Zaterdag 26 juni.
HOLLANDER DAGBLAD – Verleden week is het zomerfestival weer van start gegaan. Vanwege het aanhoudende mooie weer zijn er tot nu toe ruim 10.000 bezoekers geteld. Dit weekend worden er nog eens 6.000 bezoekers verwacht. Net als voorgaande jaren word het zomerfestival afgesloten op zondag 27 juni in het Grote Park. Headliner is dit jaar Thomas Nilsen. Voor meer informatie, zie de website.
Met een zucht laat Isabelle de krant zakken en neemt een slok cappuccino. Het liefst zou ze elke dag in bed ontbijten, lekker op het gemakje de krant lezen, croissantje erbij.
Vorig jaar hadden zij en Maryell zich weken zitten verheugen op het zomerfestival. Ze waren elke dag geweest, van maandag tot zondag. Soms hadden ze een optreden moeten missen vanwege de aanhoudende regen, of het feit dat ze echt niet onder hun huiswerk uit konden.
Nu zat Maryell aan de andere kant van het land, en voelde ze zich daar te belangrijk om voor het jaarlijkse festival naar huis te komen. Ook haar andere twee vriendinnen en haar beste vriend waren dit weekend niet thuis. Isabelle had soms wel eens het idee dat ze als enige was overgebleven in de stad waarin ze opgroeide. Natuurlijk had ze wel nieuwe vrienden gemaakt bij haar studie, maar dat was anders. De mensen waarmee ze vroeger uren en uren optrok leken het prima naar hun zin te hebben in hun studentenflats en hadden nog maar weinig interesse in het ouderlijk huis en de stad die daarbij hoorde.
Een uur later had Isabelle zich klaargemaakt om naar het zomerfestival te gaan. Het was erg mooi weer, dus had ze besloten luchtige kleding te dragen. Een witte bloes met een grote strik voorop, een zwarte broek die tot haar knieën reikte en simpele sandaaltjes. Een zonnebril in haar licht golvende haren maakte het af.
Eenmaal fietsend over de dijk kon ze de muziek al horen. Vrolijke, zomerse klanken vulde de lucht en deden voorbijgangers glimlachen. Eigenlijk was het vandaag een heerlijke dag om naar het strand te gaan, maar Thomas Nilsen was een veelbelovend talent. Isabelle had hem regelmatig op de radio gehoord en wilde zeker weten dat alle ophef niet voor niets was. Verleden week had ze zijn album aangeschaft en het inmiddels al tientallen keren gedraaid. Vrolijke, rustige nummers waren het. Precies waar ze van hield.
Een blik op haar horloge vertelde haar dat het optreden van Thomas over zo’n 10 minuten zou beginnen. Ze trapte stevig door en parkeerde haar fiets tussen de honderden andere fietsen vlak bij de ingang van het park. Bij de ingang werd ze vriendelijk toegeknikt door de beveiliging. Haar kleine tasje hoefde niet open, het was immers te klein om verboden spullen zoals drinken en eten in te verstoppen.
De toestroom van mensen vertelde Isabelle welke kant ze op moest lopen. Op het grote grasveld waar ze vroeger vaak had gepicknickt met Maryell was een enorm podium opgebouwd, met daaromheen kraampjes en een bar.
Een presentator vult de leegte tussen de optredens op. Isabelle besluit een cola te gaan halen waarna ze een plekje op het veld uitkiest. Drie giechelende meisjes passeren haar.
‘Hé, dat is de gymleraar van SpangaS,’ wijst een van hen lachend.
Isabelle volgt de wijzende vinger naar de presentator op het podium. Zijn gezicht komt haar niet bekend voor, maar ze is dan ook te oud om naar dergelijke programma’s te kijken.
Isabelle kijkt nog eens om zich heen. Haar plekje halverwege het veld is verreweg een van de fijnste: het is er niet zo druk en dat is fijn met deze warmte. Ze heeft een perfect uitzicht op het podium, waar nu de bandleden van Thomas arriveren.
‘En dan is het nu tijd voor… Thomas Nilsen! Geniet ervan!’ roept de presenator uitbundig waarna hij podium verlaat. Een gejoel stijgt op uit de mensenmassa als Thomas het podium op rent.
‘Halloooo! Wat heb ik een mooie dag uitgekozen om hier te zijn!’ roept hij vrolijk in zijn microfoon. ‘Hebben jullie het naar je zin?’
Het publiek gilt een ja. ‘Wat? Ik hoor jullie niet; hebben jullie het naar je zin?’
Het publiek brult harder. Thomas lacht. ‘Mooi! Mijn eerste nummer heet Perfect World.’
Isabelle geniet met volle teugen van het optreden. Ze klapt beleefd na elk nummer maar kan haar ogen niet van Thomas afhouden. Het is een fijne, aantrekkelijke knul. Dat had ze al gauw door. Hij is ook nog eens heel charmant naar het publiek toe, en zijn liedjes lijken wel mooier nu ze deze live hoort.
‘En nu: Million miles away,’ roept Thomas, waarna hij vlug een grote slok water neemt. Isabelle’s glimlach wordt breder, dit is haar favoriete nummer. Ze geniet van elke klank, van elk woord. Thomas’ blik lijkt op haar gericht te zijn. De betovering wordt pas verbroken als de muziek wegsterft. Een beetje teleurgesteld kijkt ze naar het podium, waar Thomas naar de zijkant loopt. Was dit het al?
