Haihai. Ik ben net begonnen, en ik denk wel dat ik er een echt heel verhaal van wil gaan maken. Ik ga proberen om zo vaak mogelijk te schrijven, tenminste als jullie dat willen. Kritiek/commentaar is altijd welkom!
& het dikgedrukte is wat die Valerie dan denkt, of gewoon een stuk verhaal waarin niks wordt gezegd. Maar jullie moeten het dan maar even zeggen wat jullie fijner vinden, die stukken dikgedrukt, of niet? (:
Ja, post maar. c:
eerst nog even een klein stukje:
“Waar ben je dan? Alsjeblieft, vertel me dan waar je bent” zei ik. “Valerie, help me toch! Help me!” Riep hij luid. Plotseling verdween alles tot een zwarte draaikolk en ik zag hem naar beneden tollen. Ik zat rechtop in bed en was nat van het zweet. Alweer zo’n nare droom, elke keer weer. Ik moet hem vinden! Ik stond op een ijsbeerde door mijn kamer. Waar is hij? Ik moet hem vinden, ik mis hem zo! Hij is nu al drie weken weg en we hebben nog niks van hem gehoord. Hij kan toch niet zomaar ineens zijn weggegaan? Misschien is hij wel ontvoerd… Nee ik denk het niet. Jonas zou toch niet zijn ontvoerd? Of toch wel? Ik weet het niet! Ik slaakte een gil van paniek en de deur ging open. “Valerie! Wat is er?” Riep mijn moeder geshockt terwijl ze naar me toe liep. Ik begon te snotteren en kroop tegen mijn moeder aan. “Mam… ik mis hem zo! Waar is hij?”. “Ik weet het niet Val, echt niet. Ik zou ook willen dat hij terug was! Dat is mijn aller grootste wens… maar ik weet het niet.”
Drie weken geleden gebeurde het ergste wat me is overkomen in mijn hele leven. Het was carnaval en mijn broertje Jonas was in het plaatselijke café ‘De Klok’ carnaval aan het vieren met zijn vrienden. Mama, Papa, mijn zus Zara en ik bleven die avond thuis. Jonas was de enige echte feestvierder van ons gezin. Thuis was alles gewoon goed, maar bij het café niet. We hadden geen idee van wat er zich daar afspeelde. Maar Jonas wel. Er was blijkbaar in het café een ruzie ontstaan tussen twee mannen en Jonas had ze geprobeerd uit elkaar te halen. Hij werd ook in elkaar geslagen en iemand trok hem weg. Er was maar één iemand die dat zag. Onze nicht Rozemarijn was meegegaan met Jonas en had gezien wie hem wegtrok. Ze vertelde dat het een man was in een zwarte lange broek, met een zwarte lange jas erop. Van zijn gezicht zag ze alleen dat hij zwart haar had en een zwarte zonnebril op had. En dat is het enige wat we weten van de laatste avond dat Jonas is gezien. Sindsdien is Jonas niet meer gezien. Niemand weet waar hij is. Er is geen aanwijzing te bekennen, behalve het feit dat ik in mijn dromen met hem kan communiceren. Ik snap er niks van. Jonas is plotseling verdwenen, ik droom over hem, maar ik weet niet waar hij is. Ik moet hem vinden! Ik heb besloten dat ik hem ga zoeken. Ik ga proberen mijn dromen te sturen. Misschien kan ik zo meer aanwijzingen vinden over Jonas…
en…?
Ontvoerd zijn geworden? XD
Verder vind ik het irritant dat je dikgedrukt gebruikt. Je kunt beter alles normaal houden en de gesproken stukken schuingedrukt doen denk ik?
Verder wil ik nog wel een stukje lezen!
oww oke. er was zo’n ander verhaal dat ik las, en daar vonden de mensen het fijner als het was wat dat meisje dan dacht, dat het dikgedrukt was. (:
Ik vind het een beetje storend, maar dat kan ook gewoon persoonlijk zijn natuurlijk. (:
Wil je misschien mijn verhaal ook lezen? (A) Staat in m’n onderschrift.
ja tuurlijk ^^
wel een stuk interessanter dan de meeste gs verhalen. en inderdaad alles in een gewoon lettertype en het gesproken in schuin ofzo?
leuk verhaal hoor!!
ik wil de rest ook nog lezen zeg het snel op de site:D
@watermelon
dankjewel! (:
ik zal dan nu wel gewoon alles normaal doen, en wat er wordt gesproken schuin.
@xjuulx ook dankjewel haha! 
