[VERHAAL] I see you AFGEMAAKT!

Schrijfsels
#1

Hey, NIEUW VERHAAL: http://forum.girlscene.nl/forum/schrijfsels/verhaal-50-ways-die-287146.0.html

[b]I See You [/b]

20 juli 1997
Vijf mannen zitten om een tafel in een oud huis. ‘ Wie begint?’ zegt de man met brede schouders en tatoeages op zijn armen. ‘ Ik begin wel’ zegt een andere man. Deze man is lang en dun.
Op de tafel staan kaarten. Nee, geen poker kaarten of pest kaarten, maar kaarten met een opdracht. Gevaarlijke opdrachten, rare opdrachten. Sommige opdrachten gaan zelfs te ver.
De lange, dunne man pakt de eerste kaart. Aarzelend draait hij de kaart om.
‘ Drink vier shotjes op.’ Hij lacht. De minst erge opdracht. Voor hem staan twintig shotjes. Hij schuift er vier naar zich toe. Slok slok slok slok. De geluiden galmen na in lege ruimte. ‘ Zo, Michiel, nu is het jouw beurt’ zegt hij.
De man met de brede schouders pakt een kaart. Als hij de kaart heeft omgedraaid glimlacht hij. Het glimlachen veranderd langzamerhand in een harde lach. De andere mannen kijken hem verbaasd aan. ‘ Michiel , wat staat erop ‘ zegt een kale man. Michiel houdt niet op met lachen. De lach galmt na en na en na. En na en na en na…

#2

oeee nu wil ik weten wat z’n opdracht is

#3

Zou ik het volgende stukje schrijven? Hihi
x

#4

Ben benieuwd dus ga verder :slightly_smiling_face:

#5

Hey, hier is deel 2. Veel plezier met lezen, :slightly_smiling_face:

19 Juli 2013
Om acht uur hoor ik mijn ouders vertrekken. Ik doe geen eens meer de moeite om ze uit te zwaaien. Het is niet nieuw meer voor mij, dat ze elke ochtend weg gaan. Als ze mij om kwart voor acht roepen om te zeggen dat ze naar het werk gaan, negeer ik ze en doe alsof ik slaap. Dat deed ik dus een kwartier geleden ook.
Na een half uur sta ik op. Ik schuif mijn voeten in mijn sloffen en wandel naar de badkamer. Ik schrik. Ik zie er niet uit! Mijn gezicht is bleek en heb gigantische wallen onder mijn ogen. Snel gooi ik een plens water in mijn gezicht en loop naar beneden.
Het is stil. De enige die ik hoor is mijn hond Quincy. Wat zou ik vandaag eens gaan doen? Na eventjes nadenken besluit ik om Ellie te bellen. Ellie is mijn beste vriendin.
Ik pak de telefoon en toets Ellie’s huistelefoon nummer in. Ik lijk wel gek om op dit tijdstip te bellen. Ik tel hoe vaak de lijn overgaat. 1,2,3
‘ Hallo met Sandra’
‘ Hallo, met Nina. Is Ellie er ook? Of slaapt ze nog?’
‘ Ellie ligt inderdaad nog te slapen. Ik denk dat het beter is als Ellie vandaag niet gaat afspreken, voor als je dat wou gaan vragen. ‘
‘ Ja, dat wou ik vragen , inderdaad. Gaan jullie vandaag iets doen dan?’ zeg ik. Misschien wat brutaal, maar Sandra is de moeder van Ellie. Ik ken Sandra, Ellie en haar vader al jaren.
‘ Nee, maar Ellie is moe. Ze heeft nogal last van nachtmerries. Daar heeft ze je vast al over verteld.’
‘ Ja klopt. Maar ik ga ophangen. Wens haar maar sterkte van mij. Doeidoei’ En ik hang op.
Ellie heeft mij inderdaad wel eens verteld over haar nachtmerries, maar ze wil er nooit wat over zeggen.
Ik leg de telefoon weer op de houder en loop naar de keuken om mijn brood te smeren.

