[Verhaal] Hij..., waardoor alles anders wordt.

Schrijfsels
#1

Ik ben ooit aan dit verhaal begonnen en heb een deel geplaatst, maar was hier niet tevreden over. Heb dingen verandert en ben eigenlijk deels opnieuw begonnen met schrijven.

-----------------------------------------------------------------------
[i]Wat verlangde ik er naar… Iemand die mij wel leuk vond en mij wilde hebben. Wat verlangde ik er naar dat iemand mij nam zoals ik ben, met mijn verleden en problemen. Iemand die mij begreep, begreep wat ik doormaakte. Maar niemand wist het, niemand wilde het weten of ze zagen het gewoon niet.

17 jaar en nog geen relatie gehad. Zelfs geen enkele jongen die een poging deed tot. Was ik zo lelijk? Oke, misschien was ik niet perfect. Misschien moest ik mode bewuster worden, of misschien… was ik toch echt lelijk? Misschien was ik wat verlegen? Ik durfde eigenlijk geen jongens aan te spreken en staarde snel naar de grond. Misschien… ? Ik wist niks zeker. Het leven was zo makkelijk nog niet. Ruw werd ik uit mijn gedachtes gestoord door een por in mijn zij. ‘He, dagdromer!’ Grinnikte Lisette, een van mijn beste vriendinnen. ‘Zou je niet even opletten wat onze wiskunde lerares te vertellen heeft?’ Ja, dat is waar ook. Ik zat in de klas. Om mij heen zaten Lisette, Anne en Mischa, mijn beste vriendinnen. Ik kende ze al sinds de eerste klas van de Havo. Op het moment zaten we in de 5de klas, ons examenjaar. Het was altijd gezellig met hun en trouwens ook met de rest van de klas. We waren een hechte groep. Even lette ik op de les wiskunde, maar al gauw was ik weer in gedachten verzonken. Wat konden mij wortels, kwadraten en lineaire verbanden interesseren? Je had ze nergens voor nodig, helemaal niet als je communicatie wilde studeren. Ik kon mijn gedachtes beter af laten dwalen naar andere dingen. Wat verlangde ik naar liefde… echt liefde. Of alleen gewoon naar de aandacht. Maar oh, wat was ik daar ook bang voor na alles wat er gebeurd was…

‘Hay!’, riep ik. Er werd niet gereageerd in het grote lege huis. ‘Nou, dan niet…’ mompelde ik. Jullie hebben vast nog geen idee wie ik ben? Nou, Chayenne, aangenaam kennis te maken. Ik woon in een rustig dorp buiten de grote stad. Mijn ouders zijn zakenmensen, wat ze doen… i don’t know. Eerder gezegd: I don’t care. Ze verdienen veel geld en zijn vaak weg. Buiten mijn naam en huis om ben ik niet zo duur, eigenlijk heel onzeker. Dat is ook mijn probleem. Ik kijk als een berg op tegen alles en iedereen, terwijl ik door mijn geld dit makkelijk zou kunnen omdraaien. Ik ben echter niet zo fashionable aangelegd. [/i]

-----------------------------------------------------------------------------

Graag reacties en tips! :grinning:

#2

Leuk :slightly_smiling_face:
ik vind je schrijfstijl wel leuk, zit een humoristische twist aan!
ik ga dit volgenn.

#3

hmm, I like it.

#4

Oke, dank jullie wel. :grinning:

Hier alvast weer een klein stukje.

