Verhaal; Júlio (tijdelijke titel)

Schrijfsels
#1

Waar gaat het over? (:
Vanilla is een doodgewoon meisje. Ze heeft een lief vriendje, op het oog leuke ouders en een gezellig vriendengroepje. Toch zit ze niet lekker in haar vel. Haar ouders zijn racistisch, de laatste tijd wijken haar ogen wel erg vaak af naar Andrew en waarom is ze ’s morgens altijd zo misselijk?

Soort van proloog
[i]Negen en een halve maand later

‘Je bent in je broek aan het plassen,’ grapte oma. Ik keek naar beneden en mijn glimlach verstomde op mijn gezicht. Water… Vrúchtwater. Mijn vliezen waren gebroken!
‘Ik moet naar het ziekenhuis…’ Ik staarde voor me uit. Hoe kon dit? Ik was pas over een week uitgerekend. Maar lang om erover na te denken had ik niet. Plotseling kwam er een wee op, waardoor de tranen in mijn ogen sprongen. Ik wist dat mijn pijngrens laag was, maar als dit alleen nog maar een voorproefje voor de echte bevalling zou zijn… ‘Oma, zet de auto aan!’ Ik was hysterisch, had het niet zien aankomen en was er totaal niet op voorbereid.
‘Maar schat, je weet toch dat ik niet kan rijden?’ Oma keek me weifelend aan. Ja, ik wist dat ze niet kon rijden, maar in een vlaag van verstandsverbijstering was het me totaal ontschoten. Oh god, ik kon moeilijk zelf achter het stuur gaan zitten met die grote buik en helse pijnen. En opa was dood, die kon ook niet mee.
‘Vraag het de buurman,’ mompelde ik, terwijl ik mijn spulletjes bij elkaar begon te zoeken. Na een tien minuten ging de deur open.
‘Zie hier, de buurman.’ Oma kwam terug met een groezelig uitziende man in tuinpak. ‘Hij wil jou wel brengen. Overigens, zijn naam is…’
‘Wat maakt het mij nu uit hoe hij heet? Ik ga bevallen!’ De tranen stroomden uit mijn ogen. Het was allemaal goedbedoeld, maar ik kon het er nu even niet bij hebben.
‘Ja, oké. We gaan.’ De man keek beteuterd, maar hield netjes het portier voor me open.
‘Dank je wel,’ mompelde ik om nog enigszins beleefd over te komen.

‘En persen, persen, persen!’ De verpleegster zat zo fanatiek mee te puffen dat ik er hysterisch van werd. “Hou je kop toch”, wilde ik schreeuwen. Maar dat kon niet door de pijnkreten die mijn mond verlieten.[/i] Lieve god, als ik hier ooit levend uitkom zal ik nooit meer gillen tegen mijn ouders, en ik zal mijn school goed afmaken en de baby goed verzorgen en… Auw. Weer zo’n misselijkmakende pijnscheut. En die vrouw bleef maar krijsen en gillen dat ik moest persen, alsof ik dat zelf nog niet wist.
Plotseling hoorde ik de stem van een andere verpleegster. ‘Het hoofdje staat.’ Ik voelde een kneepje van oma in mijn hand en wist dat dit een goed teken was. Zij had het natuurlijk al twee keer meegemaakt.
‘Nog maar even,’ mimede ze.
Ik perste en perste terwijl de hysterische verpleegster maar bleef gillen dat ik dat nog maar één keer goed hoefde te doen. En dat was het, de baby was eruit en een luid gehuil vulde de kamer. Ik kon alleen maar lachen en huilen van geluk. In de hoek zag ik mijn ouders, die ik nog niet eerder had opgemerkt. Lila gaf een gilletje toen ze het bebloede lijf van mijn zoontje zag en verborg haar hoofd in mama’s rok. Mijn vader knikte naar me, een goedkeurend knikje. Mama lachte met me mee, en ik zag tranen glinsteren in haar ooghoeken. Ze was oma geworden.
Mijn zoon lag gelukzalig in mijn armen. Hij huilde niet meer, wat heel bijzonder was volgens de verpleegsters. Ik aaide met mijn hand over zijn hoofdje. Hij leek sprekend op zijn vader.