Thomas praat met zijn manager, gebaart druk en wijst in het publiek, Isabelle’s kant op.
‘Het volgende nummer draag ik op aan het meisje met de witte strik.’ Thomas zoekt oogcontact met Isabelle, die verbaast om zich heen kijkt. De mensen om haar heen kijken niet op of om. ‘Ja, ik bedoel jou,’ grinnikt Thomas. ‘Tomorrow knows is mijn nieuwe single, hij komt volgende week uit. Geniet er vast van!’ vervolgt hij.
Nog steeds verbaasd kijkt Isabelle om zich heen. De mensen hebben niets door maar luisteren aandachtig naar het nummer. Ze besluit het te laten rusten en te genieten van het nummer, wat ze nog niet kent. Het is een prachtig nummer besluit ze. De rustige klanken zijn precies gemaakt om haar gedachten op te laten dansen.
Wanneer het publiek brult en juicht aan het einde van het nummer tikt er iemand op Isabelle’s schouder.
‘Hoi! Ik ben Johan, de manager van Thomas,’ stelt de vlotte knul zich voor. Hij grijnst bij het zien van Isabelle’s verbaasde blik. ‘Thomas vraagt zich af of je mee komt naar achter?’
‘Eh, ja. Graag,’ stottert Isabelle. Ze werpt een blik op het podium waar ze de blik van Thomas vangt, die knipoogt. Isabelle haast zich dan achter Johan aan, die zich een weg baant door het publiek.
‘Lieve mensen, ik heb het heel erg naar mijn zin gehad, maar het is tijd om te vertrekken,’ zegt Thomas spijtig. ‘Geniet van de dag!’ En hij sprint het podium af. De band speelt het laatste riedeltje om de leegte op te vullen waarna de presentator weer verschijnt.
Achter de bar is een kleine doorgang naar achter waar Johan en Isabelle door de beveiliging worden doorgelaten.
Ze is in het achter-de-schermen-gedeelte beland! Er stonden een aantal caravans, deuren en ramen open op de warmte te verdrijven. De volgende artiest die zou optreden werd nog gauw gemake-upt.
Thomas zat een eindje verder aan een picknicktafel, een groot glas water voor zich en zijn overhemd een eindje open geknoopt. Als hij haar blik vangt is Isabelle even bang dat Johan hem verkeerd had begrepen en het verkeerde meisje had aangewezen, maar tot haar geruststelling grijnst hij breed.
‘Bedankt, Johan,’ zegt Thomas, waarna hij opstaat van de bank en zijn aandacht op Isabelle richt. Hij steekt zijn hand uit. ‘Het meisje met de grote strik,’ glimlacht hij.
Isabelle pakt Thomas’ hand, zijn vingers omklemmen de hare even stevig, waarna hij ze loslaat. ‘Ik ben Isabelle,’ glimlacht ze.
‘Thomas,’ glimlacht hij terug. ‘Ga zitten, wil je wat drinken?’
Ietwat verlegen neemt Isabelle plaats op de bank, tegenover Thomas’ plekje. ‘Doe maar hetzelfde als jij.’
‘Komt eraan!’
Nu ze weer even alleen is kan ze goed om zich heen kijken. Het is een bedrijvigheid van jewelste, maar om de picknicktafel heen is het rustig. Medewerkers staan druk in hun headset te praten. Een gitarist vloekt luid als een van zijn snaren breekt, maar gelukkig snelt er gauw iemand aan om deze te vervangen. De caravans zijn de kleed- en make-upruimtes, en verderop in de schaduw staan nog meer picknicktafels waar artiesten en hun gevolg kunnen plaatsnemen.
‘Alstublieft,’ grijnst Thomas terwel hij een groot glas voor Isabelle neerzet, de opschrikt uit haar gedachten.
‘Het spijt me dat Johan je dag heeft verstoord door je hiernaartoe te brengen…’
Thomas kan zijn zin niet afmaken omdat Isabelle hem in de rede valt. ‘Het geeft niet,’ glimlacht ze charmant. ‘De band hierna ken ik toch niet zo goed.’ Ze twijfelt er niet over om toe te geven dat ze speciaal voor hem is gekomen. Hij komt al zo zelfverzekerd over en het zou zijn ego alleen nog maar meer strelen.
‘Je viel me op, meteen vanaf het begin al.’ Thomas staart haar even aan, tot Isabelle wat verlegen haar blik afwendt.
‘Je bent een goede zanger, het publiek is dol op je liedjes,’ verbreekt Isabelle de korte stilte.
‘Behoor jij ook tot dat publiek?’ vraagt Thomas nieuwsgierig.
Isabelle knikt. ‘Vooral Million miles away, ik hou van die rustige klanken.’
Ze praten over koetjes en kalfjes, tot Thomas haar plots mee uit vraagt.
‘Toe, ga met me mee. Het is zondag, dat is geen dag voor andere plannen, toch?’ Thomas klinkt smekend.
Isabelle, die zich nu al wel meer op haar gemakt voelt bij Thomas, twijfelt.
‘Ik haal je op, en breng je ook weer thuis.’
Isabelle kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Voorruit. Zeven uur? Ik zal je mijn adres geven.’
.