[verhaal] Moorddromen

Schrijfsels
#1

Hallo! Dit is al mijn tweede verhaal op girlscene, met de vorige ben ik alleen niet zo ver gekomen, dus hopelijk pakt deze wat beter uit. Opbouwende kritiek altijd welkom!! Alvast bedankt voor het lezen, :hugs:

Ik gooide de deur open, gooide mijn tas neer en sprong op bed. Mijn hand verdween onder mijn felroze gekleurde kussen, waar mijn dagboek onder lag. Ik klapte mijn dagboek open, en haalde mijn pen die in mijn dagboek zat eruit. Mijn hand ging richting het papier.

[i]Lief dagboek,

Het gaat erg slecht op school. Ik heb vandaag weer een cijfer terug gekregen, en raad eens!
Een 2,9 voor het proefwerk wiskunde! Ik kan me tegenwoordig nergens op concentreren.
Meestal gaat mijn gedachten naar mijn nagels, en lak ik ze in alle kleurtjes van de regenboog.
Of een vriendin belt weer op Skype, dat kan ik natuurlijk niet afslaan, want zo ben ik niet.
Dan gaan weer uren voorbij, en dan?
Yep, dan krijg ik die volgende dag weer een onvoldoende.
Morgen heb ik een proefwerk Duits, en ik heb nog helemaal niet geleerd!
Als je echt zou leven, had ik je gevraagd om hulp.

Love, Hayden[/i]

Ik leg mijn pen neer, en besef hoe dom ik ben. ‘Ik ben een domme sukkel!’ schreeuw ik naar mezelf. Een traan rolt over mijn wang, en hij valt op mijn dagboek. De inkt loopt uit, en het is nog een klein beetje te lezen. Ik klap mijn dagboek weer dicht, en schuif hem onder mijn kussen.
Ik heb helemaal geen zin meer om Duits te leren.

Ik bekijk mijn rooster. ‘Duits, Engels…’ mompel ik, en trek mijn la open waar mijn schoolboeken in liggen. Zoals altijd een rommeltje, alles ligt door elkaar.
Na een tijdje zoeken heb ik ze, Duits en Engels. Ik stop ze in mijn tas.
Mijn ogen draaien weer naar het rooster. Een blokuur gym, waar ik zo goed ik ben, denk ik sarcastisch. Ik maak de deur met een zwaai open en loop de trap op naar de zolder, waar de wasmachine en de droger staan. Uit de droger haal ik mijn gymkleren. Deze doe ik ook in mijn tas.
Ik kleed me om en spring in bed. Nog even kijk ik of ik een berichtje heb. Niks.
Het lampje zet ik uit en ik sluit mijn ogen.

Er spookte van alles door mijn hoofd. Ik zag mezelf, vastgebonden op een stoel. Er liep een man op af, en hij kwam me bekend voor. Het was mijn Duits leraar! Ik keek in zijn hand, een mes. Ineens kreeg ik erge buikpijn. Wat gebeurde er?!
Hij sneed in mijn schouder, en ik hoorde een luide gil. De leraar vervaagde en ik werd wakker.
Meteen keek ik op de klok, 4 uur. Mijn schouder deed heel erg pijn, alsof het echt gebeurd was.
Ik keek naar mijn schouder, en mijn ogen werden groot.
Bloed.

#2

Mooi stukje! Ik volg denk ik, meer? :slightly_smiling_face:

#3

interessant! meer?

#4

meer! Ik volg (denk ik…)

#5

klinkt leuk! ik ga volgen :slightly_smiling_face:

#6

dankje allemaal :wink: ik zit nu in de bus naar huis, en ik post het volgende stukje dan over ongeveer een uurtje denk ik!

#7

Ik ga denk ik volgen

#8

Wat moest ik doen? Iedereen zou denken dat ik het verbeeld heb, of mezelf wilde verwonden.
Ik was echt in paniek, ik kon niet meer slapen. Snel sprong ik mijn bed uit en rende naar de badkamer. De kast werd opengerukt en ik haalde er een washandje uit.
Ik hield hem onder de kraan, en toen op mijn schouder. De pijn werd eerst erger, maar toen begon het al wat te minderen. Ik begon al wat rustiger te worden, maar nog steeds had ik die vraag in mijn hoofd. Hoe kom ik aan deze wond?
Ik liep weer naar mijn kamer, met het washandje nog steeds op mijn schouder. Het bed was gelukkig nog warm. Toen, hoe moeilijk het ook was, probeerde ik te slapen.