Verder? Reacties? (Opbouwende) kritiek? Tips?

#2

verder :slightly_smiling_face:
spannend!
Ga je de personen nog wel beschrijven/ leeftijd e.d. geven ?:grinning:
Verder gewoon goed, dus door!

#3

verder! Ik wil echt weten wat er verder gaat gebeuren!

#4

verder?

#5

Verder hoor!
(En als je nog eens een verhaal gaat schrijven en posten: de titel kan je niet zelf veranderen (a). Had ik zelf ook met mijn verhaal)

#6

@ Horrorlady.
Ja, natuurlijk ga ik de personen nog beschrijven (:

@ Maaiikeyy
I know, maar dan kan ik die titel voor mezelf veranderen. Maar misschien houd ik hem zo.

Nieuw stukje komt vanavond. [:

#7

Jeej :relieved: Can’t waittt :relieved:

#8

Zoals beloofd (:

Hoofdstuk 1

‘Kan je niet gewoon mee gaan? Samen naar Spanje?’ Max grinnikte terwijl we door de gangen liepen.
‘Hoe dan? Ik golf toch helemaal niet? Ik weet niet eens hoe je zo’n stok moet bewegen en dat ding is superzwaar.’ Ik stopte bij mijn kluisje en pakte wat boeken.
‘Zo’n stok heet een club. En ik kan het je leren.’
‘Wanneer dan? Het is nu woensdag en zaterdag vertrek je al. Bovendien mag het toch niet van mevrouw Berenhuis. Je moest zelf praten als Brugman om haar over te halen, weet je nog?’
‘Mijn ouders kunnen een goed woordje voor je doen. En Berenhuis gaat heus niet checken of jij wel golft.’
‘Ja, gezellig. Dan ben jij de hele dag weg en zit ik daar in m’n eentje in het appartement. ’s Avonds ben je natuurlijk doodmoe. Dan wil je gelijk naar bed en kunnen we niet eens… Je weet wel.’
‘Nee, ik heb geen flauw benul waar je het over hebt. Vertel eens?’ Max gaf me een kus en keek me afwachtend aan.
‘De liefde bedrijven.’ Ik zette mijn triomfantelijke blik op terwijl ik mijn tas weer op mijn schouder hees.
We liepen een tijdje in stilte naast elkaar toen Max opeens zijn vinger in de lucht stak. ‘Dan ga je mee als mijn caddie!’ Hij keek alsof hij net een geniale bijdrage had gedaan aan dit gesprek, maar ik ging echt niet rondlopen als zijn slaafje met een golftas van veertig kilo op mijn rug. Dus ik schudde mijn hoofd.
‘Laat het idee nou varen. Ik ga toch niet mee en het is ook onverantwoord. Ik kan niet twee weken van school missen. Volgend jaar hebben we al examen. Mijn ouders vinden dat echt niet goed. Het spijt me.’ Ik gaf hem een goedmaakkusje toen de bel ging. We zaten niet bij elkaar in de klas, jammer genoeg, dus moesten we allebei een andere kant uit.
‘Zie ik je na school?’ vroeg Max.
‘Ja, bij mijn kluis.’