Na een uurtje doe ik Quincy aan de lijn en besluit een lange wandeling met hem te maken. Samen lopen wij door het park en lang de vijver. Het gaat goed, zo goed zelfs dat ik Quincy los doe. Hij loopt voor mij uit. Op een gegeven moment zie ik hem in de verte staan. Luid blaffend en grommend. Ik ren naar hem toe. ‘ Quincy, af.’ Roep ik, maar hij gaat door. Quincy blaft alleen als hij gevaar ziet. Hij blaft niet om katten, andere honden of wat voor dieren dan ook. Hij blaft alleen naar mensen die hem bang maken. Daarom denk ik ook dat er iemand in de bosjes zit. Ik durf niet te kijken. Snel doe ik Quincy aan de lijn en trek hem mee. Als ik weer met hem verder loop hoor ik voetstappen achter me. Als ik me omdraai, zie ik niks. Helemaal niks.

#6

Spannend !
Ik volg :slightly_smiling_face:

#7

Leuk om te horen dat je het gaat volgen !
Hihihi x

#8

Hier is deel 3! Dit is het laatste deel die ik vanavond even post. Misschien morgen wel meer :slightly_smiling_face:

Als ik na een uur terug kom bij mijn huis, zie ik dat de postbode is geweest. Dat kan ik zien door de post die uit onze brievenbus steekt. Een brief valt mij op. Het is wit met een rood lint. Het zal waarschijnlijk een uitnodiging zijn van iemand.
Ik trek de post uit de brievenbus en loop naar binnen. Quincy loopt met opgestoken neus voor me en kijkt in het rond. De gedachte dat er waarschijnlijk iemand in de bosjes zat is allang uit mijn hoofd verdwenen. En misschien was het wel gewoon een kind die daar in de boom aan het klimmen was.
Ik plof neer op de bank en blader de post door. Alleen maar saaie brieven van rekeningen etc.
Als ik de stapel voorbij ben begin ik aan de witte brief met het Rode lint. Het lint zit stevig vast geknoopt om het witte perkament. Eindelijk heb ik hem open. De brief is bekladderd met zwarte , zelfgeschreven letters. Het is onduidelijk om te lezen. Het enige wat ik een beetje kan lezen is de tekst:
I SEE YOU

Geschokt kijk ik op als ik Quincy weer hoor blaffen. Hij staat bij het raam. Als ik kijk zie ik niemand. Een gevoel van angst gaat door mij heen. Is dit toeval? Eerst die brief met die tekst en daarna Quincy die luid blaffend en grommend bij het raam staat. Geconcentreerd kijk ik naar buiten als ik achter mij in een keer de garage deur open hoor gaan. Luid piepend en met een bonk valt hij weer dicht. Mijn adem stokt. Wat gebeurt er? Is er iemand binnen? Ik kijk langzaam naar achteren maar zie niemand. Dan pak ik Quincy bij zijn halsband en sleur hem mee naar de keuken. Ik durf niet, maar doe uiteindelijk toch de deur open. Niemand te zien. De garage deur is dicht. Na nog even goed rondkijken besluit ik terug te gaan samen met Quincy.
Ik moet Ellie bellen.

#9

Leuk

#10

Dankje ^^

#11

Ooeeh spannend verhaal!

