Innocence
Proloog
We leefden veilig, ooit. Totdat ze schreeuwend binnenvielen. Mensen met strakke zwarte pakken aan en de onschuldigen vermoorden. Het was een hel voor iedereen. Er werd verteld dat ze kwamen om de mensen met het zogenaamde ‘virus’ te vermoorden. Een gevaar voor de samenleving. Ik had nog nooit iets opgemerkt aan de mensen die één voor één voor mijn ogen vermoord werden. Het geluid van de kogelschoten fluiten nog steeds door mijn oren.
Mijn moeder vertelde me dat ik moest vluchten. Ik kan het me nog goed herinneren dat ze haar ogen neersloeg, en vertelde dat wij het virus ook konden hebben. Als ze erachter kwamen zouden ze me vermoorden. Net zoals tientallen andere mensen was overkomen.
Toch bleef ik sterk. Ik had mezelf beloofd dat ik nooit zou huilen, me nooit van de zwakke kan zou laten zien. Ik hield vol. Toen de dag was aangebroken rende ik weg, keek achterom, zag mijn familie naar me zwaaien en mijn moeder huilen totdat ze allemaal een klein stipje waren ergens in de verte.
Ik heb nog geen idee waar ik met dit verhaal heenga, dus verwacht er niet meteen te veel van. Ik probeer zoveel mogelijk te schrijven, wekelijks denk ik aangezien ik met school zit. Hopelijk slaat het een beetje aan haha het is voor mij ook nog een verassing waar dit heen gaat…
