yoyoyo ik heb besloten om m’n verhaal/fanfic ook hier te posten. Binnenkort post ik het ook op Quizlet maar ik wil eerst van jullie weten of het een beetje verhaal waardig is (:
Het is een One Direction fanfic maar de band zelf bestaat niet dus het enige wat ik gebruik zijn de jongens.
Helemaal vergeten te vermelden! De persoon vanuit wie het geschreven is is Niall (:
Okay here we go.
Langzaam kwam ik onder mijn bed vandaan waar ik tien minuten trillend had gelegen. ‘You son of a bitch where are you?!’ ‘Faggot I’ll kill you when I see you!’ ‘Buttfucker you are dead!’ Waren een paar dingen die ik de afgelopen vijftien minuten naar mijn hoofd geslingerd had gekregen. Ik klopte mijn kleding af en lachte ironisch om het feit dat het zo vies was onder mijn bed. Ik hoorde hoe de voordeur dichtsloeg waardoor mijn ramen begonnen te trillen. Dat was het teken dat mijn vader weer weg was, waarschijnlijk ging die zichzelf weer bezatten en kwam hij de komende uren niet thuis. Ik wist dat wanneer hij wel weer thuis zou zijn de situatie tien keer zo erg zou zijn dus besloot ik vannacht in het park te slapen. Het was juli dus het was niet erg koud, ook ‘s nachts niet. Ik pakte mijn rugzak, stopte daar een hoodie, portemonnee en een koptelefoon in en sloop het huis uit.
Ik besloot om eerst maar eens naar de supermarkt te gaan want ik wist van mezelf dat ik het nog geen twee uur zonder eten uithield. Ik pakte mijn telefoon om een ander nummer te zoeken wat blijkbaar geen slim plan was merkte ik toen ik vol tegen iemand opbotste. “Wow eh… sorry” stamelde ik beschaamd. De twee grote bruine ogen keken me vriendelijk aan, hij knikte en zei “It’s okay, but don’t do this too much, you don’t want this to happen when you cross the road.” Grinnikte hij. Dankbaar keek ik hem aan en liep ik weer verder. Toen ik nog een keer achterom keek zag ik hoe de jongen ontspannen wegliep. Ik schonk geen aandacht meer aan wat er zojuist gebeurde en ging opzoek naar wat te eten.
Met een winkelmandje vol eten liep ik naar de kassa om af te rekenen. Toen ik daar eenmaal klaar was keek ik op mijn horloge en zag dat het al elf uur ’s avonds was. Het park was ongeveer vijf minuutjes lopen vanaf de supermarkt dus ik zette mijn koptelefoon weer op en stapte stevig door tot ik eenmaal in het park was. Ik vond ‘mijn’ bankje helemaal achterin het park en liep er naar toe. Toen ik eenmaal zat merkte ik dat het toch fris begon te worden dus pakte ik mijn hoodie uit m’n tas en trok die over mijn hoofd heen waardoor ik meteen een stuk warmer aanvoelde. Na twee broodjes en een pak koekjes gegeten te hebben dronk ik mijn flesje water leeg en besloot ik te proberen om wat te slapen. Uit het voorvakje van mijn tas haalde ik mijn zakmes, die niet erg scherp was maar ach misschien kwam het van pas mocht het nodig zijn. Met mijn hoofd liggend op mijn tas, mijn jas om me heen geslagen en mijn zakmes in mijn rechterhand viel ik al snel in een onrustige maar diepe slaap.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd scheen de zon al volop door de bomen heen. Langzaam opende ik mijn ogen totdat ik schrok van twee benen naast mijn hoofd. Ik sprong meteen op en keek verbaasd in twee bruine ogen die ik meteen herkende. Het was de jongen waar ik gister tegenop liep in de supermarkt. Verbaasd keek ik hem aan “what are you doing here?” vroeg ik hem voorzichtig. Hij begon te lachen “I can ask you the same thing, why are you sleeping on a bench at the park?” Ik voelde dat mijn wangen begonnen te gloeien en wou me omdraaien om mijn tas weer in te pakken en weg te lopen. Dat plan was bijna gelukt totdat ik een arm op mijn schouder voelde. “It’s not safe here at night. I don’t know why you’re sleeping here and it’s not my case. I just wanted to warn you” Dankbaar keek ik hem aan en mompelde een dankjewel waarna ik snel wegliep. De weg naar mijn huis duurde niet erg lang en met een bonzend hard en trillende handen opende ik de deur en liep direct door naar mijn kamer waar ik meteen de deur achter me op slot deed.
Up!
)