‘Waar bleef jij nou?’ Naomi veegde haar pony uit haar gezicht en ging zitten.
‘Och, we bleven plakken bij mijn kluisje. Max vond dat ik maar mee moest gaan naar Spanje, maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat niet gaat gebeuren.’
Naomi was mijn beste vriendin en samen hadden we een vriendengroepje met een paar meiden en wat jongens – waaronder Max. Het was altijd heel gezellig in de pauze. Vandaag had Max gezegd dat hij wat met me wilde bespreken, dus waren we samen naar mijn kluis gegaan.
‘Camiel deed weer zo ontzettend plakkerig met Natasja en Jolijn vertelde in geuren en kleuren hoe ze haar ouders had betrapt tijdens hun daad,’ praatte Naomi me bij. ‘Toby vroeg nog wie je mee gaat nemen naar FC Amsterdam zondag.’
‘Ga jij naar FC Amsterdam?’ Andrew, die voor ons zat, draaide zich om in zijn stoel. Hij was best knap, met zijn zwarte krullen, chocoladebruine huidje en diepbruine, bijna zwarte ogen. ‘Sinds wanneer houden meiden van voetbal?’
‘Sinds wanneer luister jij onze gesprekken af?’ Ik keek hem brutaal aan.
'Al een tijdje.’ Hij gaf me een knipoog en draaide zich om.
Wat was dat nou? schreef Naomi op een papiertje, bang om afgeluisterd te worden.
Geen idee antwoordde ik.
Toen meneer Meistermann de Duitse les inluidde keek ik naar de contouren van Andrews rug. Zijn grijze shirt spande om zijn gespierde schouders. Hij stond vast veel in de sportschool. Zou hij ook een sixpack hebben? Misschien…
Waar was ik mee bezig? Max zat een paar klaslokalen naast me en ik fantaseerde over de sixpack van een Antilliaanse (of Surinaamse, ik wist het verschil niet) jongen uit mijn klas? Soms was ik echt ongelofelijk… Richt je op je naamvallen, Vanilla. Niet op Andrew. Zo wist ik de les door te komen. Vijf minuten voordat de bel ging mochten we opruimen.
‘Waar was jij met je gedachten?’ Naomi streek haar pony weer uit haar gezicht. “Je moet hem knippen”, wilde ik zeggen, maar Meistermann kwam erdoorheen.
‘Ik hoor net van jullie mentrix, de geliefde mevrouw Berenhuis -’ vele leerlingen rolden met hun ogen. Berenhuis was niet zo geliefd als de leraar dacht ‘- dat de laatste twee uur uitvallen in verband met een plotselinge spoedvergadering. Veel plezier.’
Een juichkreet ging door de klas en leerlingen stormden nog voor de bel ging het klaslokaal uit.
‘Hè, Vanilla,’ Andrew legde zijn hand op mijn schouder. ‘Mag ik soms mee naar die voetbalwedstrijd?’
‘Eh…’ Wat moet ik zeggen? Ik kan hem moeilijk meenemen. ‘Ik… Naomi hier gaat mee, toch?’ Ik gaf haar een waarschuwende blik.
‘Ja… Gezellig!’ Ze toverde, tot mijn opluchting, een glimlach op haar gezicht.
‘Jammer.’ Andrew liep weg. Ik blies opgelucht mijn adem uit.
‘Dat was op het nippertje,’ mompelde ik tegen Naomi.
Ze wilde iets zeggen, maar haar stem werd onderbroken door Andrew, die over zijn schouder riep: ‘Welk vak zit je?’
‘403.’
Wat had dit nu te betekenen? Ging hij een kaartje scoren in mijn vak?

Ik sta nog altijd open voor kritiek [:
Verder gaan?

#9

verder

#10

verder?

#11

VERDER? :grinning:

#12

verder!

