[b]2. Vrienden komen en vrienden gaan.
Die avond belde Julia mij om te vragen wat ik eigenlijk van Veronica vond. Ik vertelde haar dat ik haar wel aardig vond. Julia vond dit stom en nu was ze boos. Nu lag ik huilend op mijn bed. Ik had nooit ruzie met Julia en nu komt er opeens een nieuw meisje. Ik hoorde geklop op mijn kamerdeur. Paco kwam mijn kamer in lopen, bij elke stap die hij zette hoorde ik gekraak. Hij wist al wat er aan de hand was, maar ik had hem gevraagd om mij met rust te laten. Hij sloeg een arm om me heen, ik liet mijn hoofd rusten op zijn borst en viel in slaap.
“Solange!” hoorde ik iemand roepen. Ik liep op het schoolplein en was van net van plan om de school in te lopen. Met een ruk draaide ik me om. Geschrokken keek ik Veronica aan. Hoe wist ze mijn naam? Het was moeilijk om te realiseren dat Veronica tegen mij sprak, maar ik herstelde mezelf snel en zei gedag. Nonchalant probeerde ik verder te lopen. Veronica trok aan mij tas om duidelijk te maken dat ze samen wilde lopen.
“Heb je haast, gekkie.” lachend keek zij mij aan. Ik lachende schaapachtig mee.
“Nee, alleen ik heb ruzie met Julia. Dus ik ben een beetje chagrijnig.” zei ik verdrietig. Ze sloeg een arm om me heen. Ik schrok en keek schichtig naar haar arm. Waren we nu… vrienden?
“Ik ken je pas net, maar ik weet zeker dat we vrienden gaan worden. Ik ben er voor je!” zei ze lachend. Wacht, zei zij nou dat we vrienden zouden worden. Al mijn verdrietigheid ging weg, in plaats daarvan werd mijn lichaam gevuld met blijdschap. De enige die ik had op Atlanta West High was Julia, maar dat was nu ook afgelopen. Door Julia heb ik nooit echt andere vrienden gehad. We waren vrienden sinds de peuterspeelzaal. Vorig jaar, mijn eerste jaar, wilde Felicia vrienden met mij worden. Julia vond dat maar niets, dus ik ging niet met haar om. Nu hebben ze allebei een hekel aan me. Ik moest deze kans pakken. Een kans op vriendschap.
“Ja! Zullen we een keer afspreken dan?” vroeg ik toen we het wiskunde lokaal in liepen en naast elkaar gingen zitten. We riste tegelijkertijd onze tassen open en legde onze boeken op de tafel. Ik keek haar aan en wachtte op mijn antwoord. Denkend keek zij me aan.
“Morgen. Naschool. Bij mij.” zei ze lachend. Ik lachende terug en draaide me om en zag Julia de klas in lopen. Veronica en ik stopte allebei met lachen en we keken haar aan. Stampend liep ze naar “ons” oude plekje. Nu zat ik bij Veronica. Zij was anders. Ik mocht van haar met andere mensen omgaan.
“Trek je maar niets van haar aan. Ik mocht haar al niet toen zij zei dat ik niet naast je mocht zitten” zei ze lachend. Wat wilde Veronica van haar? Ze wilde naast haar zitten, vrienden worden?
“Vero? Waarom wilde je zo graag naast me zitten en zo graag vrienden worden.” Vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik onzeker mijn verrotte nagels bestudeerde. Ze werd helemaal rood en keek sloeg haar ogen neer.
“Ik kan… ik kan…” ze slaakte een zucht en keek me diep in mijn ogen aan.
“Ik kan aura’s zien. Die van jou… is perfect!” fluisterde ze, ze zei het alsof het een misdaad was. Veronica had gewoon een gave! Ik wist wel dat zij anders was.
“Gek, daar hoef je, je toch helemaal niet voor te schamen! Dat is toch vet!” fluisterde ik enthousiast terug. Lachend duwde ze me en lachte naar me. Ik voelde de ogen van Julia in mijn rug prikken. Ik draaide me om en keek haar recht in de ogen aan. Voor dat Veronica kwam zou ik dat nooit durven, iemand in de ogen kijken als die gene mij aan keek, maar nu… ik voelde me speciaal. Ik keek haar zo arrogant mogelijk aan en ze draaide snel haar hoofd.
“Solange, heb je eigenlijk broers en zussen?” vroeg Veronica met haar mond vol toen we in de kantine zaten.
“Ja, mijn broer Paco is de beste!” zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Paco was niet alleen de aardigste en grappigste, maar ook de knapste jongen die ik kende. Paco had zwart haar, dat altijd door de war zat met gel. Hij had blauwe ogen en een licht getinte huid. Daarin tegen was ik het lelijk eendje, met mijn bruine krullen, sproeten en groen/grijze ogen.
“Luister je wel?” vroeg Veronica en zwaaide voor mijn ogen.
“Hm, wat zei je?” vroeg ik onzeker. Na die gedachtes was ik nog onzekerder.
“Ik zei dat ik ook alleen een broer heb, hij heet Shane. Hij heeft bruin haar, half lang, en dezelfde kleur ogen als mij. Hij zit alleen wel op Atlanta Specific High. Hij was vroeger een probleem kind, waardoor hij lage cijfers haalde. Hoe zit Paco eruit?” vroeg ze geïnteresseerd. Ik vertelde haar snel hoe Paco eruit zag. Ik voelde alweer ogen in mijn rug prikken. Ik draaide me om en zag Julia achter me staan. Toen ik haar in haar gezicht aankeek rende ze weg. Ik schoof mijn stoel naar achter en rende achter haar aan. Ik hoorde Veronica nog schreeuwen, maar dat maakte mij niet uit. Buiten bleef ze stil staan en het enige wat je hoorde was het gekletter van regendruppels die uit de lucht vielen. Alsof God met ons meehuilde.
“Juul? Wat is er nou? Sinds Veronica in de klas zit doe je zo?” riep ik en veegde een krul uit mijn gezicht. Ze draaide zich om en begon met praten.
“Solange, je hebt me laten zitten. Laten zitten voor Veronica, alleen omdat zij mooier is, omdat ze meer macht kan krijgen? Vind je haar nou echt aardiger dan mij?! Julia, die je veel langer kent! Dit is toch niet normaal, je doet alsof je bezeten door haar bent! Als je nu weer vrienden met me wilt worden heb je pech, want ik zou nooit, maar dan ook nooit meer een vriendin van jouw willen zijn.” schreeuwde ze door haar tranen heen. Ze rende weg en ik zakte bedroeft door mijn benen. Wat had ik gedaan?
“Solange” hoorde ik nog iemand achter me schreeuwen. Ik had geen kracht om naar achter te kijken. Ik was Julia kwijt. Julia die alles over mij wist. Alleen omdat er een nieuw meisje kwam. Er werd een arm om me heen geslagen.
“Solange, maar je niet druk. Ik ben hier en ik ga niet weg. Ik ken je pas een dag, maar jou aura…niet normaal. Ik ben er voor je, vergeet dat niet!
[/b]