“Zara, ik moet je iets vertellen.” zei ik. “Vertel, Val! Is het een jongen? Heb je iets gedaan wat niet mocht van mama?” probeerde ze te raden. “Nee Zara, het is iets heel ernstigs… Het gaat over Jonas”. Zara keek me streng aan. Ze vond het verschrikkelijk om over Jonas te praten. Daarentegen wilde ik juist heel graag over Jonas praten. Het deed me goed om herinneringen over hem op te halen, en samen te lachen om de dingen die hij altijd deed. Maar het was ook een heel raar idee dat Jonas nu dood kon zijn… of misschien nog wel levend, maar er wel slecht aan toe. “Valerie, je weet dat ik niet graag over Jonas wil praten. Ik weet dat het fijn voor jou is om over hem te praten en herinneringen op te halen, maar ik kan het niet. Ik kán het gewoon niet!” Ze stond op en liep naar de keuken. “Zara, wacht nou even! Ik weet dat het moeilijk voor je is om erover te praten, maar dit keer wil ik geen herinneringen naar boven brengen. Ik moet je écht iets belangrijks vertellen. Iets wat nog niemand weet… In mijn dromen kan ik communiceren met Jonas!” Zara zuchtte diep en lachte hardop. Daar was ik al bang voor… dat ze me niet zou geloven. Ik wist meteen wat ze bedoelde en reageerde erop. “Nee nee nee! Ik meen het Zara. Vannacht heb ik gedroomd dat ik Jonas zag zitten op een stoel. Hij was vastgebonden, en ik praatte tegen hem. Ik vroeg waar hij was, maar daar antwoordde hij niet op. Hij riep maar steeds tegen me “Help me Valerie, help me!” maar ik kon hem niet helpen. Ik wist niet waar hij was en wat hij daar deed. Hij heeft mijn hulp écht nodig! Ik denk dat hij nog leeft en dat iemand hem toch heeft meegenomen. Ik weet het niet, maar het is zeker dat hij er nog is! De dromen lijken zo echt en anders droom ik ook nooit! Sinds dat Jonas weg is, herinner ik mijn dromen weer omdat ze zo echt zijn Zara.” Zara ging zitten en ik ook. Dit keer keek ze me niet streng aan, maar serieus. Ze geloofde me. “Valerie… meen je dit echt?” zei ze tegen me. “Ja, écht waar Zara, echt waar!” Zei ik geloofwaardig tegen haar. Volgens mij geloofde ze me nu echt.
Leuk hoor 
leuk (:
kei mooi poepiee. je kan echt mooi schrijven, ik kan het niet.
x je weet wel
"Jonas ik kom je redden! Ik ga je zoeken en ik zal je vinden. Ik beloof het je. Het moet gewoon!” Riep ik tegen Jonas. “Valerie… Valerie help me! Help me nou! Kom hier heen en red me! Ik kan niks doen Valerie. Help me!” hoorde ik hem roepen. En weer kwam de zwarte draaikolk en loste alles op. Weer zat ik rechtop in bed en was weer nat van het zweet. Zo ging het elke dag. Ik stond op en liep naar beneden. Daar zaten mijn moeder Vera en mijn zus Zara al aan tafel. “Hoi” zei ik. Ik kreeg een hoi en een hallo terug van mijn moeder en Zara. “Wil je wat te eten Val?” vroeg mijn moeder. “Doe maar een broodje met schuddebuikjes”. Mama knikte en liep naar de keuken. “En Val… nog iets van Jonas gehoord vannacht?” zei Zara. “Ja… alweer hetzelfde. Hij had mijn hulp nodig. Ik zei tegen hem dat ik hem zou gaan zoeken en hem ook zal gaan vinden.” vertelde ik tegen haar. “Hmm… Ik weet het niet hoor Valerie. Ik zou heel graag willen dat hij zou terugkomen. Maar hoe weten we zeker dat het echt waar is wat je droomt? Misschien wil je dat je het droomt, en dat je het daarom droomt.” Op dat moment kwam mama binnen. Ze gaf me een bordje met het broodje en een glas melk. “Dankjewel, mam” zei ik tegen haar. Ze lachte en ging ook zitten. “Mam, ik denk dat Valerie je wat belangrijks moet vertellen.” zei Zara. Ik keek boos op van mijn broodje naar Zara. Wat doet ze nou? We hadden afgesproken dat we niks tegen papa en mama zouden zeggen! “Wat dan Valerie?” vroeg mijn moeder. “Uhm… ik vertel het zo wel. Ik denk dat papa het ook graag zou willen weten. En het is nogal wat hoor, dus bereid je er maar vast op voor. Het gaat over Jonas.” vertelde ik haar. Zara keek me aan en knikte naar me. Ik lachte terug. Het was toch misschien het beste om het wel tegen onze ouders te vertellen. Maar ik ga echt op zoek naar Jonas. Ik ga het doen. Of mijn ouders dat nou willen of niet, ik ga het doen. Op dat moment kwam papa naar beneden. Nu moest ik het dus gaan