Haaay, 
Normaal schrijf ik niet in dagboekvorm, en plaats ik mijn verhalen ook niet op het internet. Maar later wil ik iets met schrijven en cultuur doen, dus graag reacties en tips! Als jullie het niks vinden mag je gerust zeggen hoor haha. Btw, wat ik schrijf ben ik niet zelf, dus het is fictie. En er kunnen wat de/het spelfouten tussen zitten, ik ben engels en woon hier een tijdje dus heb er nog moeite mee haha. Nouja, veel leesplezier.
Verhaallijn:
Elise Heijmans is 15 jaar, een normaal kind op een normaal school, in een normaal dorpje in Nederland. Elke schooldag lijkt wel saaier te worden. Haar vriendje maakt het uit, en haar “bff” dumpt haar. Alles lijkt bij de dag erger te worden, totdat ze een speciale invaller krijgt bij aardrijkskunde. De 24-jarige Mevrouw Smits. Elise vind haar geweldig, en nadat ze een paar keer met haar heeft gekletst verteld ze over een reis naar een eilandje in de Maldiven met haar collega’s, waar ze de cultuur van de bewoners gaan bestuderen. En dan vraagt ze of Elise mee wil. Dat leid tot wat onverwachtse, spannende en leuke avonturen aan de andere kant van de wereld.
Maandag, 24 Januari
1:16
Wie niet van zware dingen sjouwen houd, kan beter niet naar school. Wat is er verandert aan openbare onderwijs in de laatste 20 jaar? De tassen zijn zwaarder geworden. Zoveel zwaarder, dat we eigenlijk lopende rugzakken zijn. Ik ben zowiezo niet zo een school-typje. School is niet mijn grootste intresse, daar hebben we de nerds voor. Die gaan naar school om werkelijk iets te leren. En de popie’s om bij te praten met hun vriendenkring van 15 km. De rotjongens om de leraren te kloten, en de slets voor de jongens. En waarom ga ik naar school? Omdat een of ander idioot dat verplicht heeft gemaakt. Nu dat we het toch over mij hebben; Ik ben Elise Heijmans. Ik ben 15 jaar oud, en ik had een vriendje. Had heb ik onderstreept, omdat die sukkel van een Koos het gister heeft uigemaakt. Daarmee ben ik officieel klaar met jongens, ze zijn zo onvoorspelbaar. Net als je denkt dat je relatie mooi op gang is, komt die gast aan met “Het is beter als we niet langer samen zijn.” en “Ik voel dat we uit elkaar groeien.” die laatste kon hij trouwens beter veranderen in “Ik wil dat we uit elkaar groeien.” En als je vraagt waarom, heeft die geen reden. Dan moet ik zelf redens gaan bedenken; was het die saaie grap die ik gister maakte? Of toen ik voor hem uitgleed in de pauze? Of misschien heb ik te vaak gevraagt of hij me wouw bellen? Of misschien was Koos gewoon te dom om in te zien hoe geweldig ik eigenlijk ben? (Ha-ha, niet dus) Maarja, mijn koos-faze is dus nu voor goed achter me. Misschien is het wel beter zo, dat bespaart me wat beltegoed. Ik schrijf dit nu trouwens vanuit de wc, de bel is net gegaan dus ik moet nu naar de les (Economie, heb medelijden)
x Elise