#12

Pampam-pedam. Hier is deel 4♥

Ik weet niet of het nou de wind was, of dat er echt iemand naar binnen was gegaan. Met deze gedachtes loop ik de hele dag rond. Zelfs aan het einde van de middag denk ik er nog goed over na. Deze middag was er niks vaags meer gebeurt, gelukkig maar.
Ik pak de telefoon en probeer Ellie mobiel te bellen. De lijn gaat vier keer over en hoor dan haar stem. Ze klinkt verward.
‘Hallo, Ellie. Hoe gaat het?’
’ Uhm, ja goed. Nien?’
’ Wat is er?’
’ Kijk je alsjeblieft uit?’ deze woorden maakten mij aan het denken.
’ Waarom? ’
’ Doe de deuren goed op slot vanavond, en morgen.’ Tuut tuut tuut.
Ik leg de telefoon neer. Wat had dit te betekenen? Waarschijnlijk wist ze gewoon dat ik vanavond alleen zou zijn. Of misschien had ze weer een nachtmerrie gehad.

Nadat ik om half acht gegeten heb ga ik op de bank zitten en druk de tv aan. Over een half uur begint Goede tijden Slechte tijden, mijn favoriete serie. Nog een half uur niks doen dus.
Ik loop door het huis en besluit oude foto’s van mijn ouders terug te kijken. Hoe ik er bij kwam, dat wist ik niet. De kast staat vol fotoboeken, dus ik pakte als eerste het boek van mijn vader. Ik deed hem open en bekeek de foto’s. Vroeger was mijn vader blijkbaar lang en dun, met blond haar. Hij heeft nooit wat over vroeger verteld, omdat hij zo vaak weg is.
Gek genoeg zie ik op alle foto’s dezelfde man staan. Breed met tatoeages. Opeens schrik ik. De man is op een onverdachte manier ook te zien toen ik net geboren was. Hij staat verschuild achter de deur. De rillingen lopen over mijn rug. Hij staat op alle foto’s! Alsof hij ons staat te bespieden. Als ik bij mijn vader achterop de fiets zit staat hij onverdacht op de achtergrond en zo gaat het maar door.
Ik begrijp dat Goede tijden al begonnen is en sla het boek dicht. Ook volg ik de waarschuwingen van Ellie op en doe de deuren op slot en de gordijnen dicht. Snel ga ik op de bank zitten met het boek naast me.
Na tien minuten is het pauze. Verstijfd blijf ik zitten. Geklop. Geklop op het raam. Ik draai me om, en voordat ik me kan bedenken zie ik een silhouet. Met brede schouders.

#13

Ik krijg echt de kriebels van dit verhaal…

#14

Haha, goed bedoeld of niet? (: Hihi

#15

O ja haha! Tenminste neem aan dat je dat wilde bereiken :stuck_out_tongue:.

#16

Ja, eigenlijk wel. Hahaha! Dankje, leuk dat je het verhaal spannend vindt! Ik schrijf zo nieuw deel.

#17

Bedankt voor de leuke reacties! Hier is deel 5.

Ik heb het gevoel dat mijn hart in een keer PATS-BOEM tegen mijn borstkas aan knalt. Het doet pijn.
Het is te donker om het gezicht van de man te zien.
De silhouet beweegt zich niet. Om draaien durf ik niet.
Een gedachte flitst door mij heen. Het is een normale man, geen geest. Eerder heb ik wel eens de geest van mijn overleden opa gezien, maar dat zag er erg raar uit.
Ik loop naar achteren en op de een of andere manier pak ik een scherp voorwerp. Maar waarom? Ik ben veilig binnen. Maar wat wil hij? Ik ga de deur niet open doen. Misschien is het wel een overvaller ofzo. Ik besluit om me toch om te draaien en ren naar mijn kamer.
Eenmaal op mijn kamer huil ik. Dit krijg je nou dus als je ouders er nooit zijn! Ik pak snel mijn mobieltje en bel mijn vader. Hij gaat zes keer over, en krijg zijn voicemail. Dan besef ik dat mijn vader als het goed is nu in de auto zit. En mijn moeder ook. Even haal ik opgelucht adem en veeg mijn tranen weg. Vanuit mijn kamer raam kan ik naar de oprit kijken. De man is weg. Totaal verdwenen. Opnieuw komt er weer een golf van angst door me heen. Misschien is de man wel binnen! En Quincy! Ik ben niet sterk genoeg om Quincy mee naar boven te nemen. Snel doe ik mijn kamerdeur voor de zekerheid op slot en denk dan in een keer dat de man helemaal niet binnen kan komen. Alle deuren zitten op slot.
Even slaak ik een zucht en ga op bed liggen. Er is niks aan de hand. Ik hoor Quincy gewoon in de gang slapen. Hij snurkt.
GTST vergeet ik en probeer in slaap te vallen. De deken trek ik om me heen. Door alle angst ben ik moe geworden. Met mijn kleren nog aan val ik in slaap.

