[Verhaal] Moonlight shadow

Schrijfsels
#1

Oké, ik had tegen mezelf gezegd; niet meer posten, maar aangezien ik nog steeds wil verbeteren in mijn schrijven en wil kijken wat mensen ervan vinden, ga ik het toch nog één keer met dit verhaal proberen. Ik beloof dat ik het zal afmaken, wat veel beter zal gaan, aangezien mijn aanpak heel veel verbeterd is de laatste paar weken. Goed. Allereerst dit is een fanfiction, maar laat je daardoor niet afschrikken. Je hoeft de band niet te kennen of dergelijke (natuurlijk is het leuk als je dat wel doet, maar het maakt niet uit). Ik zal hier eerst een beetje uitleg geven over de band voor ik begin te schrijven.

—

Van links naar rechts: David Desrosiers, Chuck Comeau, Pierre Bouvier, Sébastien Lefebvre en Jeff Stinco.
Simple Plan is een punkrockband en zijn gevormd in 1999. Samen een hele gekke bende.

—

Korte inhoud:
Jaylinn is een jong meisje dat alles heeft wat ze maar wensen kan: een groot huis, een goede studie en een stel ouders die alles voor haar over hebben. Althans, zolang ze binnen hun lijntjes blijft trappen, wat niet zo gemakkelijk is. Ze haat haar studie en wilt er alles aan doen om er aan te ontsnappen. Wanneer een artikel, afkomstig van Simple Plan, haar dé ultieme kans geeft, grijpt ze die dan ook met twee handen. Hierin komt ze terecht in een nieuwe wereld, een wereld die haar zo goed bevalt, dat ze haar leven helemaal om keert. Zal Jaylinn zich kunnen staande houden tegenover alles?

Voorstukje:
Ze zat er al te ver in om nog terug te kunnen voor het te laat was. En er was niets wat ze eraan kon doen. Alleen toekijken. Achteraf gezien was dat misschien wel het slechtste wat ze kon doen. Want ze was iedereen kwijt die ze lief had. Iedereen die haar lief had. En er was geen weg te rug. Nooit meer zou ze kunnen hebben wat ze toen had. Ze had hém, en ze wilde nooit meer iets anders.

#2

Proloog

‘Wat kom je doen, Jaylinn?’ vroeg hij en hij trok zijn ogen tot spleetjes. Op die manier hoopte hij toch iets van gezag over haar terug te krijgen.
‘Ik ga van huis weg.’ De stilte die daarop volgde was zo vervuld met haat dat de oude man even niets wist te zeggen totdat hij bedacht waaròm ze opeens het huis uit wilde. En dat was geen goede opvulling aan de sfeer.
‘Luister eens. Als dit gaat om die jongens – ik blijf bij mijn standpunt. Ze zijn niet goed voor je en dat is de reden waarom ik je bij hen weggetrokken heb. Dat er daarmee een groot talent is verloren gegaan, is heel jammer. Maar het is niet anders. Later zul je me hier dankbaar voor zijn.’ Hij sprak zijn woorden zorgvuldig en traag uit in de hoop dat ze eindelijk zou begrijpen dat hij er geen woorden meer aan wilde vuil maken.
‘Nee, pap, luister jij eens. Ik heb je zover laten komen en dat had ik niet eens mogen toelaten. Je hebt me al heel mijn leven laten doen wat jij wilt, net als een pop. Het is genoeg geweest, vanaf vandaag doe ik waar ik zin in heb. Ik ga het huis uit.’ Haar stem klonk dreigend.
‘Maar –‘
‘Nee, pap, geen maar. Je hebt genoeg aangericht, vaarwel.’ Met haar ogen die zich hatelijk in de zijne haakten liep ze achterwaarts de deur uit en draaide zich daar met een ruk om. Haar ogen spuwden nog steeds vuur toen ze de twee wachtende mannen aankeek. De ene had een blik van herkenning in zijn ogen, terwijl de andere haar alleen maar argwanend in zich opnam. Ze keek de eerste man onwillekeurig dreigend aan en hoopte dat hij haar niet herkende uit een tijdschrift. Haar hoop was immers tevergeefs.
‘Kijk, die is dat meisje dat de lievelingsband van onze dochters uit elkaar gehaald heeft,’ hoorde ze hem fluisteren en ze lachte sluw, ondanks de golf pijn die haar leek te overspoelen. Hij moest eens weten.

