Ruby
[i]Geachte Ruby Smith,
Wij van Middleton School hebben vernomen dat jij anders bent dan alle anderen. Dat jij dingen kunt die niet normaal zijn voor meisjes van jouw leeftijd. Die eigenlijk voor niemand normaal zijn. Wij van Middleton School zijn in het hele land op zoek naar dit soort kinderen. Wij bieden dit soort kinderen graag een plekje aan op onze school om hun gaven verder te ontwikkelen. Wij verwachten je op 1 september op het onderstaande adres. Van daaruit word je naar onze school gebracht. Je familie is ingelicht. Zij denken dat je naar een gewone kostschool gaat. Laat dat alsjeblieft zo.
Met vriendelijke groet,
Het bestuur van Middleton School. [/i]
Met de brief nog in mijn hand arriveerde ik op het adres. Ik zag verder niemand. Het gebouw waar ik voor stond was een verlaten bouwval. Dit kon toch niet kloppen? Ik liet het haarelastiekje waar in aan had staan frunniken vallen. Met mijn gedachten haalde ik het terug. Dat kon ik. Voorwerpen verplaatsen met mijn gedachten. Dat was al zestien jaar mijn grote geheim. Sinds ik het op de kleuterschool per ongeluk een keer had gedaan met een potlood waren de anderen op mijn school bang van me. Ik hoopte dat ik op deze school een nieuwe kans zou krijgen.
Fay
Zoals ieder jaar stapte ik uit het futuristisch ogende vliegtuig bij het echte adres van Middleton School, samen met mijn beste vriendin Hannah. Buitenstaanders geloofden dat Middleton een gewone kostschool was. Wij wisten wel beter. Middleton was een school voor kinderen met abnormale gaven. Mutanten, zoals meneer Middleton dat zei. Ik trok het elastiekje uit mijn haar en schudde het los. Mijn haar was lang en witblond. Omdat het anders saai was had ik er felgekleurde plukken doorheen geverfd, in alle kleuren van de regenboog. “We krijgen een nieuwe leerlinge,” vertelde ik aan Hannah. Meneer Middleton had het me alvast verteld. “Ze is nieuw, en de school heeft haar nog niet zo lang geleden ontdekt.” Uit verveling liet ik een bloemetje uit mijn handpalm groeien. Dat was mijn gave. Ik kon alles met planten en bloemen. Het bloemetje was lila, net als mijn ogen. “Ze zal het vliegtuig wel gemist hebben en bij de bouwval staan,” zuchtte ik. Nieuwelingen, ze waren ook altijd hetzelfde.
ik vind het opstarten altijd heel moeilijk dus het kan een beetje vaag zijn :’)