Met mijn ogen nog steeds open schrok ik van de wekker. Ik klikte hem uit en wreef door mijn ogen.
Ik voelde me slap en nutteloos. Moe probeerde ik op te staan, maar ik viel telkens weer neer in bed, dus ik besloot te blijven liggen. Er kwam een lichtstraaltje door de deur. Mijn moeder zag me en ik was erg bleek. Ze gaf me een kusje en melde me af. Gelukkig even geen school.
Na een tijdje liggen pakte ik mijn dagboek tevoorschijn. Ik begon weer te schrijven.

[i]Lief dagboek,

Ik voel me zo raar. Toen ik vannacht ging slapen kreeg ik een droom. Nou, je mag wel nachtmerrie zeggen! Ik werd gesneden in mijn schouder, en toen ik wakker werd, bleek ik echt gesneden te zijn.
Ik weet niet wat ik moet doen, en ik hoop dat dit de eerste en laatste keer is.
Ik kan het tegen niemand vertellen, alleen tegen jou. Jij bent de enige die ik vertrouw op dit moment.

Love, Hayden x[/i]

Ik bekeek de woorden. ‘Ik werd gesneden in mijn schouder, en toen ik wakker werd, bleek ik echt gesneden te zijn.’ Het leek net alsof ik het de normaalste zaak van de wereld vond, maar dat vond ik juist absoluut niet. Ik scheurde het blaadje uit mijn dagboek en verkreukelde het. Het propje ging richting de prullenbak, maar hij was naast.
Ik had geen zin meer om hem in de prullenbak te doen, dus liet ik hem daar maar liggen.
Mijn gedachten gingen even naar iets anders, namelijk de klok. De wijzer tikte en tikte maar, en ik bleef ernaar staren. De wijzers stonden nu allebei stil, op de twaalf. Het was ondertussen al twaalf uur.

Mijn gedachten werden onderbroken door een geluidje van mijn telefoon. Het was een sms’je van Liv. Mijn hoofd draaide nar de telefoon en ik pakte hem vast.
In mijn hoofd las ik het sms’je voor. ‘Hey Hayden, wat heb je? Beterschap x.’ Wat moest ik terugsturen? Ik ben in mijn schouder gesneden en voel me er niet lekker door, wat zal ze wel denken! Niks sturen valt ook op. ‘Ik heb vanochtend overgegeven, en dankjewel,’ loog ik.
Liegen tegen mijn vriendin, ik vond het geen lekker gevoel. Ik legde mijn mobiel weg en liep naar beneden voor een laat ontbijt.

#9

Wauw origineel en leuk geschreven, ben echt benieuwd! :slightly_smiling_face:

#10
#11

Ik volg.

#12

Bedankt iedereen voor het volgen :slightly_smiling_face:, dit moedigt me echt aan om door te schrijven. Ik ben nu ook al bezig met schrijven, zodat ik zo nog een stukje kan posten, en misschien vanavond ook nog, omdat ik vandaag bijna de hele dag naar een vriend toe ga. Ik probeer wel heel erg door te schrijven :wink:.

#13

Hier is het stukje, zoals ik beloofd had. Vanavond komt er dan ook nog een stukje. Veel leesplezier :hugs:

Ik liep op de laatste traptrede, en ging richting de keuken. Ik maakte de zak met brood open die op het aanrecht stond, en pakte er een sneetje brood uit.
Uit de koelkast haalde ik een pakje boter en kipfilet. Ik ging richting de la om een mes te pakken, maar ik schaafde hard tegen de muur, met mijn wond. De wond begon abrupt te bloeden, en ik schreeuwde het uit van de pijn. Mijn lichaam werd zwaar en ik zakte in elkaar.
Op de grond lag een grote plas bloed, ik was teveel bloed verloren, veel te veel.
Ik viel flauw en lag op de grond, naast een grote plas bloed door mijn wond, die nog steeds aan het bloeden was. Het mes was ook gevallen en lag naast me.

Mijn ogen gingen langzaam open, en ik hoorde allerlei stemmen om me heen. ‘Ze wordt wakker!,’ ‘Ze is er weer!’ Ik keek om me heen en zag waar ik was, in het ziekenhuis. Nee hè, niet het ziekenhuis, ik wil niet nog meer problemen. ‘Ik wil hier weg,’ zei ik.
‘Je kunt niet weg,’ zei de dokter. Zucht, altijd dat gezeur weer.
‘Mag ik even alleen zijn met mijn dochter?’ zei mijn moeder. Alle mensen verlieten de kamer, behalve mijn moeder en ik. Mijn moeder zuchtte en leunde op het bed.
‘Heb ik soms iets verkeerd voor je gedaan?’
Ik keek haar raar aan. ‘Nee, hoezo?’
‘Nou, je zelfmoord poging, ik ben zo blij dat je nog leeft.’
‘Het was geen zelfmoord poging!’ schreeuwde ik zonder erbij na te denken.
‘Wat is er dan gebeurd?’
Shit, wat moest ik nu! ‘Ik kan het niet vertellen,’ zei ik zacht.
Mijn moeder stond op en liep de kamer uit. Ik merkt dat ze boos was, want ze gooide de deur wat harder dicht dan normaal.

