Hanna
Waar zat die Jake toch met zijn gedachten? Ik ergerde me enorm aan hem. Het leek net alsof hij niet eens naar mijn uitleg luisterde. En als hij dan toevallig wel luisterde, snapte hij het niet.
‘Jake, let even op,’ snauwde ik hem voor de zoveelste keer toe.
‘Sorry,’ antwoordde hij.
Zo ging het ongeveer de hele tijd.
‘Jake, waar zit jij met je gedachten?’ vroeg ik uit pure frustratie. Jake dacht even na.
‘Ik denk aan thuis,’ gaf hij toen toe.
‘Hoe bedoel je aan thuis?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik kom ergens anders vandaan, niet uit dit land,’ bekende Jake onverwachts. Uit een ander land? Verbaasd keek ik Jake aan. De Staat was toch het enige land? Dat had ik op school geleerd.
‘Er bestaat toch maar één land?’ Jake leek zijn wenkbrauwen de fronsen nadat ik dat gezegd had. Ik vond het maar raar, volgens mij loog Jake.
‘Jij moet nog heel veel leren,’ verzuchtte Jake. Waar sloeg dat nou weer op? Ik had al een hele boel geleerd, ik was immers tot mijn tiende naar school geweest.
‘Jij moet ook nog heel veel leren,’ snauwde ik Jake kwaad toe en ik richtte mijn blik weer op het scherm.
‘Hanna?’ vroeg Jake onverwachts. Ik ergerde me eraan, kon hij niet even opletten?
‘Ja,’ antwoordde ik toch maar, uit beleefdheid.
‘Je moet weten dat er meer is dan alleen maar de Staat.’
Ik antwoordde niet, ik geloofde er toch niet in. Al maakte de woorden van Jake wel een diepe indruk op me. Wat als er wel meer was dan alleen de Staat?
Jake
Uitgeput lag ik op mijn grote bed. Vandaag was een leerzame dag, ik had veel geleerd over de Staat. Mede dankzij Hanna. Ze wist me er een heleboel over te vertellen, nadat ik haar verteld had dat ik hier voor een andere reden dan het werk was. Ik had nog niks losgelaten over de hulp die ik van haar nodig had, ik was bang geweest dat ze dan zou afschrikken.
Telefoongerinkel vulde de ruimte. Ik voorspelde dat het mijn vader zou zijn, maar ik had het mis.
‘Hallo Pap,’ groette ik hem vrolijk en er vanuit gaand dat het mijn vader was.
‘Pap? Ik ben Hanna,’ hoorde ik de stem van Hanna zeggen.
‘Sorry, ik verwachtte dat je mijn vader was,’ excuseerde ik me met een rood hoofd tegenover Hanna. Gelukkig kon ze mijn hoofd niet zijn.
‘Waarom belde je mij eigenlijk?’ vroeg ik nieuwsgierig. We alles toch al op het werk besproken?
‘Ik moest je even vertellen dat het morgen niet door gaat,’ zei Hanna toonloos. Zou het morgen niet doorgaan? Hoezo niet? Ik had me er juist zo op verheugd.
‘Sorry Jake, maar het kan echt niet,’ stotterde Hanna verlegen.
‘Zie ik je woensdag dan?’ Ik hoopte dat het woensdag wel door zou kunnen gaan, want ik moest nog een heleboel van Hanna te weten zien te komen.
‘Ja, tot woensdag,’ waren Hanna’s laatste woorden voor ze de telefoon ophing.
Eigenlijk kwam het best goed uit dat ik morgen niet hoefde te werken, ik kon dan mooi nog wat onderzoek doen.
