Hooi iedereen,
ik heb laatst inspiratie gekregen voor een nieuw verhaal. Dat ik hier ga posten!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Samenvatting:
Joyce en Jelle zijn tweeling. Vanaf hun geboorte gaan ze met elkaar om. Ze hebben geen beste vrienden nodig, omdat ze elkaar al hebben. Maar dan slaat het noodlot toe. De moeder van Joyce en Jelle heeft geregeld dat Jelle een jaar bij een gastgezin in Spanje blijft, Joyce gaat naar een gastgezin in Polen. Dit heeft hun moeder gedaan, omdat ze te close zijn geworden door de jaren heen. De kinderen vinden dit verschrikkelijk en missen elkaar veel.
In mijn verhaal worden er verschillende kanten beschreven, dan van Joyce dan van Jelle en soms van hun moeder. Succes met lezen en wees niet bang om een reactie achter te laten! x
Proloog:
“Wat? Ben je gek?” schreeuwt Joyce door de kamer. Ze kijkt haar moeder verontwaardig aan. “Hoe kun je?” roept Jelle. “Jullie moeten proberen om het eens zonder elkaar te kunnen, Joyce jij vertrekt volgende week, Jelle, jij zaterdag.” Streng kijkt hun moeder ze aan. “Maar…” Probeert Joyce nog. “Nee, jullie zullen moeten vertrekken!”
Joyce
De ouders van het gastgezin waar ik het komende jaartje zou doorbrengen, stonden al op me te wachten bij het vliegveld. Niet dat ik op hun stond te wachten. Ze konden wegwezen, ik wou veel liever bij Jelle blijven. Zuchtend stond ik op. Gelukkig hadden Nina en Peter, de ouders van het gastgezin, vijftien jaar in Nederland gewoond. Zo doende konden ze met mij communiceren. “Hallo,” zei ik alsnog hard en duidelijk, stel je voor dat ze me niet verstonden? Hoe zou het nu bij Jelle gaan… Zou hij al aangekomen zijn? “Hallo Joyce, ik ben Nina.” Ik schudde de hand van Nina aantal keer heen en weer en pakte daarna die van Peter aan. “Peter,” zei hij kortaf. Nina keek bezorgd naar Peter. “Let maar niet op hem, hij heeft vandaag zijn dag niet.” Nu richtte Peter zich op Nina. “Ik vandaag mijn dag niet hebben? Dat komt omdat ik wel een uur moet rijden om een kind dat niet van mij is op te halen! Nou ja daar word je vrolijk van!” Gelukkig zeiden ze dit in het Pools en had Nina me dit later in bed uitgelegd, omdat ik zo nieuwsgierig was. Nina maakte een gebaar naar Peter en zorgde ervoor dat hij stopte met schreeuwen. “Ga je mee Joyce?” De naam Joyce sprak Nina best raar uit… Pff Jelle kon al te goed mijn naam zeggen. Met hevige tegen zin liep ik het echtpaar achterna. Het leek wel een nachtmerrie.