#3

Best interessant, maar waarom heb je juist deze titel gekozen? Of komt dat later nog?

#4

De titel word zeker nog duidelijk in het verhaal zelf. Kort is het eigenlijk haar soort “kijk” op de liefde, gemengd met haar verhaal… meer kan ik er voorlopig niet over zeggen :stuck_out_tongue:

—

Hoofdstuk 1

Een klop op de deur deed Jaylinn opschrikken. Haar ogen staarden in de richting van haar kamerdeur, die zachtjes opengeduwd werd.
‘Lukt het studeren een beetje?’ Haar moeder stak haar hoofd om de kamerdeur en keek haar vragend aan.
Jaylinn perste haar lippen op elkaar en knikte alleen. Ze kon niet aan haar moeder vertellen dat ze zich rot verveelde en eigenlijk alles al kende. Wanneer ze dat zou doen, zou haar moeder haar kamer geen minuut meer verlaten tot ze zichzelf ervan overtuigd had dat haar dochter haar leerstof effectief uit haar hoofd kende.
‘Wanneer zou je klaar zijn?’ Die vraag trok haar aandacht.
Normaal vroeg haar moeder nooit wanneer ze klaar zou zijn. Wel vroeg ze tot wanneer ze zou studeren, zodat ze wist dat ze niet te lang bezig was, maar nooit wanneer ze klaar zou zijn. Volgens haar moeder was je nooit klaar voor een examen.
Jaylinn vond dat dikke bullshit, maar niemand reageerde op haar mening.
‘Nou, ik zit aan mijn voorlaatste hoofdstuk, als ik even doorleer ben ik over een uurtje klaar en dan kan ik even rusten.’ Argwanend keek ze de vrouw in de deuropening aan.
Was dit haar moeder? Of had iemand haar stiekem vervangen en deed ze nu alsof ze haar moeder was om haar om te tuin te leiden?
‘Jade en haar ouders komen. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om bij ons te komen zitten als je over een uurtje klaar bent?’ vroeg haar moeder.
Jaylinn kon haar oren niet geloven. Had haar moeder zonet ingestemd dat één van haar vriendinnen, bandleden, naar haar mocht komen tijdens haar examen? Ze was altijd verdoemd geweest tot eenzame opsluiting gedurende deze tijd van het jaar.
Met een frons in haar gezicht bestudeerde ze haar moeder. Ze zag er niet ziek uit. Haar bruine lokken zaten in een speld naar omhoog gestoken, haar donkerrood kleedje stak mooi af bij haar diepbruine ogen en zwarte schoenen. Ze had zwarte oorbellen en een zwarte ketting aan.
Haar moeder hield van details. Altijd al had ze dat belangrijk gevonden.
‘Ik kan dat! Ik kom zo snel ik kan!’ lachte ze.
Eindelijk vrijheid. Daar ging ze absoluut geen nee tegen zeggen. Misschien kon ze Jade dan meenemen naar haar kamer. Misschien.
‘Tot zo,’ glimlachte haar moeder alleen.
Ze schudde haar hoofd en poogde opnieuw de laatste drie bladzijden in haar hoofd te proppen. Die waren nog best moeilijk en ze wilde ze erin krijgen, aangezien het makkelijk een examenvraag zou kunnen geweest zijn.
Een half uur later was ze klaar en liep ze de trap af. In de keuken klonken al de gezellige geluiden van het bezoek. Glazen die tegen elkaar tikten, mensen die lachten, af en toe een smspiepje. Jaylinn wist zeker dat het haar vader zijn mobiel was en dat hij niet keek.
‘Jaylinn!’ Jade was de eerste die haar opmerkte.
Ze hield haar armen open en omhelsde haar vriendin.
‘Ik heb je gemist hoor,’ sprak Jade bestraffend uit.
Jaylinn grinnikte. ‘Ik ben verdoemd tot gevangenschap wegens examens.’
Ze haalde haar schouders op. Het was niet zo’n goed idee om er meer op in te gaan met haar ouders in de buurt. Ze kon zich hun kwade blikken nu al voorstellen. Geen goed idee.
‘Zullen we naar je kamer gaan?’ vroeg Jade.
Nog voor ze naar boven konden huppelen, werden ze al tegen gehouden.
‘Jaylinn, moet je niets te eten hebben? Blijf nog even hier, je bent er niet,’ eiste haar moeder.
Jaylinn rolde met haar ogen en ging naast haar vader zitten. Hij tikte haar onder de stoel al op haar been. Ze beet op haar lip en glimlachte ongemakkelijk naar Jades ouders. De mensen zaten maar een beetje op het tafereel te kijken. Ze vroeg zich af wat ze nu van haar gezin dachten.
Jade volgde, maar bleef mokken.
‘Alsjeblieft, mevrouw,’ probeerde ze na een kwartier, ‘mogen we van tafel? Ik zou Jaylinn graag iets tonen!’
Haar ouders wisselden een blik en knikten uiteindelijk.

