[verhaal] niet zonder liefde

Hallo,

Ik ben benieuwd wat jullie van dit verhaal vinden, ik ben hier al een aantal weken mee bezig en het bevat al zo’n 100 pagina’s in word :wink: Hierbij het proloog.

PROLOOG

Zachtjes pak ik de sleutel onder de bloempot vandaan en steek ik hem zorgvuldig in het slot. De deur opent zich vanzelf en ik sluip het stille huis binnen. Langzaam loop ik de trap naar boven op. Ik stop bij de duistere kamerdeur van Miley, nu kan ik nog terug. Ik haal een diepe teug adem en ik open de deur. Er gebeurt niets, ik hoor geen gil, ik zie niets en ik blijf ademloos staan. Ik druk op de lichtschakelaar, waarna ik twee keer knipper met mijn ogen. Angstig kijk ik rond in de lege kamer, ik zie alles behalve Miley. Ik sla een diepe zucht, want alles was voor niets geweest. Ik blijf nog een paar seconden staan en keer me dan om naar de trap. Ik loop de trap af en sluip het huis uit. Ik gooi de sleutel weer terug onder de bloempot en ik pak de brommer. Ik start de brommer en ik rijd terug naar huis. Na een klein kwartiertje kom ik thuis aan en zet ik de brommer in de garage. Het was niet mijn brommer, maar hij was van mijn vader. Mijn vader was dood, zomaar ineens had hij zelfmoord gepleegd. Ik was er erg droevig geweest. Ik zet de brommer op slot en ga door de achterdeur naar binnen. Ik gooi mijn jas op de kapstok en trek mijn laarzen uit. Voorzichtig -om mijn moeder niet wakker te maken- loop ik naar mijn slaapkamer. Ik plof neer op mijn bed en sluit mijn ogen. Na lang piekeren val ik eindelijk in slaap.

snel verder!!!

Ik ben benieuwd! Het is een goed begin.

Verder? up

leef je nog?

Oh, ehm, tja. Ik ben dus eigelijk niet meer van plan het te plaatsen het is me iets te persoonlijk denk ik.

Is dit non-fictie? ;o
Jammer dat je het niet gaat posten, maar ik ga je niet dwingen dus, jammer :frowning_face:

zo spijtig. het kan nochtans helpen als het iets persoonlijk is en moeilijk te verwerken… ach ja, ik vind het spijtig