[verhaal] It's my life.

Heyy,
Ik vind het wel leuk om soms verhalen te schrijven, dus ik dacht: laat ik hier eens een stuke posten. Ik zou graag wat reacties en tips willen of ik door moet gaan?
Nouja, hier komt het:

Ik trap stevig door en de wind waait door mijn haren. De tranen rollen over mijn wangen. We zijn echt beter af zo, ik doe dit voor jou, ik zal altijd van je blijven houden, maar ik kan het niet meer… De woorden die hij het laatst tegen me zei spoken door mijn hoofd. Hoe kan het nou ineens afgelopen zijn? Een maand geleden waren we nog zo gelukkig. Ik open de deur van de garage en gooi mijn fiets tegen de muur. Dan pak ik mijn spiegeltje uit mijn tas en bekijk mijn ogen. De mascara zit ondertussen overal, behalve op mijn wimpers. De poging die ik doe om de mascara een beetje weg te poetsen, mislukt. Ik besluit maar gewoon naar binnen te gaan en zo snel mogelijk naar boven te lopen. Gelukkig zit mijn moeder in de kamer televisie te kijken als ik binnenkom.
‘Hai mam!’ klinkt het vanuit de gang door het hele huis.
‘Hee Lisa, waar bleef je?’
‘Ik moest nog werken aan een schoolopdracht.’ lieg ik. Mijn moeder hoeft niet te weten dat ik eigenlijk bij Bob was, dan gaat ze weer vragen stellen. Ik ren ik zo snel mogelijk de trap op en laat me met een plof vallen op mijn grote tweepersoonsbed, die ik vaak gedeeld heb met Bob, de jongen die voor altijd in mijn hart zal blijven.

ik vind het nog een te kort stukje om te beoordelen, maar ik zou wel graag meer willen lezen (:

Wel leuk stukje :slightly_smiling_face: Schrijf maar verder.

Als ik mijn ogen open en op de klok kijk, schrik ik van de tijd. 4 uur ’s nachts? Ik moet in slaap gevallen zijn. Ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje en zie dat ik 5 gemiste oproepen heb en 2 nieuwe berichten. De gemiste opgeroepen zijn van Emma, net als de berichten. Nieuwsgierig open ik de smsjes.
Ik hoorde dat het uit is, waarom heb je me niet gebeld? X
Lisa, gaat het wel met je? Bel me eens terug! X

Ik besluit Emma morgen terug te bellen, ze ligt nu toch al te slapen. Ik leg mijn mobiel op mijn nachtkastje en sluit mijn ogen weer.

‘Is dat wat hij zei?’
‘Ja, ik snap het zelf ook niet! Een maand geleden was alles nog zo goed en waren we nog zo gelukkig!’
Emma en ik zitten samen op een terrasje in de stad. De zon schijnt fel, en het is erg warm voor de eerste lentedag van het jaar. De ober komt ondertussen aanlopen met onze drankjes.
‘Heb je zin om vanavond mee uit te gaan? Is misschien wel goed voor je, kun je alles even vergeten.’
‘Ja, dat lijkt me gezellig! Gaan Anouk en Marijn ook mee?’
‘Marijn gaat wel mee, Anouk weet ik nog niet. Ze heeft de laatste tijd veel problemen thuis, veel ruzie met haar ouders.’
Anouk had altijd al veel ruzie met haar ouders en met haar broer, maar de laatste tijd werd het steeds erger. Ze werd vaak zo hard geslagen door haar broer dat ze de volgende dag met een blauw oog op school kwam. Haar ouders willen graag dat ze een braaf meisje is, dat de hele dag huiswerk maakt en alleen maar tienen haalt op school.
‘Ja, het is echt sneu voor haar, ik wou dat ik iets voor haar kan doen, maar dat kan ik niet.’
Emma haalt haar schouders op en neemt een slok van haar drankje.
‘Hopelijk zien haar ouders een keer in dat er meer is dan school.’

Verder! :slightly_smiling_face: