijk; hier sla je de slagroom aan en hier de chocoladedip’, zegt Chris. Hij pakt mijn hand, en tikt het met mijn hand aan. Omg, als de klanten dat zien…
‘Er zijn nu geen klanten meer, dus je mag gaan kijken of dat je in de afwas kan helpen. Ik kom zo nog wel even bij je kijken, sch…’, zegt hij met een blos op zijn wangen.
Okeeeee, wacht even, wilde hij me nu schat gaan noemen? Of verbeeld ik me dat maar? En heeft Luke dit gehoord? Jeetje hé, wat een dilemma’s hier…
Als ik eenmaal terug ben bij de afwas, begint Marco bijna meteen tegen me te praten.
‘En? Heeft mijn broer zich een beetje gedragen? Hij is nogal een meidengek, weetje’, verontschuldigt Marco zich.
‘Dat dacht ik al’, lach ik, ‘maar het ging goed hoor’, verzeker ik hem.
Je verhaal heeft wel potentieel, maar er kan nog wel wat vebeterd worden, maar heb nu niet genoeg tijd om alles te noteren.
Ik bedoel het niet afkrakend of zo, want ik vind het zeker een leuk verhaal tot nu toe.
Hoofdstuk 4
‘Waar blijven jullie? Er staan klanten bij het schepijs!’, roept onze baas Joost naar Marco en mij.
‘Kom Lotte!’, zegt Marco. Hij pakt me bij m’n hand en neemt me mee naar het schepijs. Bij het schepijs aangekomen, kijkt Chris zijn broer Marco boos aan. Waarschijnlijk om het feit dat nu niet hijzelf, maar zijn broer mijn hand vast heeft. Marco grijnst naar zijn broer, maar ik ben al bezig om de klanten te helpen. Het zijn dit keer geen Nederlanders, maar Duitsers. Gelukkig hebben mijn ouders vrienden in Duitsland, en spreek ik dus wel een woordje Duits. Marco daarentegen niet. Chris seint naar me dat ik Marco niet moet helpen.
‘Hallo, wer darf ich helfen?’, vraag ik in mijn beste Duits.
‘Ja, ich weiß es schon’, begint een Duitse klant tegen mij, ‘ich möchte gerne ein Horn mit 2 Kugeln. Einmal Vanille, und einmal Erdberen, mit Zahne bitte.’, de Duitse klant kijkt me afwachtend aan, of dat ik het begrepen heb.
‘Ja, mache ich’, verzeker ik hem, en ik schrijf op een briefje 2 bollen + slagroom.
Marco daarentegen is nog steeds aan het denken wat de klant bedoelt.
‘Pssst, Lotte’, lacht hij verlegen, ‘wat betekent 2 Kugeln mit Zahne?’
‘2 bollen met slagroom’, grinnik ik.
‘Hee, weet je wat’, begint Marco, ‘als jij nou even alles schept, dan sla ik alles aan op de kassa. En als iemand slagroom wil, moet je het maar zeggen dan doe ik dat ook, maar dan hoef ik tenminste geen Duits te praten’, stelt hij voor.
‘Mij best’, stem ik in.
Als iedereen een ijsje heeft, tellen we alles bij elkaar op, en komen we op een totaal bedrag van 21,60 euro.
‘Eeeuhm, Lotte’, begint Marco weer, ‘zou jij kunnen afrekenen met hun?’, vraagt hij.
‘Ik dacht al dat je dat ging vragen’, lach ik.
‘Einundzwanzig euro sechzig, bitte’, zeg ik.
Als de groep uiteindelijk heeft betaalt, en ik het geld in de kassa heb gedaan, bedankt Marco me.
‘Thanks, Lotte’, begint hij, ‘ik zou niet weten wat ik had moeten doen als ik hier alleen had gestaan’, zegt hij.
En opeens voel ik weer een hand in mijn zij.
‘Ja, mijn broertje is gewoon niet zo goed in talen’, lacht Chris achter me.
‘Ja, nou en? Jij bent nergens goed in’, bijt Marco terug.
‘Jongens, geen ruzie hier’, sus ik de boel, ‘jullie zijn allebei super!’, zeg ik en ik loop weg.
Ik voel twee paar ogen in mijn rug prikken en ik hoor Marco of Chris iets zeggen wat lijkt op: ‘Daaaamn… kijk haar dan’, maar wie het zei weet ik niet…
‘Hoi, doe mij maar een bakje, met stracciatella en chocolade’, zei de overdreve blije klant voor mijn neus.
‘Ja hoor, komt eraan’, zei ik tegen haar, terwijl ik de ijstang schoonspoelde, ‘alstublieft, dat wordt dan 2 euro alstublieft.’, zei ik met een glimlach terwijl ik het ijsje aan haar gaf.
‘Alsjeblieft meid, en hou die euro maar zelf’, ze de vrouw toen ze me 3 euro gaf.
‘Heel erg bedankt mevrouw en tot ziens!’, zei ik vriendelijk.
Net toen ik op weg was naar de afwas kwam Chris naar me toe:
‘Lotte, Joost zegt dat het papier in de keuken op is en dat je het moet vervangen’, beveelt Chris me.
‘Uhm, ja is goed, maar waar ligt dat dan?’, vroeg ik hem.
‘Ergens in de kelder’, grinnikte Chris.
‘Jaha, maar wáár dan?’, vroeg ik met een geirriteerde zucht.
‘Okee, kom maar prinsesje, ik loop wel mee’, zei Chris op een flirterige toon.
Ik liep achter Chris de kelder in. Was dit niet raar? Zomaar met een vreemde jongen de kelder in? Hopelijk staat niemand ons dadelijk op te wachten, want dan zullen ze ook wel denken…
‘BOE!’, hoorde ik naast me, en ik schrok.
Daar stond Chris, helemaal dubbel van het lachen.
‘Verdomme, Chris’, begon ik nep-boos, ‘doe dat please nooit meer’, lachte ik nu.
‘Aaaaawh kom hier Lotje van me’, Chris kwam met zijn armen open naar me toe lopen en gaf me een knuffel.
‘Ik zal het nooit meer doen, lieffie’, grinnikte hij en hij gaf me een kusje op mijn voorhoofd.
Gelukkig was het een beetje donker in de kelder, want ik had volgens mij een hoofd, zo rood als een tomaat.
‘Kom, we gaan weer naar boven’, stelde ik voor, ‘want ik heb het papier gevonden’, legde ik uit.
‘Mij best’, antwoorde Chris, maar volgens mij was hij het er niet mee eens, haha.
Bij elke stap die ik op de trap naar boven zette, dacht ik: ‘Laat er aub niemand boven ons op staan te wachten’. Maar helaas…
Ik liep voorop - volgens mij was Chris trouwens naar mijn kont aan het kijken maar oké - en toen ik de deur openmaakte liep onze baas Joost daar net langs. En als er een jongen en een meisje uit de kelder komen, moet daar natuurlijk een grap over worden gemaakt…
‘Zooooooo, gezellig met z’n tweeën de kelder ingedoken?’ vroeg mijn baas met een knipoog.
Blijkbaar is dat heel erg grappig als iemand dat zegt, want Joost lag helemaal dubbel, en ook Chris kon er wel om lachen. En het zal me niks verbazen als straks al het personeel weet dat we met z’n tweeën in de kelder waren. Ook al is er niks gebeurt - behalve een kusje en een knuffel dan - is het toch raar als iedereen aan je vraagt hoe het was…