-----------------------------------------------------------

‘Keep it cool whats the name of this club? I can’t remember but it’s alright, alright. Just dance. Gunna be ok-….’ Mijn zang, oke het gekrijs van een valse mus, werd onderbroken door de ringtone van mijn telefoon. Ik keek op het scherm ‘Anne’. Ik legde zuchtend mijn telefoon neer. Kon ze mij nou nooit eens een dag met rust laten? Ze was hartstikke aardig, en buitengewoon knap moest ik toegeven, maar ze kon zo ontiegelijk zeuren. Ik besloot toch maar op te nemen.
‘Hay.’
‘Chayenne! He, hoor eens! Ik heb een geweldig plan voor onze vakantie!’ Ik hield de telefoon gelijk een meter van mijn oor, wat kon zij schreeuwen zeg. ‘Vertel…’ Zei ik terwijl ik met mijn ogen draaide. Haar plannen waren altijd over the top.
‘Nou, we wilden toch naar het buitenland, toch? Ja, ik heb wat gevonden op internet, voor ons vieren. Het ziet er geweldig uit en er zijn zoveel discotheken en zoveel lekkere jongen en het is daar zulk mooi weer en -…’ ‘Stop! Klinkt ge-wel-dig’ zei ik sarcastisch. ‘Waar gaan we heen?’
‘Nou, fijn dat je ook zo leuk vind! We gaan naar Lloret de Mar in Spanje, vind je vast wel goed toch? De rest vond het ook een geweldig plan. We komen vanavond bij mij thuis bij elkaar om het te bespreken. Zie je vanavond! Doei!’
Ik wilde nog wat zeggen, maar voordat ik daarvoor de kans kreeg was er alweer opgehangen. Ik deed mijn mond dicht en zuchtte. Hoofdschuddend vroeg ik me af of ze wel eens naar andere mensen luisterden dan naar haar zelf. Ik wilde helemaal niet op vakantie naar zo’n uitgaansparadijs. En daar had ik een reden voor. Mijn gedachtes dwaalden weer af naar die ene vakantie 2 jaar geleden, Turkije. Het had een droomvakantie moeten zijn met zon, zee een strand. Het werd echter de nachtmerrie van mijn leven, waarmee ik voor altijd achtervolgd zou worden. Daarom wilde ik ook niet zo graag mee op vakantie, maar mijn vriendinnen snaptte het niet. Logisch, ze wisten ook van niets.

‘Neee! Neeeeeeeeeeeeeeee!’ Schreeuwde ik. ‘Laat me los! Laat me gaan! Neeeeee-…’ Mijn geschreeuw werd gestopt door de hand voor mijn mond. Ik begon te huilen en de tranen druppelden over de hand. Wat wilde ze van me? Wie waren ze?

#5

Reacties? :cold_sweat:

#6

Ik snap niet goed waarom je hetgeen gesproken is vetgedrukt is. Er zijn toch aanhalingstekens om dat duidelijk te maken? :slightly_smiling_face:

#7

Dat klopt, maar in meerdere verhalen stond de gesproken tekst vet gedrukt. Dit vond ik zelf wel fijn lezen, dus heb het ook gedaan. :slightly_smiling_face:

#8

[i]‘Neee! Neeeeeeeeeeeeeeee!’ Schreeuwde ik. ‘Laat me los! Laat me gaan! Neeeeee-…’
Mijn geschreeuw werd gestopt door de hand voor mijn mond. Ik begon te huilen en de tranen druppelden over de hand. Wat wilde ze van me? Wie waren ze? Ik was bang, doodsbang. Ik trapte sloeg om mij heen om los te komen. De sterke handen lieten mij niet los. ‘Stop daarmee, slet! Hou op, of het zal je berouwen!’ Siste een zware stem vlakbij mijn oor. Ik wilde niet stoppen, was hopeloos in paniek en bleef maar schoppen en slaan. Ineens voelde ik iets zwaars tegen mijn hoofd en werd alles zwart… In de verte hoorde ik de zware stem ‘Zo, nu zul je wel rustig zijn, trut… hahaha.’

Ik knipperde wat met mijn ogen, maar kon niks zien door het felle licht. Waar ben ik? Mijn hoofd bonkte en deed ontzettend pijn. Ik probeerde mijn handen en benen te bewegen, maar het lukte niet. Ik hoorde alleen een raar gerammel. Wat was dit? Ik raakte in paniek en probeerde alles te bewegen, maar bleef op dezelfde plaats liggen. ‘Jaja, dat is nou even jammer he?’Bulderde een zware stem. Daarna hoorde ik gegrinnik. ‘W-w-at willen jullie van mij?’ vroeg ik met een trillende stem. Dat ik niet in mijn hotel in Turkije was en vastgebonden lag, snapte ik nu ook wel. Ik hoorde weer gelach en voetstappen kwamen dichterbij. Ineens voelde ik handen die mijn lichaam betastte. ‘Neeeeeeee! Blijf van me af! Neeeeeeeee!’ Schreeuwde ik zo hard als ik kon. Mijn geschreeuw verdween in de holle ruimte en opnieuw werd alles zwart.

In een klap zat ik rechtop in mijn bed. Ik hijgde en was bezweet. Nee, niet weer die nachtmerrie. Ik begon te huilen, zoals elke keer gebeurde als ik deze nachtmerrie kreeg. Mijn moeder kwam binnen ‘heb je weer last van je nachtmerrie, meid?’ Ik knikte huilend. ‘Zal ik even een glas water voor je pakken?’ vroeg ze lief. Weer knikte ik. Wat had ik toch een lieve moeder. Mijn moeder begreep mij tenminste. Het duurde wel even voordat ik aan haar durfde te vertellen wat er was gebeurd. Ze was geschrokken, nee, geschokt. Eigenlijk had ze het wel verwacht en ving het dan ook goed op. Weetje, soms zijn moeder gewoon vervelend. Altijd dat gezeur over de was, het opruimen van je kamer, huiswerk en uitgaan. Maar eigenlijk hou ik ontzettend veel van mij moeder. Ze is er altijd voor mij, zoals een echte moeder behoort te doen. [/i]