#5

‘Moet je zien.’ Jade hield haar adem in toen ze het tijdschrift op haar schoot gooide.
Verbaasd keek Jaylinn ernaar. Het was een tijdschrift dat ze normaal niet eens lazen. Ze zwaaide er even mee en hield haar hoofd schuin.
Ze begreep niet waar Jade heen wilde.
‘Hier staat je ontsnapping in,’ grijnsde Jade enthousiast.
Ontsnapping? Jade wist van haar haat aan haar studie, maar ze had nooit verteld hoe graag ze weg wilde.
Hoe graag ze Jade ook had, ze kwam te veel bij haar ouders in de buurt en ze was te close met die van haarzelf. Ze zou niet willen dat het meisje ze haar mond zou voorbij praten.
Langzaam opende ze het tijdschrift. Op de eerste pagina stond een groot artikel.

[i]“Simple Plan zoekt originele rockbands.”

‘De Canadese punkrockband is op zoek naar bands met originele teksten. Er word auditie gedaan op 23 Juni. De inkom is open vanaf acht uur ’s morgens. Wij verwachten jou en je band en kijken al uit naar jullie muzikale talenten. Inschrijvingsdatum loopt tot veertien Juni.

We kijken er alvast naar uit!
Simple Plan.’[/i]

Haar ogen werden groot. Dit was dé manier. Als ze met haar band die auditie won, dan kon ze twee vliegen in één klap slaan.
Ze zou voor eeuwig uit dit huis kunnen en haar band zou eindelijk eens meer kunnen optreden. Ze zouden iets bekender worden en dat zou hen allemaal ten goede komen.
Haar band bestond uit Louis, haar beste vriend sinds de kleuterschool, Jade, Manou.
Jade kende ze vanaf het middelbaar en Manou hadden ze gevonden door auditie te doen in de garage van Louis. Ze was één van de beste en had nauwelijks iets van uitleg nodig gehad.
‘Dat is geweldig!’ siste ze.
Haar stem was gedempt, want ze wist dat haar ouders iedere moment aan de deur konden staan met de mededeling dat het tijd was voor dessert.
‘We moeten wel nog kijken wat Manou en Louis ervan vinden, ik heb nog geen vergadering kunnen inlassen,’ fluisterde Jade.
Jaylinn dacht daarover na. Ze had nog twee examens te doen en daarna was ze klaar, maar de inschrijftijd was daarvoor te kort. Over twee dagen moesten ze ingeschreven zijn, of ze konden al niet meer meedoen.
Jade staarde haar hoopvol aan.
Beiden schrokken op toen er op de deur geklopt werd.
‘Meisjes, dessert,’ glimlachte haar vader.
Jaylinn knikte.
‘We zijn er over vijf minuten,’ liet ze weten.
Haar vader probeerde in te schatten waar ze mee bezig waren, maar draaide zich uiteindelijk terug om toen hij begreep dat het meisjespraat was.
Jaylinn sprong meteen op wanneer de deur dicht ging en haalde haar mobiel uit haar eerste lade.