#13

Eerste deel hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

Terwijl we op onze fietsen pakten, keek ik hoe Andrew een sigaret opstak. Hij stond op het schoolplein met zijn vrienden te geinen. Ik dwong mezelf mijn hoofd af te wenden.
‘Wat gaan we doen vanmiddag?’ Ik keek op mijn horloge. Half twee. Mijn kleine, zesjarige zusje Lila was nu vast thuis. Daar wilde ik Naomi van behoeden. Lila kon nogal aanhankelijk en vooral druk zijn.
‘Naar jou huis?’ Naomi keek me aan terwijl ze in haar tas rommelde.
‘Even mijn moeder bellen, oké?’ Mijn moeder was op woensdagmiddag altijd thuis om Lila op te vangen.
Ik toetste het nummer in, terwijl mijn blik nog even naar Andrew gleed. Hou op, Vanilla… zei ik tegen mezelf. De pieptoon ging over.
‘Met Miriam, ’ schetterde de vrolijke stem van mijn moeder in mijn oor.
‘Hallo, mam.’ Ik veegde met mijn hand over mijn bezwete voorhoofd. Het was warm voor deze tijd van het jaar, september.
‘Hé, schat. Wat is er? Ik kan nu niet praten, want ik ben met Lila in de stad. We gaan straks nog even door naar opa en oma.’
Opgelucht haalde ik adem. Dan kon ik Naomi gemakkelijk mee naar huis nemen. Tegen de tijd dat mama met Lila thuis zou zijn, was Naomi allang weg.
‘Is goed, ik wilde even wat je vanmiddag ging doen.’
We namen afscheid. Ik was blij dat ze niet naar mijn andere oma gingen, die van vaders kant, want dan was ik graag meegegaan.
‘Het is goed. Mijn moeder is weg met Lila. Ze zijn zeker tot vijf uur van huis,’ legde ik mijn gesprekje aan Naomi uit.
Ze knikte en we stapten op onze fiets.
Onderweg hielden we onze monden en was ik enkel bezig met hopen. Hopen dat Naomi weg was voor mam thuis kwam. Hopen dat, mocht ze nog niet weg zijn, mam haar mond hield en Lila niet irritant zou doen. Hopen dat mijn vader niet zou gaan katten als hij thuis zou komen.
‘Welk nummer woon je?’ Ik was zo ver weg met mijn gedachten, dat ik bijna straal langs mijn huis was gefietst.
‘Hier.’ Ik wees naar rechts. Het was een vrijstaand huis. Niet bijzonder groot, of duur, maar je kon wel zien dat mijn vader een goede baan had. De oprijlaan was lang, zeker wel acht meter. Links stond mijn vaders auto, een grote, dure leasecar, een nogal saai, grijs ding. Het bezorgde me rillingen. Meneer was dus thuis, en ik wist zeker dat hij zou gaan zaniken.
Ik stak weifelend mijn sleutel in het slot en draaide hem met tegenzin om. ‘Ik ben thuis!’ gilde ik door de overloop, het feit dat Naomi bij me was negerend.
Toen er geen antwoord kwam, liep ik naar het prikbord. In mijn vaders kriebelige, bijna onleesbare handschrift stonden de woorden 'Naar Tanja voor projectbespreking, rond zessen thuis’. Ik kon een zucht van opluchting haast niet onderdrukken. ‘Mijn vader is weg. Je hebt dus mazzel. Hij kan nogal onaardig overkomen.’ Dat hij een hater was van alles wat niet uit Nederland kwam, hield ik achterwegen.
Naomi toverde een glimlach op haar gezicht, en ontblote daarmee haar perfect witte tanden. ‘Mooi, en wat gaan we nu doen?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik zou het niet weten. We kunnen huiswerk gaan maken.’
Ze haalde haar wenkbrauw op. ‘Meid, ga eens leven.’
‘Oké,’ glimlachte ik. ‘Iets te drinken?’
‘Heb je cola?’
Ik knikte ja en schonk – terwijl Naomi naar de woonkamer liep – twee glazen vol. Deze zette ik op een dienblad, naast een schaaltje borrelnootjes. Ik had van mijn moeder geleerd om de perfecte gastvrouw uit te hangen. Je gasten goed verzorgen, zorgen dat ze niks te kort komen, dat ze koning zijn in jouw huis. Mijn moeder sloeg er in door. Die was overbezorgd over alles om haar heen. Haar man en kinderen, haar gasten, de kat van de buren. Het liefst was ze de hele dag bezig anderen in de watten te leggen, zichzelf weg te cijferen. Ik hoopte dat ik nooit zo zou worden.
Ik liep naar de woonkamer en zette het dienblad neer op de glazen salontafel. Toen liet ik mezelf in de heerlijke, onder kussentjes bedolven fauteuil zakken, waar mijn vader normaal op zat. Normaal mocht ik hier niet eens naar kijken, maar nu zowel mijn vader als mijn moeder als Lila niet thuis waren, was mijn wil wet.

