Hoofdstuk 1
Ik kijk uit het raam en staar naar de mensen die voorbij lopen. Iedereen die voorbij loopt heeft een glimlach op zijn gezicht en geniet van de zomer. Ik vraag me af waarom ik niet de deur uitloop, en vrolijk tussen deze mensen kan lopen, maar ik kan het niet, nog niet.
Mijn naam is Jane, en ik ben sinds vorige week hier in Amsterdam komen wonen met mijn moeder, broer en stiefvader. Sinds mijn moeder trouwde met Leon is alles heel snel gegaan, mijn moeder raakte zwanger en toen mijn zusje Nina werd geboren wilde Leon verhuizen omdat hij onze oude buurt onveilig vond.
Niemand hielt rekening met mij, ik moest namelijk alles achterlaten. Mijn vriendinnen, mijn vriend, mijn school en zelfs mijn baantje in de supermarkt waar ik altijd zo een hekel aan had mis ik.
Ik word uit mijn gedachten verstoord als ik mijn ogen worden bedekt met twee handen. Ik herken gelijk de sterke aftershave van Daan. De meeste vriendinnen lieten me gelijk zitten toen ze hoorde dat ik ver weg zou gaan verhuizen, maar Daan bleef bij me. Ik draai me om en kijk in zijn diepblauwe ogen, hij kijkt terug. Ik geef hem een kus en ga op mijn bed zitten. “Je moet er toch echt aan wennen dat je hier woont” zegt hij terwijl hij naast mij komt zitten. Ik kijk hem boos aan “Ik wil er niet aan wennen!” zeg ik terwijl ik me achterover laat vallen. “Ik wil met jou mee, terug naar huis.” Hij blijft zitten en staart naar me. Ik zie dat hij ergens mee zit, maar heb geen idee waarmee. “Lieverd, dat kan niet, je moet hier blijven en er uit komen met je moeder en Leon” zegt hij uiteindelijk. Elke keer als hij deze woorden zegt doen ze me pijn. Ik wil niet hier blijven, ik wil geen nieuwe vrienden maken, ik wil het allemaal terug zoals het was, dat papa nog leefde en dat Leon nooit bij ons had komen wonen. Ik sta op en ga tegen Daan aanliggen, met mijn hoofd op zijn borst terwijl hij mijn haren streelt. “Ik weet dat je het allemaal niet wilt horen, maar ik bedoel het goed, je moet hieraan wennen” fluistert hij zacht. Ik leun voorover en zoen Daan, hij zoent me terug en laat zichzelf achterover vallen. Plots duwt hij me zachtjes van zich af en kijk me aan met tranen in zijn ogen. “Ik snap dat jij er ook last van hebt” zeg ik en wil hem weer zoenen. Weer duwt hij me terug en staart me aan. “Het spijt me” zegt hij dan en gaat rechtop zitten. “Ik kan dit niet, ik wil niet zo ver van je vandaan wonen, ik kan dat niet volhouden” zegt hij met trillende stem. Nu begrijp ik de pijn in zijn ogen en ik wil niet geloven wat hij hiermee probeert te zeggen. “Ik denk dat we er beter gelijk mee kunnen stoppen, anders doen we onszelf alleen maar pijn” zegt hij dan. De tranen stromen over mijn wangen en ik sta op. “Dit ga je niet menen, jij mag mij niet in de steek laten!” roep ik naar hem “Niet ook jij!” Hij komt voor me staan en geeft me een knuffel, zo blijven we zeker tien minuten staan, huilend.
Met tranen in mijn ogen zwaai ik Daan uit en doe de deur dicht. Hij wilde me het al die tijd vertellen, maar hij kon het niet, hij wilde me niet alleen laten. Nu heb ik helemaal niemand meer. Ik trek de deur weer open, ren naar buiten en kijk om me heen. Daan is nergens meer te bekennen, hij is weg, weggelopen uit mijn leven, en hij zal niet meer terugkomen.
Laat me weten wat jullie vinden, moet ik doorgaan of stoppen?