“Spoedvergadering, één uur in mijn kamer.”

Jade las mee en grijnsde.
‘Dus je doet het?’

#6

Oeh interessant. De titel trok me het meest aan om hier een kijkje te nemen!
Snel verder! (:

#7

@Eternity, dank je voor je reactie! :stuck_out_tongue: Fijn dat de titel aantrekt, want heb er toch wel even over getwijfeld! Ik schrijf zo snel mogelijk verder :stuck_out_tongue:

#8

De uren daartussen gingen traag. Haar ouders eisten na een half uur hun aandacht op en nerveus prutste Jaylinn aan het tafelkleed. Ze had zich zonet bedacht dat ze niet aan de jongens verteld had dat ze door het raam moesten komen.
Ze hoopte dat ze niet zo stom zouden zijn om aan te bellen. In de hoop dat ze de hint begrepen hadden, had ze het raam open laten staan.
‘Nog iets drinken?’ Het was kwart voor één.
Haar moeder glimlachte en stond al op. Ze was nog niet van plan haar gasten te laten gaan. Geen spraken van. Helemaal geen sprake van.
Opgelucht haalde Jaylinn adem en stond toe dat haar moeder haar glas wijn nog eens vulde. Het enige voordeel aan die avonden was dat ze wijn kreeg. Een privilege dat ze andere keren wel kon vergeten.
Het verbaasde haar al dat haar moeder niet protesteerde over het uur. Om één uur knipperde ze twee keer snel met haar ogen naar Jade.
‘Mogen we nog even naar boven?’ vroeg Jaylinn.
Haar moeder keek naar haar vader. Zijzelf zag er blijkbaar geen probleem in, maar haar vader was diegene die spelbreker wilde zijn. Midden in een zin hoorden ze boven gestommel. Jaylinn had zin om met haar vlakke hand op haar voorhoofd te slaan, maar ze hield zich in.
‘Wat was dat?’ vroeg haar moeder gealarmeerd.
Haar ogen schoten naar haar.
Jaylinn fronste.
‘Ik denk dat mijn boek van de vensterbank is gevallen. Ik had mijn raam een beetje open gezet om frisse lucht in mijn kamer te laten en ben ze vergeten dicht doen.’ Ze beet op haar lip. Slechtste leugen ooit. Verdorie.
Ze zou die jongens nog eens wat doen.
Haar vader bestudeerde haar, maar ze zette een blanco gezicht op. De blik in zijn ogen verzachte en hij knikte.
‘Ga maar, ruim ondertussen je kamer wat op. Als je boek daar ligt, zal de rest ook wel een varkensstal zijn,’ verzuchtte hij zich.
Ze hoorde hem nog net iets over pubers mompelen toen ze de trap op liep. Het kon haar niet schelen. Hij mocht zeggen wat hij wilde. Het kon haar niet schelen.
Haar kamerdeur deed ze met een zwier open. Een meisje en een jongen zaten op haar bed en keken haar zo onschuldig mogelijk aan.
‘Jullie willen me opgesloten voor mijn leven hebben zeker?’ vroeg ze sissend.
Manou schudde haar hoofd en beet op haar lip om niet te lachen. Louis wreef met een gepijnigd gezicht op zijn achterhoofd en keek haar schuldig aan. Dus hij was het geweest.
‘Ik vind het niet grappig,’ vervolgde ze, maar werd onderbroken door Jade.
‘Ik ook niet. Nog even en haar vader was komen kijken. Jullie zijn achterlijk.’ De ontevredenheid klonk door in haar stem en Jaylinn grinnikte.
‘Zo heb je hem vast nog nooit gezien,’ lachte ze terwijl ze naar de deur wees.
Jade trok een gezicht. Ze was veel van haar ouders gewend, maar ze had hun paranoia kant nog nooit ontmoet.
‘Kunnen we nu overgaan op de reden waarom we hier zo dringend moesten zijn? Ik heb wel wat beters te doen dan op mijn hoofd vallen en luisteren naar preken,’ liet Louis weten.
Zijn ogen schoten vuur.
Jaylinn lachte en keek hem pruilend aan.
‘Heb ik een pleziertje verstoord?’ vroeg ze geamuseerd.
Mokkend draaide Louis zich van haar weg.
Ze gooide de krant op zijn schoot en keek naar zijn reactie. Ze kon zich niet voorstellen dat hij het een slecht idee zou vinden. Manou boog zich naar hem toe en las mee.
Dit zou wel eens een ja of een nee kunnen worden.