Verder gaan? (:

#14

ZEKER VERDER GAAN :grinning:

#15

uhuh ^^

#16

Up (:

#17

Ja ga maar verder! =)

#18

Tweede deel hoofdstuk 2

‘Wat was dat nou net?’ Naomi verbrak de stilte.
Ik hield me van de domme. ‘Wat?’
‘Die scene met Andrew.’ Ze giechelde en pakte haar glas van het dienblad.
‘Ach, Andrew vindt zichzelf geweldig. Daarom denkt hij dat ik het extra kaartje wel even aan hem geef. En nu ik dat niet doe, is zijn enorme ego gekrenkt en moet hij me een hak zetten door me waarschijnlijk de hele wedstrijd op de zenuwen te werken.’ Ik zei het allemaal in één adem, en hoewel het niet allemaal waar was, hield ik de schijn op dat het wel zo was. Volgens mij vond Andrew zichzelf helemaal niet goed en had hij echt het gevoel dat hij met me mee mocht. En zijn ego was waarschijnlijk niet zo groot als ik zonet beweerde. Misschien vond hij me gewoon leuk, wilde hij bij me zijn, met me juichen bij de wedstrijd. Hoezeer ik het ook jammer voor hem vond, ik had Max.
‘Andrew is volgens mij echt zo’n verrekte player,’ mompelde Naomi, terwijl ze haar voeten op de salontafel legde. Ik sprak haar niet tegen, maar ik ging ook niet met haar mee. Ik knikte enkel. Ik had hem wel eens met een meisje gezien, maar niet vaak. Niet zo vaak als bijvoorbeeld Toby, die bijna wekelijks een andere flirt had.
‘Maar goed, zullen we het over iets anders hebben dan Andrew? Camiel zat vanmiddag weer op Natasja te geilen?’ Zo switchte ik gemakkelijk van onderwerp.
De rest van de middag hadden we het over koetjes en kalfjes. Over wie met wie had, de ruzies en perikelen van een middelbaar schoolleven. Toen ik weer op de klok keek, was het tot mijn schrik vijf uur.
Naomi volgde mijn blik (en merkte hopelijk niet op dat ik verstijfd was van angst). ‘Is het al zo laat?’ Ik hoopte dat ze “ik moet maar eens gaan” zou zeggen. In plaats daar van vervolgde ze met: ‘Ik bel mama even. Ik mag hier toch wel blijven eten?’ Het was geen vraag, eerder een mededeling. En ik durfde niet te weigeren. Ik wist hoe moeilijk Naomi het thuis had, met haar drie broertjes, broer en twee zusjes. Het was gewoonweg een te drukke boel voor haar te kleine huisje, en ze voelde zich er niet zo prettig, omdat iedereen op haar schouders hing. Zij was ten slotte de één na laatste vrouw, moeder nummer twee. Het verschonen van luiers, het eten geven en ruzie met haar broer. Ik begreep Naomi wel. Ik had mijn handen al vol met Lila alleen.
Nu was het moment dan gekomen. Het moment om Naomi voor te stellen aan mijn ouders. Mam zou niet blij zijn met een eter erbij, al maakte ze altijd te veel. Bovendien bleven vriendinnetjes van Lila ook vaak (middag)eten.
Tot nu toe had ik Naomi haast nooit thuis gevraagd, of op een moment dat geen van beiden ouders thuis was. Het was het moment van de waarheid. Het moment dat mijn ouders hun ware, racistische aard, aan te buitenwereld zouden tonen.
Toen ik de sleutel in het slot hoorde, zat ik rechtop van angst. Ik stond snel op uit de stoel van pa, rangschikte de kussentjes en begon vervolgens onze spulletjes op te ruimen. Het was al te laat.