vertellen. “Willem, Valerie moet ons iets vertellen. En het gaat over Jonas.” en daar was hij weer. De diepe zucht. Papa vond het ook niet zo fijn om over Jonas te praten, maar als ik het graag wilde dan praatten we er samen over. “Nou vertel meid.” zei mijn vader tegen me. “Ja oké. Ik heb altijd dat als ik ga slapen, en ik weer wakker wordt, dat ik me mijn dromen nooit herinner. Maar de laatste tijd is het anders.” vertelde ik. “Wat is daar dan zo bijzonder aan?” vroeg mijn vader. Mama, Zara en ik keken hem aan. “Pap, kan je nou niet één keertje iemand laten uitpraten?” vroeg Zara. “O ja, sorry.” zei hij. We lachten en ik ging verder. “Sinds dat Jonas is verdwenen, herinner ik me mijn dromen weer. En het zijn niet zomaar dromen. Ik kan met Jonas praten in mijn dromen. En het ziet er heel echt uit. Ik denk dat Jonas op die manier contact met mij probeert te zoeken. Ik weet niet hoe hij het doet, maar het lukt hem wel. Hij zegt steeds tegen me dat hij mijn hulp nodig heeft. En ik heb tegen hem gezegd dat ik hem ga zoeken, en dat ik hem zal vinden ook! Ik moet hem terugvinden. Echt waar”. Papa en mama keken elkaar aan. Ik kon niet zien wat ze nou bedoelden. Dachten ze ook dat ik het graag wilde dromen en dat ik het daarom droomde? Of geloofden ze me? Of dachten ze dacht ik misschien gek was geworden? “Ik geloof je.” zei mijn moeder. Lachend keek ik naar haar. “Dankjewel mam.” zei ik. “Ik ook! Ik geloof wel in dat soort dingen, maar hoe Jonas het voor elkaar krijgt… geen idee. Maar we weten het niet zeker. We kunnen het ook niet weten, en ook niet of hij nog leeft…”. Toen was het stil. We vonden het allemaal moeilijk om ons voor te stellen dat Jonas dood zou zijn. Zara verbrak de stilte en zei: “Valerie zei tegen mij dat ze wilde gaan proberen om dromen te sturen. En dat ze zo misschien meer contact zou kunnen krijgen met Jonas. Ik denk dat het wel gaat lukken. We willen dit allemaal heel graag, dus dan moeten we ons er helemaal voor in zetten!”. Volgens mij was iedereen het er wel mee eens. Ik zou gaan leren dromen te sturen, en meer contact en aanwijzingen te krijgen van Jonas. Mama, papa en Zara zouden me eraan herinneren dat ik overdag steeds hardop moest zeggen wat ik aan het doen was. Als ik dat zou doen dan zou ik ervan bewust zijn wat ik aan het doen ben, en dan zou dat in mijn slaap ook zijn. Dan zou ik denken dat ik droom. En dan ben je er van bewust en kan je doen wat je wilt. Vanaf nu zou ik dat elke dag gaan doen.
“Hee Quinn. Kom binnen! Kiki en Valerie zijn boven, ga er maar vast heen.” zei mijn moeder tegen mijn vriendin Quinn. Ik kende Kiki en Quinn al vanaf jongs af aan. Ze zaten bij mij in de klas vanaf groep 3, en we zitten nu in dezelfde klas op 4 Havo. Kiki was best wel lang van lengte, en had ook lang blond haar. Ze was echt heel erg mooi. Ze zou zo een modellenopleiding kunnen doen, en dat wilde ze ook heel graag. Quinn was klein en had halflang bruin haar. Maar zij was ook heel erg knap. Daarentegen vond ik mezelf niet echt knap. Ik had lang donkerblond haar, en had een gemiddelde lengte, daar was ik wel blij mee. Maar ik vond mijn neus en mond niet zo mooi. Maar ik vond ook dat ik niks te klagen had, dus ik accepteerde het wel. “Haaaai.” Zei Quinn net iets té vrolijk toen ze op mijn kamer kwam. Ze was wel vaker heel vrolijk. “Hee!” riepen Kiki en ik in koor. “Ik ben echt blij dat we wat gaan doen vandaag! We hebben de laatste tijd bijna niks meer gedaan.” zei ik tegen Kiki en Quinn. Het was weekend dus we konden weer wat gaan doen samen. “Maar Val, ik ga je echt heel erg veel missen hoor! En de rest van de klas ook!”. Ik had verteld dat ik op zoek zou gaan naar Jonas. “Ach Kieks, het duurt nog wel even voordat ik wegga hoor! Ik moet eerst meer aanwijzingen zien te krijgen van Jonas.” Quinn lachte en zei: “Ik vind het echt heel goed van je dat je Jonas wilt gaan zoeken, en ik hoop echt dat het lukt, want wij missen hem ook. Hij was altijd zo aardig tegen iedereen. En ik mis zijn donkerbruine krulletjes!”. We moesten lachen. Quinn was altijd al helemaal gek geweest op Jonas’ bos met krullen.
langstukje haha
moet k verder gaan of niet… ?