#9

Op Manou haar gezicht verscheen een grote grijns. Jaylinn moest al niet meer vragen wat zij ervan vond. Louis reageerde iets minder enthousiast.
‘Dus we moeten touren?’ vroeg hij.
Op zijn gezicht was een hemelsbrede frons te lezen. Jaylinn had verwacht dat hij nog het enthousiast van al zou geweest zijn. Hij klaagde toch steeds over hoe graag hij uit huis wilde gaan en dat hij wanneer hij de kans kreeg, die meteen zou grijpen.
Nu kreeg hij een kans en nu deed hij alsof het hem niets meer interesseerde. Sommige jongens kon ze toch niet begrijpen. Het leek alsof het idee hem opeens helemaal afschrikte. Ze begreep er niets van.
‘Ja, dat is wel de bedoeling.’
Hij schudde zijn hoofd.
‘Mijn ouders laten dat nooit toe.’
Jaylinn rolde met haar ogen. ‘De mijne ook niet. Zie ik eruit alsof dat me tegenhoud?’
Ze keek hem uitdagend aan. Hij schokschouderde wat.
‘Jij bent op alles voorbereid, ik niet,’ gaf hij uiteindelijk toe.
Mannen. Ze begreep er niets van. Hij wilde zo graag weg en toch had hij zich op niets voorbereid. Hij had zich vast op geen enkele manier ingelicht, geen geld opzij gelegd, niets.
Mama’s kindje, vond Jaylinn.
Hij was nooit echt van plan geweest om weg te gaan. Hij had nooit geloofd dat het zover zou komen en nu stond de optie zodanig dicht dat hij zich wel moest terugtrekken. Het overviel hem zo hard dat hij zelfs vergat om zijn stoere kant op te houden.
Dat zag ze ook in zijn ogen. Hij begon te beseffen wat hij gezegd had.
‘Het is drie tegen één,’ merkte Jade op.
Jaylinn beet op haar lip. Normaal zou ze gezegd hebben samen uit samen thuis, maar in dit geval wist ze niet of ze wel in dat motto moest handelen.
‘Laat ons niet in de steek, Louis,’ smeekte Manou.
Louis trok een moeilijk gezicht. Jaylinn zuchtte. Het was aan haar om een beslissing te nemen en het was één van de moeilijkste ooit. Ze wilde er niets van weten om hem uit de band te zetten, maar dit was de kans van hun leven. Zo eentje kreeg je maar één keer. Kon ze het maken van zo’n kans te laten schieten omdat één bandlid met de staart tussen de benen terug naar huis rent?
Ze schudde haar hoofd. Dit was gekkenwerk.
‘Heb ik een keuze?’ vroeg hij zuchtend.
Jaylinn schudde zachtjes haar hoofd.
‘Nou, wacht, jawel, maar dan zal je ergens anders moeten gaan drummen. Je snapt toch wel dat we die kans niet kunnen laten schieten,’ drukte ze hem op het hart.
Daar dacht hij over na, maar ook dat stond hem niet aan. Hij wilde overduidelijk niet dat hij moest stoppen met de band.
‘Mag ik er op zijn minst een kwartier over nadenken?’ vroeg hij op een brutale toon.
Jaylinn haalde haar schouders op en keek toe hoe hij het raam uit ging. Ze haatte het dat haar vrienden niet op een normale manier door de deur konden gaan, maar het moest maar zo.
‘Hij mag niet te lang wegblijven, of ik ben er niet bij voor het antwoord,’ merkte Jade op.
Daar had Jaylinn niet eens meer aan gedacht. Hun ouders zaten nog steeds beneden. Ze hoopte maar dat ze niets gehoord hadden.
‘Ik laat het je dan wel weten.’
Voor een moment viel er een stilte. Manou ging verzitten en Jade keek verontrust naar de deur, alsof ze dacht dat haar ouders er iedere moment door konden komen.
‘Wat als hij het niet wilt doen?’ vroeg Manou zacht.
Ze was er blijkbaar niet gerust in.
‘Tja, dat beslis ik niet alleen,’ mompelde ze.
Jade keek op bij die woorden.
‘Wat wil jij?’ vroeg Jade.
Jaylinn keek op. ‘Ik wil dit heel graag, zelfs als dat betekent dat we nog een nieuwe drummer moeten zoeken.’
Jade beet op haar lip. Het was een pijnlijke beslissing om te maken en Jaylinn snapte dat het op zo’n korte tijd ook niet het makkelijkste was om te doen.
‘Ik ben het met Jaylinn eens,’ voegde Manou daaraan toe.
Jade beet op haar lip en knikte uiteindelijk. Voor de rest bleven de meisjes stil. Ze hadden niets meer te vertellen. Ze moesten enkel nog wachten op de reactie en het besluit van Louis.
Het kwartier ging traag voorbij en Jaylinn probeerde de tijd te doden met papiertjes te vouwen. Het hielp niet.
Uiteindelijk kwam er beweging in het raam en Louis kwam met een neutraal gezicht de kamer weer in.