‘Zat je nou in papa’s stoel?’ schalde het irritante, hoge stemmetje van Lila door het huis. Ze werkte me op de zenuwen, zoals vrijwel altijd.
‘Nee, het was mijn eeneiige tweelingzus.’ Sarcasme druipte van mijn stem, maar dat begreep het kleine kreng natuurlijk niet.
‘Kan dat dan? Ik ben toch je enige zusje?’
Ik rolde met mijn ogen en besloot haar te negeren. Naomi was klaar met bellen en hing op. Ik zag mijn moeder, die de jassen van zowel haar als Lila had opgehangen, met grote ogen naar haar kijken, alsof ze iets zag wat ze nog nooit had gezien, iets buitenaards.
‘Mam…’ begon ik Naomi voor te stellen.
‘Wie is dat?’ Onderbrak mam me met een kille, harde stem.
‘Dit is Naomi. Mijn beste vriendin.’ Ik legde de nadruk op ‘beste’, alsof ik wilde gillen: “het kan dat jullie haar niet mogen, voor mij is ze belangrijk!”.
‘Hallo Naomi.’ Mam deed een stap naar voren en stak een gemanicuurde hand uit. ‘Miriam, moeder van mijn puur Hollandse dochter.’
Ik wist het. Ik wist dat ze met een rot opmerking zou komen. Gelukkig trok Naomi zich er niks van aan. ‘Dat is toch ook leuk. Dat een Spaans meisje, bevriend kan raken met een puur Hollandse roodharige.’
‘Leuk…’ de minachting klonk in mijn moeders stem. ‘Vanilla, wil je even helpen spullen uit de auto pakken? Lila, speel jij maar met die… Naomi.’
Toen we naar de auto liepen boorden haar nagels zich in mijn bovenarm. ‘Wat is dit?’ siste ze.
‘Dit,’ begon ik, ‘is een doodnormale woensdag. We kregen vrij in verband met een spoedvergadering.’
‘Je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Mam, Naomi is een superlieve meid. Accepteer nou eens dat je niet Nederlands hoeft te zijn om gewoon een goed stel hersenen te hebben, spontaan te zijn en iets betekenen voor de mensheid.’
‘Ze is donker!’
‘Anastacia was ook donker. Die is hier zeker drie keer bij Lila komen spelen en heeft nog een keer meegegeten.’
‘Dat is anders.’
‘Waarom? Omdat ze Nederlandse ouders had. Omdat ze geadopteerd was? Het zit in je hart en nieren, mam, niet in je opvoeding.’
‘We praten er nog wel een keer over. Onder vier ogen.’ Nog een laatste, dreigende blik volgde. Toen liet ze me alleen. Een stapel boodschappen in mijn handen.

Toen pa thuis kwam ging de hel verder, alleen dan erger. Hij negeerde Naomi totaal, alsof ze lucht was. Ik wilde mijn ouders wel door mekaar rammelen, het had alleen geen zin.
Aan tafel was het doodstil geweest, op het gekwebbel van Lila na. Af en toe had mam wat gevraagd aan pap of mij. Niet aan Naomi. Niet over Naomi’s familie, over haar school of gewoon wat haar bezig hield. Ik zag Naomi af en toe rond kijken. Haar ogen vroegen me of dat normaal was. Het enige wat ik kon was mijn schouders ophalen en me diep, diep schamen.
Vlak voordat Naomi weg ging, ging haar telefoon. Ze nam hem op in het Spaans.
‘Als ze toch alleen Spaans kan spreken, waarom gaat ze dan niet terug naar haar eigen land?’ hoorde ik mijn moeder tegen mijn vader mompelen. Ik kon wel door de grond zakken…

Tips/kritiek/advies is zeer welkom (:
Verder?

#19

VERDER:D

#20

verder :relieved: