(Voordat je denkt: Omg, en what about Ik vs. alle idioten…? Ja, ik ben nog bezig met de zomer van Andreas, heb al genoeg geschreven en binnenkort ga ik het posten)
Ik loop al een hele lange tijd met dit verhaal in mijn hoofd, en het moest in het Engels van mezelf, anders zou het gewoon niet kloppen.
Wanneer Coco’s moeder Coco dwingt om de zomer door te brengen met haar vader in het kleine badplaatsje Sandy Shore, is Coco niet enthousiast. Haar pa is een one-night stand-verslaafde, dronken surfer, maar al gauw komt ze erachter dat ze dingen gemeen hebben. Ook ontmoet Coco Eden, een jongen met leukemie. Ze raakt met hem bevriend, en stelt voor om een lijstje te maken met dingen die ze willen doen voordat de zomer voorbij is.
[b]Prologue[/b] A brain has many convolutions, and those convolutions exist from thousands of molecules and billions of atoms. We split our brain into two halves, and each half has million functions. Our brain knows exactly what it could handle, and what not. And my brain knows what it could handle, because it can handle me. Our brain makes us who we are nowadays, even if my parents don’t approve.
My brain crashed last summer.
Apart from the brain you’ve got the heart, and that’s something different. The heart doesn’t make us who we are, but it keeps us alive. We give it away, and get one back (mostly, hopefully, maybe). Our heart can break (literally and figuratively).
My heart broke last summer.
But let me start from the beginning.
Dus, wordt het wat, of vinden jullie het niks?