#10

‘Ik doe het.’
En zo kwam het dat ze enkele dagen later uitstapten voor een groot gebouw. Jaylinn was uit huis geraakt met een smoes dat ze gingen repeteren en dat haar schoolwerk helemaal klaar was.
Manou haar ouders hadden hun gevoerd. Ze wisten ook dat ze moesten zwijgen tegen Jaylinn haar ouders. Het waren trouwe mensen en zagen altijd het echte van de persoon. Daarom ook dat ze Jaylinns ouders niet vertrouwden.
Binnen kwamen ze in een groot gebouw aan. Aan de balie stond een hele rij. Het aanschuiven leek eeuwig te duren, maar uiteindelijk kwamen ze in een grote ruimte terecht. Een ruimte die gebruikt werd voor te oefenen en te praten. Af en toe werden er drankjes of hapjes uitgedeeld, maar dat was het enige teken van personeel.
Zenuwachtig ijsbeerde Jaylinn heen en weer. Nog nooit was ze zo zenuwachtig geweest. Haar handen wreven nerveus in elkaar en haar blauwe ogen overzagen de ruimte. Verschillende groepen zaten met elkaar te discussiëren. Het leek wel alsof ze aan het nadenken waren over nieuwe lyrics.
Haar eigen band zat ook in een cirkel, maar ze waren elk met hun eigen ding bezig. Jade zat voorovergebogen te tekenen. Af en toe leunde ze erachterover om te kijken naar het resultaat. Dan kneep ze haar ogen half dicht en hield ze de tekening half voor zich uit.
Louis zat met zijn drumstokken te spelen, legde ze af en toe neer alsof hij bedacht dat hij irritant was, maar ging na nog geen twintig seconden geheid weer verder. Het leek alsof zijn leven er vanaf hing en hij nog moest beslissen welke kant hij op ging.
Manou hing relaxt onderuit met een tijdschrift in haar handen. Ze was als enige van haar band die hier alleen het leuke gedeelte in zag. Nog geen seconde had er een bezorgde, gestresseerde uitdrukking op haar gezicht gestaan.
Zelf was Jaylinn al even bezig met het ijsberen. Ze repeteerde hun teksten in haar hoofd en hoopte maar dat ze het allemaal goed zou hebben. Het kon niet dat ze nu opeens een black out zou krijgen.
‘The wonders,’ klonk het.
Ze keek op en beet op haar lip. Dat waren zij nog niet, maar het was wel de band die voor hen op de lijn stond. Ze ging terug zitten en plooide haar benen in kleermakerszit.
‘Het is bijna aan ons.’ De spanning was in haar stem te horen. Ze klonk vreemd.
Jade keek op. Zij kende haar vriendin als de kalmte zelf. Ze had overduidelijk de nerveuze toon in haar stem gehoord. Dat maakte dat Jaylinn haar best deed zichzelf onder controle te houden. Haar vriendinnen begrepen niet wat er vanaf hing.
Voor hen was het een verandering in hun leven. Voor haar zou alles op zijn kop staan. Ze wist zelfs nog niet hoe de veranderingen zouden gaan, maar ze had een plan.
Eindelijk had ze een plan.
Verder kon ze er op dat moment niet over nadenken. Daar was het nu niet de moment voor. Haar ogen schoten naar de ingang waar alle bands in verdwenen wanneer ze afgeroepen werden. Ze kwamen er nooit terug uit, dus vermoedde ze dat er een andere weg naar buiten was.
