Hi meiden,
Dit is mijn nieuwe verhaal en eigenlijk de eerste op Girlscene.
Het verhaal heet Nieuw Geld, maar pas op! Laat je niet misleiden, niets is wat het lijkt.
Ik ben benieuwd wat jullie vinden! Laat het weten 
Alexandreyeva, (voor haar vrienden, en voor jullie; Alex) is een jong meisje uit een familie die al eeuwen lang veel geld in bezit heeft. In de woorden van de rijke mensen heet dit ‘Oud Geld.’ Naar eigen zeggen is haar leven luxueus, welvarend, veilig en bovendien; verschrikkelijk saai. Totdat er op een dag iets gebeurt waardoor haar leven 180 graden de andere kant opgaat.
- cover komt nog -
Ik ben anders. Dat weet ik. Anders dan mijn familie, anders dan andere families. Ik ben raar, ik ben speciaal, ik ben anders. Het liefst van al zou ik willen zijn, zoals jíj dat bent, lieve lezer. Maar dat ben ik niet, ik ben anders, ik ben Alex.
Deel 1.
Ik passeer een groep jongens, de meeste zijn een jaar of zes- zeventien, maar zitten er een aantal flinke uitschieters naar boven en naar beneden bij. Het is bijna twintig graden buiten en al deze jongens dragen warm uitziende bodywarmers met een kraag van bont. Ze zijn getint, de een heeft een baard, een paar andere slechts stoppeltjes en weer andere zijn goed geschoren. (Of hebben gewoon nog geen baardgroei, kan ook.) Ik schud zachtjes met mijn hoofd en loop verder. Ik hoor het groepje praten in een taal die ik niet ken. Het is ongelooflijk druk op straat. Ik word bijna omver gelopen door de drukte om me heen. Overal lopen mensen met grote tassen vol met de nieuwe zomertrends. Een dikke vrouw, gekleed in slechts een legging en een t-shirt stoot met haar tas hard tegen mijn knieholte terwijl ze me passeert. Ik probeer haar zo arrogant mogelijk aan te kijken maar als ik haar feloranje string door haar legging heen zie, rest mij niets dan het fel inhouden van mijn lach. Dit gaat gepaard met allerlei vreemde geluidjes uit mijn keel. Ik ken mezelf en ik ken mijn lach. Het zo er reuze vreemd hebben uitgezien, een meisje alleen die schaterlacht. Wat zullen ze wel niet van me denken? “Dat meisje is niet goed snik!” of iets als: “Ach gossie, arm kind.”
Ik schud mijn hoofd, nee, dat moeten we niet hebben. Een zachte auw ontsnapt me als een meisje, in haar telefoon verzonken, met haar naald hak op mijn voet stapt. Ik hoor haar een zacht excuus mompelen, als ik me het niet verbeeld. Ik zie een rode vlek op mijn voet verschijnen en met een pijnlijk gezicht kijk ik om me heen. De drukte beknelt me en snel sla ik een klein steegje in. Wat een contrast met de drukke hoofdstraat. Hier loopt geen hond! Ook geen mens, trouwens. En toch voelt dit niet goed. Het heeft iets sinister over zich en ik heb al spijt van mijn beslissing. Met snelle passen loop ik de straat uit, terug naar een iets drukkere zijstraat. Het vreemde gevoel in mijn maag word alleen groter. Ik hoor piepende banden de bocht om komen. Mensen stuiven uiteen met de gillachtige woorden: “zij zijn het! Ze zijn het!” Ik sta vast genageld aan de grond en zie een zwarte Audi de bocht om scheuren. De ramen zijn verduisterd maar het raam van de bijrijder staat half open. Uit het raam hangt een arm, in de handen is een pistool geklemd. Ik hoor een knal, gevolgd door veel gegil. In mij ooghoek zie ik een dikke, grote man neervallen. Maar mijn ogen volgen de auto. Het raam gaat dicht en ik sta daar, als een standbeeld te staren in het niets.
“Ik weet het.” fluister ik in me zelf. En het klopt. Eindelijk weet ik wie ‘ze’ zijn, een onplaatsbaar gevoel borrelt op. Het beeld van zijn in de zon glinsterende rolex horloge staat vanaf nu in mijn geheugen geprint.
