http://fc04.deviantart.com/fs17/f/2007/126/4/f/All_About_Victoria_Yun_by_hakanphotography.jpg
MAKE A WISH.
Valerie, 16 jaar en heeft maar één wens: haar vader beter leren kennen. Een simpele “hoi” was al genoeg. Van de scheiding 15 jaar geleden heeft ze niet veel gemerkt, maar door de jaren heen merkte ze wel dat ze een vaderfiguur nodig had.
Ik ga dus een verhaal schrijven. Ik begin wel gewoon, dan kan je er een mening over geven. Tips zijn welkom! (:
wanneer begin je lijkt me leuk…
Het is weer is wat anders…
Lijkt me apart, aangezien de meeste verhalen hier over meisje+jongen liefde, vreemdgaan blabla gaan.
Dus begin maar:)
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Daar stond hij. Mijn enige echte vader. De man die mijn moeder vijftien jaar geleden zoveel pijn had gedaan en die ons heeft verlaten voor een eersteklas slet. Andere woorden had ik er niet voor. Hij stond tegenover me met een beetje een verlegen houding. Ik glimlachte nerveus, wist niet zo goed wat ik moest doen. Was het geen verraad tegenover mijn moeder? Ik besloot nou eens één keer aan mijzelf te denken en kwam een stap dichterbij.
‘Schat, kom op!’ gilde mijn moeder. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Een droom. En zoals Marco Borsato zei “Dromen zijn bedrog”. Deze ook, wist ik. Ik zal hem nooit ontmoeten. Het was simpelweg onmogelijk. Ik trok de deken van me af en zwaaide mijn benen over de rand van het bed.Ik trok een oversized shirt aan over een lichtgrijze broek en liep de kamer uit, naar de badkamer. Mijn moeder stond zich net op te maken.
‘Kom op, lieverd. Een beetje enthousiaster kan wel.’ Ik zette een grote big smile op en haalde een borstel door mijn haar. Wat mascara, oogpotlood en klaar. Mijn ochtendritueel.
Ik ga je volgen! Alleen grotere stukjes mogen wel. (A)
Wil je mijn verhaal ook lezen? Staan in mijn onderschrift.
Tuurlijk! Grotere stukjes komen ook hoor. Maar het is nog maar het begin, dus dat is dan best moeilijk. Ik zal proberen nog een langer stukje te plaatsen.
Ik ben wel nieuwsgierig naar je verhaal. Ik ga het ook volgen als ik het onthoud. :’)
Ben wel benieuwd hoe het verder gaat! 
…
Ik gooide mijn tas in de mand voor op mijn fiets en genoot van de zon. Ik fietste weg op weg naar mijn oppas adresje. Ik haalde een hand door mijn bruine haar en neuriede zachtjes mee met een liedje op mijn ipod.
Het was eind maart en verschrikkelijk heet voor de tijd van het jaar. En wat ging ik doen? Oppassen. Met tegenzin drukte ik op de deur, die vrijwel direct werd opengetrokken.
‘Valerie!’ gilden beide kinderen en ze vlogen in mijn armen. Ik ving ze lachend op en begroette mevrouw en meneer Dralen.
‘Heel fijn dat je zo onverwachts kon komen,’ zei Ineke Dralen gehaast terwijl ze haar sleutels in haar tas gooide, waarop ik glimlachte.
‘Het is altijd leuk om op die twee te passen.’ Dat was min of meer een leugen, maar ik kon moeilijk zeggen dat ik liever met mijn vriendinnen op het strand zat. Luc, de jongste van de twee, trok aan mijn vestje.
‘Kom spelen,’ commandeerde hij. Zo jong en nu al de baas spelen.
‘Nou, jij redt het wel zie ik.’ Ineke gaf me een vluchtige kus op mijn wang en trok haar man met haar mee. Ik zwaaide ze, samen met Luc en Ilse, uit en plofte daarna op de bruin leren bank. Er werd een boek op mijn schoot gelegd, waarbij van mij verwacht werd dat ik erin ging lezen. Ik sloeg het boek open.
‘De familie ezel,’ begon ik. De vragen stroomden mijn hoofd binnen. Hoe zag mijn vader eruit, hoe deed hij en waar woonde hij? Bij alles wat ik deed moest ik aan hem denken. Al zat ik gezellig met mijn vriendinnen op het strand, altijd was hij er. Ik had een perfect beeld van hem en wilde hem maar al te graag ontmoeten. Maar aan de andere kant was ik bang dat het me zou teleurstellen. Want niemand was perfect, wist ik uit ervaring…
Dit is weer een kort stukje, maar als er wat reacties komen komt er een lang stuk…
Foutje;
Luc, de jongste van de twee, trok aan mijn vestje. Ik had een perfect beeld van hem en wilde hem zo graag zien. Maar aan de andere kant was ik bang dat het me zou teleurstellen.
Die zin moet eruit denk ik! Maar je mag best verder gaan!
Oh, hahaa. Ik dacht daarvoor al: zat ik nou voor niets te typen? maar ik heb het dus op de verkeerde plaats geschreven. Ik zal het veranderen!