Zouden ze vandaag de uitslag al weten?
Waarschijnlijk niet.
Misschien.
Ze had geen idee.
Om zichzelf te kalmeren wilde ze weer opspringen, maar Jade legde haar hand op haar been.
‘Blijf nu eens even zitten. Zo word Manou nog zenuwachtig van jou,’ beschuldigde het meisje haar.
Jaylinn beet op haar lip. Ze wist dat haar vriendin gelijk had, maar ze kon er niets aan doen. Het was nu eenmaal een ramp. Haar buikgevoel zei dat ze een ander liedje hadden moeten kiezen, een andere toonhoogte, een andere emotie.
Maar geen enkele emotie zou goed genoeg zijn nu, dus eigenlijk maakte dat niet uit. De deur ging open en Jaylinn haar hart sloeg een slag over. Het was hun beurt.
‘The Friends,’ klonk het vermoeid.
De secretaresse was het roepen blijkbaar meer dan beu. Ze hoopte maar dat de band alles nog niet beu was en wel nog zin had in de audities, anders had ze daar niet echt veel aan.
Het leek alsof alles in slow motion ging en ze in een vertraagd tempo naar de zaal ernaast gingen. De andere bandleden keken hen aan. Sommigen riepen sportief succes, anderen draaiden net hun hoofden weg. Ze roken de concurrentie. Dat deed toch een klein lachje op haar gezicht verschijnen.
‘Zo, wie hebben we hier? The friends. Welkom dames!’ David grijnsde, maar slaakte een kreetje toen Chuck hem in zijn zij porde.
‘Dames en heer,’ verbeterde de drummer, ‘het spijt me, hij is zijn bril in het hotel vergeten.’
David draaide zich om.
‘Ik zie nog prima zonder die bril!’ riep hij verontwaardigd en hij wilde Chuck een duw geven, maar zijn hand ging de verkeerde richting uit.
Voor een moment was het muisstil in de ruimte, waarna iedereen in lachen uitbarstte. Het was een uiterst komisch zicht.
‘Ik denk het wel, dave,’ merkte Jeff droogjes op.
De bassist keek mokkend naar de papieren voor zich en sloeg zijn armen koppig over elkaar heen. Hij was niet van plan om er nog meer van te zeggen.
‘Goed, na speeltijd is het jullie beurt,’ grijnsde Pierre. ‘Maak jullie maar klaar en begin maar wanneer het voor jullie goed voelt.’
De andere jongens gingen een beetje rechter zitten. Aan hun houdingen was het te merken dat ze hier al lang zaten en dat ze het liever zo snel mogelijk voorbij zouden hebben. Toch probeerde Jaylinn zich daardoor niet te laten intimideren. Het was stom. Hij kon haar helemaal niets doen. Het was stom. Maar dan ook echt stom.
Iedereen ging op zijn plaats staan en Jaylinn telde stilletjes tot tien. Rustig begon ze te zingen. Het liedje leek langer te duren dan het eigenlijk was en ze beet op haar lip. Dit was stom en kinderachtig en ze zouden het nooit goed vinden. Toch probeerde ze haar gedachtegang aan de jongens niet te tonen.
Aan het einde klapten ze in hun handen.
‘Oké, jullie horen zeker nog van ons,’ glimlachte Pierre.
Hun secretaresse nam hen mee door een andere deur. Ze liepen in een gang en werden zo de uitgang gewezen.