#9

Niemand? :frowning_face:

#10

leuk verhaal
Verder :grinning:??

xx

#11

go on

#12

idd, snel verder

btw, nieuwe lezeres:)

#13

[i]Oke, ik ga dus op vakantie naar Lloret de Mar. Acht lange dagen zullen we daar blijven om te zonnen en te feesten. Voor de meeste jongeren een droom, voor mij een hel. Mijn vriendinnen vinden het geweldig, ik kan wel huilen. Nee, ik huil. Ik ben bang, bang voor alles wat komen gaat. Wat zou ik het graag net zo leuk vinden als hun het vinden. Maar ik kan het niet. Ik wil het wel, maar ik kan het dood gewoon niet. Wat moet ik op een plek waar het krioelt van de jongens. Jongens die allemaal maar één ding willen: sex, zoveel mogelijk meisjes scoren. En ik wil één ding niet: betast en omringd worden door zoveel jongens. Ja, dit wordt een zware week.

‘Wat is je probleem?’ Vraagt mijn broer. Oja, ik heb nog een broer. Een leuke jongen met donkerblonde krulletjes, blauwe ogen en een ontzettende studiebol. Hij studeert biomedische wetenschappen aan de universiteit. Het is maar wat je leuk vind… ‘Je bent de laatste dagen zo ontzettend chagerijnig, vertel eens wat er is!’ ‘Oh, niks…’ mompel ik. ‘Vertel!’ Zegt hij op een dreigende toon. ‘Oke, weet je wat er is? Weet je wat er is? Ik ga op vakantie! Ja, op vakantie! En dat is zo erg ja, dat kun je je niet eens voorstellen! Dat is wat er is!’Schreeuw ik. Huilend draai ik mij om en ren de trap op. Mijn broer verbaasd achterlatend. Snikkend laat ik mij op mijn bed vallen. Wat bezielt mij, wat is er mis met mij? Ik wil het niet meer, ik wil niet meer dit leven. Het is al kapot , terwijl ik er pas net aan begonnen ben. [/i]

#14

verder leuk verhaaaal

#15

verder!

#16

verder, ik begin het leuker te vinden:)

xoxo

#17

Klein stukje…

‘Chayenne? Wat is er?’ Naast mij op het bankje zit Mischa. Mischa is een van mijn vriendinnen en misschien wel de betrouwbaarste. Ze lijkt het meest op mij: rustig, ingetogen en afwachtend. Mischa is alleen veel knapper dan dat ik ben, vind ik dan. ‘Hoe bedoel je?’ zeg ik, terwijl ik doe alsof er niks aan de hand is. ‘Dat weet je zelf ook wel. Je gaat mee op vakantie, maar volgens mij wil je niet’ ze kijkt mij doordingend aan. ‘Heb ik gelijk of niet?’ ‘Uhm… tjah, nee… ja, mss wel’ stotter ik. ‘Waarom?’ Ik kijk naar het meertje voor mij. Twee eenden spelen in het water, ze pikken elkaar af en toe en duikelen wat in het water. Ze lijken wel verliefd op elkaar. Kunnen eenden verliefd zijn op elkaar? Ik weet het niet en zuchtte. Was mijn leven maar zo makkelijk als hen. Moest ik Mischa vertellen wat er gebeurd was? Waarom ik niet mee wil op vakantie. Ik twijfelde. ‘Je hoeft het niet te vertellen, maar je weet dat ik te vertrouwen ben’ zei ze zacht. ‘Ik praat er liever niet over.’ ‘Lieverd, praten helpt. Je draagt een groot probleem met je mee. Ik zie het aan je. Je krijgt het er steeds zwaarder mee. Vertel het me…’ Ik wilde uitschreeuwen wat er met mij gebeurt was, maar ik kon het niet. ‘Waar bemoei je je verdomme mee?! Je hoeft niet alles te weten! Mijn problemen zijn de mijne en -… !’ Mijn geschreeuw stopte. Ik kon niet meer schreeuwen. Ik verstopte mijn gezicht in mijn handen en mijn schouders begonnen te schokken. De tranen vormden een plas op het bankje. Ik voelde de arm van Mischa om mij heen en toen wist ik het zeker: ik moest het vertellen.

#18

Snel verder nu, ik wil weten wat er gebeurd!

#19

verderr

#20

VERDER :open_mouth: