[Verhaal] Jake - de jongen die mij vertelde dat er meer was

Schrijfsels
#1

Hallo dames,

Mijn vorige verhaal is afgerond, dus vandaar dit nieuwe topic.
Ik deel mijn verhaal met jullie om reacties, tips en kritiek te ontvangen.

Enjoy!

Nina.

Intro: Mijn hele leven is al uitgestippeld. Vanaf mijn geboorte tot aan mijn dood. Ik leid een eenzaam leven, contact met mensen heb ik niet. Dat is verboden, want dat is slecht voor mijn concentratie. Ik mag me alleen maar richten op mijn werk. Elke dag hetzelfde, mijn leven is zo saai. Dan kom ik Jake tegen. Een jongen van mijn leeftijd, hij komt van een andere, geheimzinnige wereld. Een wereld die ik nog niet kende. In het geheim spreken we af, maar helaas niet onopgemerkt. Hij verteld mij dat er meer is dan alleen maar het werk. Hij leert mij nieuwe dingen, zoals schrijven met een pen. Ook vindt hij onze wereld belachelijk, hij wil me meenemen naar zijn wereld. Maar dat wil ik niet.

#2

Volger :grinning:

#3

Hoera, mijn eerste volgers zijn binnen

:upside_down_face:

Proloog

Kan iemand mij wakker maken? Droom ik? Zoekend kijk ik rond, Jake staat iets verderop op mij te wachten. Glimlachend loop ik op hem af. Het gezicht van Jake staat droevig en meteen begrijp ik waarom. Wij zijn te laat. Ze is er niet meer.

#4

Ik volg ook!! Het ziet er echt leuk uit!

#5
#6

Alleen bij de titel dacht ik al: klinkt interessant.
Ik volg ook. Ik ben zeer benieuwd.

#7

Wat een leuke reacties zeg, ik zal binnenkort wat meer plaatsen

#8

Ik volg ook! Klinkt echt leuk, spannend, ALLES!

#9

Bedankt meiden! :hugs: :hugs:

#10

Nieuwe volger! :upside_down_face:

#11

Gezellig ^^

Hoofdstuk 1

Met een zucht startte ik de computer en binnen enkele seconden was het schermpje aan. Ik keek eens rond, niks veranderd. Ik zat hier elke dag, acht uur. Ik had een saaie baan, maar klagen mocht ik niet, iedereen had immers een saaie baan. Eigenlijk leidde ik best wel een eenzaam leven. Je mocht maar één keer in de week iemand ontmoeten. Meestal waren dat mijn ouders, maar soms ook een vriendin. Nou ja, vriendin. Ze was een meisje die hetzelfde werk deed als ik, dus daarom moesten wij van de Staat met elkaar omgaan. Dat zou goed zijn voor onze ontwikkeling. Om de Staat tevreden te stellen sprak ik wel eens met haar af. Maar echt leuk was het niet met haar. Ik vond al de regels van de Staat vreselijk ingewikkeld en onzinnig, maar als ik me er niet aan zou houden stonden daar hoge straffen op, zoals verbanning. Mijn opa was ook verbannen, toen ik acht jaar was. Hij was verbannen omdat hij iets verkeerds had gedaan in de ogen van de Staat. Nog altijd vroeg ik me af waar hij was en of hij nog zou leven. Tot mijn tiende heb ik bij mijn ouders gewoond en nu verlang ik dagelijks naar die tijd. Toen mocht ik elke dag met mijn ouders praten. Nu niet meer. Ik moest me alleen maar concentreren op mijn werk. Maar het lukte mij zelden, ik was een echte dagdromer.

#12

:upside_down_face:

#13

Volger c:

#14

Volger :slightly_smiling_face:

#15

Ben benieuwd klinkt spannend^^

#16
#17
#18

Wauw, wat een geweldige reacties!

#19

:upside_down_face:

#20

Eindelijk was het pauze, ik had een pauze van een halfuur. Ik stond op en ik rekte me eens goed uit, ik werd erg stijf van dit werk. Ik verliet mijn werkkamer en ik besloot om naar buiten te gaan. Met een zachte plof liet ik me in het gras vallen. Ik staarde naar de wolken, altijd hadden ze een andere vorm, geen enkele was identiek. Ik vond het altijd erg fascinerend. Maar nu niet. Ik dacht aan mijn leven, mijn leven was hartstikke saai. De Staat wist zelfs al wanneer en hoe ik zou overlijden. Best griezelig eigenlijk, zelf wist ik het niet. Ik had er ook geen behoefte aan. Over twee jaar zou mijn leven er heel anders uitzien, dan was ik achttien. Elk meisje werd op haar achttiende aan een jongen gekoppeld, door de Staat. Het was ook de bedoeling om op die leeftijd kinderen te krijgen, daar zag ik heel erg tegenop. Helaas moest iedereen doen wat de Staat verplichtte. Ook ik. Soms vroeg ik me wel eens af hoe mijn toekomstige man zou zijn. Zou hij net zo’n dagdromer zijn als ik, of zou hij juist heel serieus zijn? En wat als het niet goed tussen ons klikte? Zouden we dan bij elkaar moeten blijven? Ik piekerde nog een tijdje, tot mijn pauze om was en ik besefte dat ik nog niets gegeten had.