Verhaal - Jar of hearts

Schrijfsels
#1

Hee allemaal! Misschien dat een heel klein paar mensen hier me nog kennen, waarschijnlijk niet, want ik heb mijn naam en avatar ook nog aan gepast. Maar ik ben begonnen aan een nieuw verhaal! Ik ben pas net begonnen, maar ik wil het posten omdat ik hoop zo motivatie te krijgen om het af te maken! Het verhaal is gebaseerd op het liedje ‘jar of hearts’ van Christina Perry en toen ik daarnaar luisterde kwam dit in me op. Hopelijk bevalt het :slightly_smiling_face:

Het verhaal kan ik niet al te veel over vertellen, omdat het ook zichzelf moet wijzen en anders de lol van het verhaal af is. Wel kan ik wat uitweiden over de hoofdpersoon, Stephanie.

Stephanie is een meisje van 25 jaar oud die werkt bij een uitgeverij, ze woont in Amsterdam en haar ouders wonen in Spanje, omdat ze hierheen zijn gegaan nadat haar vader daar een goede baan kon krijgen. Zij bleef alleen achter. Ze heeft geen broers of zussen en bijna geen familie, haar grootouders van beide kanten zijn al overleden en de enige die ze heeft is een tante van haar moeders kant.

De proloog
‘Wie denk je wel niet dat je bent?’ Riep ik hem na, woedend, huilend, in alle staten. De mascara op mijn ogen was uitgelopen en ik zag er waarschijnlijk uit als een wrak, maar mijn gevoelens werden wel ge-uit en daar ging het om, niet waar? Alex liep verder, zonder op of om te kijken. Hij dacht echt dat hij de wereld beheerste, dat hij me in zijn macht had, dat ik morgen wel weer huilend aan zijn voeten zou zitten, smekend of we nog een kans hadden. Deze keer niet. Deze keer was het echt over.

#2

Je hebt echt specifieke manier van omschrijven. Herkenbaar voor mij. Hou ik van

#3

Dankjewel! :slightly_smiling_face: Haha, nou vraag ik me wel af wat er nou specifiek aan is, het is mijzelf namelijk nog niet opgevallen :flushed:

#4

Het is een beetje speels om de zinnen lang te maken. Maar dat zorgt dat de zinnen tussen komma’s heel samenhangend worden. Dat vind ik mooi

#5

Mijn uitval was inmiddels alweer een aantal dagen geleden en hoe erg ik het ook vond, ik wilde weer terug naar hem. Mijn Alex. Zonder hem was nog erger dan met hem, zonder Alex zijn was als leven zonder te kunnen bewegen. Als leven zonder iets te kunnen doen. Ik zat vast in mijn kamer en kwam er niet uit, slechts als ik naar de wc moest. Al sinds de uitval had ik niet meer gedoucht en eten kreeg ik niet binnen. Mijn werk had ik gebeld met de mededeling dat ik ziek was en zo snel mogelijk weer terug zou komen. Wat zo snel mogelijk was, had ik geen idee van. Alex was de enige die ik nog had, ieder ander had me verlaten, vanwege hem. Hij was de enige aan wie ik mijn aandacht nog had gegeven, niemand op school was nog een vriend geweest en ook op mijn werk had ik geen vrienden meer, het waren slechts werkrelaties. Alex was mijn alles. Waarom moest hij mijn alles zijn? Waarom moest nou juist híj de enige persoon zijn waar ik op kon rekenen?

Alvast even verder, zodat je niet slechts dat ene stukje hebt om op te baseren of het een leuk of een slecht verhaal is :’)

#6

Ben benieuwd. Hoe heet de vrouw in je beginpost?

#7

Lily Collins is 't toch?
En ik volg ook!

#8

haai
Ik ben echt nét nieuw op Girlscene dus ik ken je niet haha
Maar ik vind je verhaal leuk, ik kan me namenlijk inleven in Stephanie. ik heb alle relaties met oude vrienden niet meer omdat ik opging in de nieuwe, maar nu heeft mijn een na beste vriendin me echt laten stikken. dus ik weet bijna hoe ze zich voelt.
Maar ontopic: tof verhaal tot nu toe.
Kan je hier gewoon een verhaal in een topic beginnen? dan wil ik dat ook wel een keer uitproberen :upside_down_face:

#9

Haha dankjewel allemaal,

@Glencoco: Lily Collins inderdaad! Vind haar zo een mooie vrouw <3

@Redrose: jeej, een volger :flushed:

@Raindrop: ik snap dat je je er dan in kan verplaatsen! Opzich heb ik nooit zoiets meegemaakt, al ben ik op de basisschool wel veel gepest en had ik toen niet veel mensen om me heen. Maar ik heb nooit iets als dit meegemaakt, dus ben blij dat ik het goed heb weten te zeggen! Ik hou ervan om me in anderen te verplaatsen en dat vind ik ook zo leuk aan schrijven.
En je kan inderdaad gewoon een nieuw topic aanmaken en daar je verhaal gaan posten, als je dat wil! :slightly_smiling_face:

#10

dan ga ik dat een keer doen :slightly_smiling_face: dat is inderdaad leuk aan schrijven! Pesten heb ik dan weer nooit gehad en wel over geschreven, zo heeft iedereen zijn eigen dingen… Maar zolang je nu niet gepest wordt en leuke vriendinnen op school hebt is het beter

#11

Nieuw stukje :slightly_smiling_face:

Mijn stomme onzekerheid, die me altijd weer de put in trok had me weer eens meegetrokken, want zoals elke keer was ik weer in zijn straat aangekomen. Bij zijn deur om precies te zijn. Ik wist dat het niet goed was en dat het beter was me niet in zijn buurt te begeven, maar er was niemand anders meer voor me, er was niemand die om me gaf, behalve hij, op zijn eigen manier. Maar waarom zouden mensen ook om me geven? Ik mocht blij zijn dat er nog iemand was die me zag staan. Ik was immers maar slechts een klein kind, een meisje, niet mooi, niet perfect, niet dun, niet slim en zeker niet aantrekkelijk. Soms gaf ik over, gewoon omdat het me allemaal te veel werd, en ik het niet meer aankon mezelf te zijn, eruit te zien zoals ik eruit zie. Maar altijd weer komt de realiteit hard aan en besef ik dat het toch niets zal veranderen. Zelfs al zou ik mezelf uithongeren, nog altijd zouden mensen me niet zien staan, want mijn gezicht zou er niet door veranderen. Mijn gezicht zou er niet mooier op worden en mensen zouden mij niet zien staan, want mijn innerlijk zou er niet beter op worden. Ik zou er niet een prachtige persoonlijkheid van krijgen en ik zou er niet iemand van worden die alleen maar lacht op foto’s en er altijd mooi en netjes uit ziet. Die persoon, die zou ik nooit kunnen zijn. Ik was niet gemaakt om perfect te zijn, maar om onzeker te zijn en me over te geven aan die ene persoon die zo slecht voor me is, maar ook die ene persoon die wel om me geeft. Die ene persoon die op zijn eigen manier wel aandacht voor me heeft, de enige persoon die mij nog wel opmerkt.
En hij wist het, hij wist dat wat hij ook zei of deed, dat ik altijd weer aan zijn deur zou staan, daarom keek hij nooit op of om en keurde hij me geen blik waardig wanneer ik hem de deur wees. Een aantal dagen later zou hij me toch wel weer voor zijn deur zien staan, smekend of hij me weer terug wilde nemen, zeggend dat ik het nooit meer zou doen. En dan, een aantal maand verder, zou het hele riedeltje weer gebeuren. Zo was mijn leven nou eenmaal en zo zou het altijd blijven. Dit was mijn lot en misschien was het niet het beste, dit was wel het beste wat ik er naar mijn mening van kon maken.

#12

Goed!

#13

Wat een leven hier haha

#14

DANKJE <3 Haha, ja ik poste maar geen stukje meer, omdat er niemand reageerde :flushed: Maar aangezien er weer iemand reageerde:

De deur ging open en Alex stond daar als altijd met een overwinnende grijns op zijn gezicht op mij neer te kijken.
‘‘Sorry,’’ fluisterde ik en ik voelde de tranen alweer opkomen, ze kwamen altijd op bij het begin en bij het eind met hem. En ook nog tussendoor. Altijd als ik hier dan weer stond, vroeg ik me af waarom ik hier eigenlijk weer stond. Hoe ik hier altijd weer terecht kwam. Maar dan wist ik ook dat ik niet weg kon, mijn leven was nu eenmaal zo geworden. Een fout die je voor je leven kon vormen.
‘‘Je zult wel iets beter je excuses aan moeten bieden dan dat, Stephanie, voordat ik er ook maar over nadenk om weer iets met je te beginnen,’’ zijn koude harde stem drong tot in het diepste van mij binnen en ik wist niet precies hoe mijn antwoord zou moeten zijn om hem te bevallen, maar het gebruikelijke zou altijd wel werken. Mijn handen vonden zijn handen en pakten ze vast, ik keek hem aan en ademde diep in.
‘‘Het spijt me zo erg, Alex, ik had je nooit zo mogen noemen, of zo naar je moeten schreeuwen. Ik had nooit überhaupt zo tegen je moeten doen. Het spijt me zo erg en ik zal alles doen om het weer goed te maken.’’ Mijn stem klonk fragiel en kwetsbaar, alsof ook maar de kleinste windvlaag me nu om ver kon blazen, en zo voelde het voor mij ook. Alsof ik zo om kon vallen.

#15

Je hebt een nieuwe volger!
Je hebt een hele leuke schrijfstijl :slightly_smiling_face:
Ga door ga door! :upside_down_face:

#16

Dankje! Toevallig een Emma Watson fan? :flushed: Haha, ik ook namelijk (:

#17

Haha sorry maar niet echt :flushed:
Maar ga je nog door met je verhaal??