niet echtgebeurd. x)
wilde gewoonverhaal schrijven
en kijken wat julllie ervan vonden. ;4
en ojaa, zitten ook spelfouten in.
en soms geen hoofdletters punten enz.
maarja, kijk maar wat je ervan vind.
- dit is trouwens mijn eerste verhaal wat ik post.
ik hou wel van schrijven enz.
nevermind, i’ll find someone like you… i wish nothing but the best for you to… dont forget me… Ik staar naar buiten. ik voel tranen achter mn ogen branden. mn hoofd bonkte. waarom… waarom… die vraag dringt mn gedachten binnen, had ik het zien aankomen? mn gedachten dwalen terug naar vanmiddag. in de pauze, ik had samen pauze met Ryan. degene die sinds vorig schooljaar in mn leven was gekomen. we zaten bij elkaar in de les en hadden de grootste lol. naast elkaar zitten, propjes gooien naar leraren zoals derksen. naar de stad gaan om daar ijsjes te halen. Mensen kijken of te gewoon te praten. lol maken. Sinds vorig jaar waren we dan ook een stelletje. We steunden elkaar. We hielden van elkaar en hij was de ware, dacht ik. maar sinds een maand geleden sinds de school weer is begonnen. begon hij anders te worden. we zaten nu in verschillende klassen omdat we allebij voor een ander vakkenpakket hadden gekozen. Hij kreeg andere vrienden. zulke vrienden die roken… drinken voor dat ze naar school gaan en een een gemiddeld op hun rapport stonden. zulke vrienden die mensen zwartmaken. niet genoeg kunnen schelden met ziektes en alle meisjes uitschelden voor hoer. toen ik de eerste week nog dacht dat het gewoon een beetje van die patsertjes waren. Stelde Ryan mij aan hun voor. Ik kan het me nog herinderen als de dag van gister… Hun zaten altijd in een apart hoekje van het schoolplein hun sigaretten op te steken mensen zwart te maken en andere dingen die hun intressant vonden te doen. Toen we naar hun toeliepen begon er eentje met groen haar al naar Ryan te roepen. ‘Eey wat heeft die mongel een lekker vuurtorentje meegenomen.’ mn rode haar was ze al opgevallen. ‘eeey is dat je vriendinnetje?’ met nadruk op vriendinnetje. ‘ja dat ben ik, zij ik. Mijn naam is Katy .’ ‘oeh dat sletje heeft ook nog een naam!’ ik keek Ryan aan en begreep er niks van, ik voelde me heel ongemakkelijk. Ryan keek recht voor zich uit, hij deed alsof hij me niet zag, maar hij zag me wel. Volgens mij schaamde hij zich voor me. 'wil je een peuk meissie? ’ Zei een van de jongens. ‘nee dankje’ de jongens keken me aan alsof ik een freak was, in hun ogen was ik een freak. Op dat moment voelde ik me een freak. ‘hee kerll. wat was je naam toch alweer?’ ‘ryan’ het klonk alsof hij dat al vaker had gezegt. 'peuk? ik voelde dat ryan me aan keek. en zij toen met een stem die ik niet kende. ‘ja is goed man.’ ik was verbaasd, dit kon ryan niet zijn. dit kon niet. ryan heeft nog nooit gerookt. niet zolang ik het mij kon herinderen. zo zat hij niet in elkaar. maar het was wel zo. hij pakte de peuk aan en rookte. hij had er duidelijk geen ervaring mee want hij barstte in hoesten uit. 'ahahaha gay. duidelijk nog een beginnertje. ’ hoorde ik van een jongen naast me. hij vond zichzelf wel heel cool dat zijn broek tot aan zijn bovenbenen hing. Hij had ook een sigaret in zijn hand maar had duidelijk ervaring. die rook, het stonk. Het rook eigenlijk helemaal niet naar sigarettenrook… het beviel me niks. Ryan was weer over de hoest bui heen. ‘En,’ hoorde ik een stem links naast mij. ‘heeft die kneus een beetje ervaring?’ zijn ‘vrienden’ barsten in lachen uit. Ryan werd rood, net als mij. We hadden samen op dat gedeelte nog niet veel gedaan. Beetje zoenen en alles. Maar dat was het. Ik wilde dat moment bewaren voor dat ik er klaar voor was. Ik wist niks te zeggen. Ryan ook niet. Het was een moment van stilte. Toen stamelde ik dat ik weg moest en stond op. Ik liep van hun weg. Achter me hoorde ik nog luid gelach. ‘doei sletje’ stiekem hoopte ik dat Ryan achter me aan zou lopen. Dat dit maar voor even was… Dat hij deze ‘zogenaamde vrienden’ vergat en dat hij andere vrienden zou zoeken. Maar ik hoorde geen voetstappen achter me. Ik keek nog een keer om, maar Ryan zat op de plek waar hij net ook zat… Hij staarde nietszeggend voor zich uit. Dat was een maand geleden, nu was het drie uur en zouden ze over een halfuurtje uit zijn. Eindelijk weer weekend. Maar eerst moet ik nog even nadenken over wat er in de pauze gebeurd was, maar zo ver ben ik nog niet. In die maand die voorbij is gegaan was had die avond naar die ontmoeting Ryan gebeld. Ik had opgenomen. Hij had sorry gezegt toen ik zij dat hij me negeerde en dat ik de vrienden van hem haatte. Had me toen verteld of hij naar mij toe zal komen en ik had gezegt dat ik dat goed vond. Ryan vertelde me toen hij bij mij was dat hij verder geen vrienden in die klas had. Hij zich buitengesloten voelde en dat hij bij deze jongens terecht kon. ‘ik begrijp je niet…’ had ik gezegt 'ze schelden je uit. ze lachen je uit en dat kan je niks schelen? ’ ‘ach, zo doen ze tegen iedereen en tegen elkaar. Gewoon vriendschappelijk.’ Toen was er al iets in me gebroken. Zo kende ik hem niet. Maar ik vergaf het hem, we hadden het eigenlijk die avond best leuk samen. filmpje kijken en dat voorval van die middag vergeten. Hij was weer zoals hij was, die persoon die ik leuk vond. Maar dat was hij niet als hij bij die jongens was, hij ging met ze meedoen. Op een gegeven moment biechtte hij op dat hij rookte. En alcohol drinken was ook niet meer 1 x in de maand. Hij veranderde… Op die momenten met zijn ‘vrienden’ haatte ik hem. Maar op de momenten dat we alleen waren, na school. Was hij zoals hij was, lief, begripvol en de jongen van wie ik hield en telkens nadat ik boos was op hem en zijn vrienden vergaf ik het hem weer. Ik weet ook niet waarom… maar nu kwamen we weer bij de pauze van vandaag…
[verder/niet?’]
gaat ook niet over mezelf.