#14

Goed stukje, alleen soms gaat het allemaal heel snel. Het ene moment gaat ze ontbijten en het andere moment ontsnapt ze uit het ziekenhuis. Tip: Misschien wat meer op de detaills ingaan, dan leest het ook wat fijner (vind ik dan…)

#15

Ik snap het wel, maar dit is misschien precies een deel waarbij er veel actie in zit. Ik zal ook wel wat meer gaan letten op de details, bedankt voor je kritiek.

#16

Hmm, ik denk dat ik toch echt wat moet veranderen aan mijn verhaal door de kritke van demons_x, ik ga het stukje nu dus opnieuw schrijven en dan edit ik hem voor jullie. Sorry als je net in het verhaal zat :frowning_face:.

#17

Geeft niets verheug me al op t volgende

#18

Ik denk dat ik jullie misschien in de war heb gebracht omdat ik een stukje weg heb gehaald. Echt sorry :frowning_face:. Ik heb nu ook echt heel weinig inspiratie, dus ik heb nu (op school) nog een stukje voor jullie. Ik ga vandaag weer heel veel schrijven <3.

Ik pak mijn telefoon en ga al mijn apps na. Niks belangrijks, dus ik legde mijn telefoon weer weg. Ik luisterde naar de wind die door de bomen suisde. Het ziekenhuis had een mooi uitzicht op het bos. Het zonnetje scheen door de bomen heen op mijn gezicht. Mijn ogen knepen wat meer samen.
Ik werd onderbroken door een berichtje op Skype, van Liv. ‘Hey’ stond er. Hetzelfde schreef ik terug.
‘Hoe gaat het nu met je?’
‘Het gaat al wat beter,’
‘Gelukkig,’ typt ze. ‘Kom je morgen al naar school?’
Ik wist even niet wat ik moest antwoorden.
‘Ik denk het niet, ik moet nog wat uitrusten van mijn moeder.’
‘Hmm, oke. Kun je bellen?’
‘Ja tuurlijk.’
Ik scrolde met de muis en klikte op het knopje ‘bellen’. Er werd meteen opgenomen.
‘Hey,’ zei ze weer. Ze had ondertussen haar camera aangezet.
Ik bekeek haar mooie bruine haren. Ooit wil ik ook zo mooi haar hebben als Liv.
Ze vroeg of ik mijn camera aan wou doen zodat ze me kon zien. Zonder na te denken zette ik mijn camera aan. Ze zag mij in het ziekenhuis. Ze keek me raar aan.
‘Ben je nou in het ziekenhuis? Waarom heb je me niks verteld?’ Ze had een boze blik en ik zuchtte.

Liv ratelde maar door. ‘Ik heb hier geen zin in,’ zei ik.
‘Je bent zelf begonnen, waarom loog je tegen me?’
Ik klikte op het knopje ‘ophangen’, en zag dat Liv iets begon te typen. Snel klapte ik mijn laptop dicht.
Ze zal wel weer helemaal chagrijnig reageren op school, daar heb ik dus helemáál geen zin in.
Ik legde mijn mobiel weer aan de kant en pakte mijn dagboek, die mijn moeder voor me mee had gebracht. Ik greep de pen vast en begon te schrijven.

Lief dagboek,

Mijn leven wordt er maar niet beter op. Mijn moeder denkt dat ik een zelfmoordpoging heb gedaan, en nu heb ik ook nog ruzie met Liv. Ik ben ook zo stom geweest om tegen haar te liegen.
Het is echt heel erg saai in het ziekenhuis, maar gelukkig heb ik jou nog om in te schrijven.
Ik heb natuurlijk nog niet verteld hoe ik in het ziekenhuis kom, maar dat weet ik zelf ook niet precies.
Het enige wat ik nog weet is dat ik thuis bloedend op de grond lag. Ik heb niet geslapen vanaf mijn vorige droom waarin in gesneden werd, dus ik weet niet of het voor een keer is, of dat het doorgaat.
Ik hoop dat eerste, maar ik ga nu slapen, ik ben doodmoe.

Love, Hayden.

Ik ruimde mijn spullen weer op, en keek op de klok. Het was 22:00. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat ik niet weer zo’n moorddroom kreeg. Ik dacht nergens meer aan en was in een diepe slaap.

#19

goed stukje, verder x

#20

Ik ga dit verhaal denk ik wel volgen. Keep it going!