Goed verhaal!
ik ga volgen als ik het niet vergeet xD
Toen ik 's avonds mijn moeder gedag had gezegd en van plan was te gaan slapen, herinnerde ik me weer dat morgen school weer begon. In de vakantie had ik geen seconde aan school gedaan of er zelfs maar aan gedacht. Het heette tenslotte niet voor niets vakantie, toch? Elke dag had ik met Noor en Jaimy afgesproken, mijn twee beste vriendinnen. Morgen begon de hel weer. Ik moest er maar aan gaan geloven. Ik haalde vluchtig een tandenborstel door mijn mond en trok mijn korte broekje, dat een pyjama moest voorstellen, met daarop een hemdje aan en sloeg de deken om me heen. Ik viel in een onrustige slaap…
Ik gooide mijn fiets tegen het hek en liep het plein op. Weer een vermoeiende dag school was wel weer even wennen. Noor en Jaimy stonden al op me te wachten. Ik liep hun richting op, maar werd tegengehouden door een stem achter me. Ik zuchtte, die stem kende ik maar al te goed.
‘Valerie,’ riep Marcel. ‘Hoe was je vakantie?’ Ik draaide me half om, sloeg mijn ogen neer en wierp een blik naar mijn vriendinnen.
‘Was oké, maar ik moet gaan.’ Met die woorden liep ik richting Noor en Jaimy. In Marcel had ik nu even geen zin. Ik hoorde van iedereen dat hij mij wel zag zitten en in zoiets had ik op dit moment dus echt geen zin in.
‘Hee,’ begroette ik hun.
‘Wat moest hij nu weer van je?’ was het eerste wat Jaimy vroeg.
‘Hoe mijn vakantie was.’ Ik veegde een lange, bruine pluk haar uit mijn gezicht.
‘Moet ik zeggen dat je hem niet moet?’ Noor schoot in een verdedigende houding en haar blik ging het hele schoolplein over.
‘Nee joh, laat hem nou maar.’
We liepen de school binnen en de geur van bezweette leerlingen drong mijn neus binnen. Een zucht ontsnapte uit mijn mond.
‘Kom je zo naar mijn locker?’ vroeg Noor. Jaimy en ik knikten en vertrokken naar onze eigen locker. Ik had voor de vakantie al mijn boeken op school laten liggen, dus mijn locker was helemaal vol. Ik deed Nederlands, wiskunde en Engels in mijn tas en liep richting Noors locker, waar Jaimy al stond te wachten. Noors locker was zoals gewoonlijk weer één grote rommel en alles lag verspreid op de grond. Ik zuchtte, knielde naast haar neer en stapelde het op elkaar. Typisch Noor. Rommelig, nooit bezig met school en in plaats van school meer met uitgaan en jongens. In tegenstelling tot Jaimy, die veel moeite moest doen om nog bij ons in de klas te blijven zitten. Zo vulden we elkaar goed aan.
Zometeen komt er nog een stukje. Eerst even iets aan geschiedenis doen.
i like it.
up.
Ik schrijf er waarschijnlijk ook iets in over een jongen, ofzo. Om nou alleen over die vader te schrijven is ook weer zoiets.
‘Kom op, Valerie. Begin het schooljaar goed,’ sprak mevrouw Versteeg, van Nederlands, me bemoedigend toe. Ik knikte haar glimlachend toe, maar wist dat Nederlands hem niet ging worden. Door mijn dyslexie haalde ik nogal eens wat letters door elkaar. Ik ging zitten achterin de klas, naast Noor en achter Jaimy. De les begon, niets rust na de vakantie, gelijk weer aan het werk. Zuchtend sloeg ik mijn boek open en liet de woorden langs me heen stromen. Jaimy en Noor waren druk ik gesprek, maar ik was er niet bij vandaag.
‘Waar hadden we het ook al weer over,’ hoorde ik mevrouw Versteeg vragen. Ik keek verward op. Had ze het tegen mij? Ze zuchtte.
‘Dacht ik al.’ Ze stak een priemende wijsvinger in mijn richting, waarna ik een onschuldig gezicht trok. Toen ze weer verder ging met de les draaide Tim, een irritante jongen die dacht grappig te zijn, zich om.
‘Hello Valerie,’ zei hij halfzingend. Geïrriteerd probeerde ik hem te negeren. Wat had ik vandaag? Trok ik ze aan ofzo? Eerst Marcel, nu Tim.
‘Je haar is blond geworden, deze zomer.’ Zijn hand kwam richting mijn haar, maar ik draaide mijn hoofd weg.
‘Wat is dit…’ hoorde ik Noor naast me fluisteren.
‘Mijn haar is bruin, niet blond. En het zal nooit blond worden ook.’ Met een teleurgestelde blik op zijn gezicht draaide hij zich weer om. Ik had altijd al geweten dat die niet helemaal honderd procent was…
Eindelijk pauze. Ik liep met Noor het schoolplein op en keek in het rond. Ergens, in een hoek stond Noors broer.
‘Ik moet even naar hem toe,’ zei ze toen ze me zag kijken. Ik liep achter haar aan naar de jongens toe, die een beetje stonden te klieren. Nick, Noors broer, zag eruit alsof die al heel wat biertjes achterover had geslagen voordat hij naar school ging, maar dat zal wel aan mij liggen. Hij stond tegen de muur aangeleund en zijn bruine haar hing in slierten langs zijn gezicht.
‘Hallo zusje en vriendin,’ zei die melig. Een lachsalvo volgde. Ik probeerde te ontdekken wat er zo grappig was, maar tevergeefs. Noor vroeg aan haar broer of hij hun moeder nog wat gezien, maar nee. Ik wist alles over haar thuissituatie. Haar moeder was bijna nooit thuis en zat altijd met één of andere vent in de kroeg. Noor zei altijd dat ze het niet erg vond, maar ik wist wel beter.