#18

Ik hoop dat jullie het tot nu toe leuk vinden! Ik schrijf nog een paar delen. Sorry voor de spelfoutjes in het verhaal! :slightly_smiling_face:

#19

Hier is weer een nieuw deel! Ik schrijf er wat meer omdat ik het leuk vind hahahaha.

Ik schrik wakker, waarvan dat weet ik niet. Mijn kamer is wazig omdat ik zo moe ben.
Snel kijk ik op mijn wekker. De rode strepen veranderen zo langzamer hand in cijfers. Half vier! Mijn ouders zijn thuis! Ik ren naar het raam en doe mijn gordijn open zodat ik op de oprit kan kijken. Een geruststellend gevoel gaat door mij heen. Ze zijn thuis, hun auto’s staan er. Jammer genoeg mengt mijn veilige gedachte zich met de gedachte dat ik morgen waarschijnlijk weer alleen ben. Dat gevoel maakt mij bang,
Mijn slaap is inmiddels uit mijn lichaam verdwenen. Ik schuif mijn voeten in mijn sloffen en loop naar mijn boekenkast om mijn dagboek te pakken. Schrijven helpt mij altijd om me af te leiden. Ik zit nog met zoveel vragen, die ik niet zomaar aan mijn ouders kan stellen. Ze zullen mij niet geloven. Ze zullen lachen. En als ik ze de foto’s zou laten zien zouden ze zeggen dat het waarschijnlijk toeval was. Of dat mijn ouders hem kennen.
Ik open mijn dagboek en kijk naar de woorden op de eerste pagina:
Alleen voor de vragen die je echt niet aan anderen kan stellen!
Ik heb mijn dagboek van mijn tante gekregen. Zij heeft de tekst erin gezet.

Ik begin te schrijven.
19-juli-2013 [/s] 20-juli-2013
[size=2]Dikke kuss,
Nina

Snel sluit ik mijn dagboek en luister naar de voetstappen. Ze komen mijn kant op. Ik druk het lampje uit en doe alsof ik slaap. Ik was net op tijd, want net op dat moment gaat mijn deur open. Mijn moeder komt bij mij op bed zitten.
’ Schat, ik weet dat je niet slaapt’ zegt ze op een fluistertoon.
Ik kom overeind. Zal ik het zeggen? Zal ik ze alles vertellen? Nee, ik doe het niet.
’ Ik kom even naar je toe om je wat te vragen.’ zegt ze. Ik kijk haar aan. Om half vier in de nacht? Ze is gek!
’ Heb jij gisteren met papa’s camera geklooid? Je weet dat je dat niet moet doen hé! Je vader heeft het nodig voor zijn werk.
Wat? Ik? Maar dat kan niet! ’ Nee, ik heb het echt niet gedaan. Wat voor foto’s waren het dan?’ zeg ik.
’ Sssst. Ga maar slapen. Ik leg ze morgen wel op de keukentafel. Want ik zou namelijk niet weten wie die foto’s anders gemaakt zou kunnen hebben’ is het laatste wat ze zegt. Ze loopt weg uit mijn kamer. Ik wordt misselijk. Benieuwd naar de foto’s, bang voor de schrik van mijn leven. Bang voor de man voor het raam, bang voor alles.

#20

Leukk