[Verhaal] Het harde leven.

Schrijfsels
#1

Hoi, allemaal. Dit is een verhaal dat ik heb geschreven, omdat ik me verveelde. Hope you like it!

Ik keek naar buiten.
Koeien, schapen. Koeien en weer schapen.
Het moest vast saai zijn op het platteland…
Waar ik heen ging in deze snikhete taxi met een nog al bolle, maar gelukkig niet zingende chauffeur, was vrijwel nog onbekend.
Ik kon ook gewoon met de trein naar de grote stad, maar geld om een kaartje te kopen, had ik niet.
Althans, niet genoeg geld.
Ik zag de eerste huizen al komen. Groot en wit. Daar wonen vast rijke mensen, dacht ik. Rijke mensen met een grote ego. Waar ik vandaan kom is dat goed te zien.
De chauffeur pakte met een hand een donut uit een bakje.
Zonder mij te vragen of ik ook eentje wilde, at hij 'm op.
Ik zuchtte. Mijn maag rommelde; hij was leeg.
Sinds gisterenavond heb ik niks meer gegeten.
Arme stakker, zei mijn moeder toen ik het huis verliet.
Ik keek haar toen boos aan.
Zie hield niet van me, nooit gedaan ook. Ze schold me altijd uit voor: kreng.
Alsof ik het nog niet moeilijk genoeg had, zoals op school.
Nadat ze kreng tegen me zei, luisterde ik niet meer. Ik wilde haar negeren.
Stom mens.
Ik begon mensen te zien. Drukke, winkelende, lange en korte mensen die in deze stad moesten overleven.
Waarom ik hier heen wilde, wist ik niet.
De chauffeur stopte ineens.
‘Jij hier uitstappen,’ zei hij. Ach, hij kon tenminste Nederlands praten.
Ik keek hem aan. Zijn kille blik stond scheef; vast een aanval gehad.
Ik stapte uit en gooide deur net iets te hard dicht.
‘Kreng,’ hoorde ik de chauffeur nog roepen.
Ik negeerde dat woord.
Het woord waar ik zo’n vreselijke hekel aan had.

En? Tips zijn altijd welkom!

#2

Leuk, ben benieuwd!

#3

Yeah! Waarschijnlijk ben ik morgen laat in de middag weer thuis. Dan zie ik wel of ik verder ga ;p

#4

Niemand? :frowning_face:

#5

Leuk begin! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!!

#6

Verder wil meer

#7

Goed, dan ga ik zo verder! :heart: :flushed:

#8

Ik heb geen inspiratie

#9

Dit schuingedrukte tekstje komt ook in het verhaal voor. Die staan voor de herrieneringen van vroeger van mij ik-persoon, Cher. Laten we maar zeggen dat dit helpt om er achter te komen waarom Cher uit huis is geschopt. Goed, ik ga beginnen.

Ik keek om me heen.
Waar moest ik nou beginnen?
Zelf beslissen kon ik wel, maar dit heb ik nog nooit gedaan.
Mensen keken me raar aan.
Ik zuchtte.
Man, wat haatte ik dat. Mensen keken je aan, maar zeiden niks. Alsof je van een heel andere planeet kwam, keken ze je aan als vies vuil. Daar kon ik echt niet tegen.
Ik liep, waarheen wist ik niet.
Mijn maag rommelde nog steeds, en ik had het ijskoud.
‘Hé, lekkertje,’ hoorde ik iemand zeggen.
Ik dacht eerst dat die gene het tegen iemand anders had, maar toen ik me omdraaide zag ik een groep jongens naar me staren.
‘Ja, jij daar. Kom eens hier.’
Ik schrok. Zonder antwoord te geven begon ik sneller te lopen.
Mijn hart klopte hard in mijn keel.
Ik moest me ergens verstoppen, maar waar?
Ik begon te rennen, en dit keer wist ik wel waar ik heen ging.
Ik kon nog net in een steegje vluchten.
Hopelijk hadden ze me niet gezien.
Ik verstopte me snel achter een container.
Ik zuchtte van de opluchting.
Tot mijn grootste vreugde was ik niet alleen…

Vervolg komt later.

#10

verder!! :grinning:

#11

Jippie, weer een reactie! :upside_down_face:

#12

Leuk geschreven! Ik volg :slightly_smiling_face:

#13

Ahw, dankjewel :heart: :relieved:

#14

Zal ik anders maar verder gaan?

#15

Ik ben begon te gillen.
Door mijn gegil zag ik dat de gene naast mee een jongen was.
Hij drukte gauw zijn hand voor mijn mond en keek me gespannen aan.
‘Stil, als ze je horen ben je er geweest.’
Ik deed wat hij zij en haalde zijn hand van mijn mond.
Ik keek hem aan.
Hij had bruin, vlak haar en groene ogen. Hij was best knap, maar ook best mager.
Ik hoorde voetstappen onze kant op komen.
Gespannen hield ik me stil. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.
Ik slikte heel voorzichtig.
De voetstappen verdwenen.
De jongen schoof een stukje op zodat ik goed kon zitten.
Hij hief een bierflesje op.
‘Wil je ook?’ vroeg hij en nam een slok van zijn eigen fles.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, bedankt.’
Hij knikte en keek me weer aan.
‘Ik heb jou hier nog nooit gezien,’ zei hij nadenkend. ‘Hoe heet je?’
Ik zuchtte diep. ‘Cher. En jij?’
‘Noem me maar Chris. Waarom ben je eigenlijk hier? Niet dat dat fout is, maar dit lijkt me niks voor jou.’
Ach, ooit zou hij ernaar vragen. Maar wat moest ik zeggen?
‘Ik ben uit huis geschopt door mijn moeder en mijn stiefvader. Het is alleen een heel lang verhaal, ik vertel het nog wel een andere keer.’
Chris keek me aan. ‘Zielig. Maar, waarom dan?’
Ik keek hem aan.
‘Ik… ik weet het niet zo goed. Ik mocht mijn stiefvader niet eens, en mijn moeder ook niet. De enige die van me hield was mijn vader. Maar die is overleden. Vier maanden later had mijn moeder een nieuwe vriend, John. Eerst hielden ze het bij daten, of hij kwam bij ons eten. Maar de twee maanden voor ik uit huis werd geschopt, kwam hij bij ons wonen.’

Ik zit in de tuin. De zon straalt fel in mijn gezicht en daardoor kan ik me niet concentreren op mijn tekening. Ik hou van tekenen. Vooral wanneer ik me verveel. Voor mijn vaders begrafenis heb ik hem getekend. Hij betekent veel voor me.
Opeens komt mijn moeder de tuin binnen. Ze heeft weer dat pak aan, ook al moet ze morgen pas werken.
‘Cher, wil jij John even roepen? Het eten is klaar.’
Ik zucht. Zij staat toch dichterbij de trap dan ik?
Ik sta op en loop het huis binnen. Ik zet mijn tekening op tafel en ga onder aan de trap staan.
‘John!’ roep ik. Geen antwoord.
‘John, eten!’ roep ik weer. Weer geen antwoord.
Ik zucht en loop de trap op.
In mijn moeders kamer hoor ik gekreun. Wat is hij aan het doen?
Ik klop op de deur.
‘Shit,’ hoor ik iemand mompelen. ‘Eh, kom binnen.’
Ik doe de deur open en zie John op het bed liggen. Zijn laptop slaat hij snel dicht.
‘We gaan eten,’ zeg ik zacht. Ik kijk hem strak aan. ‘Kom je?’
John knikt, staat op en doet zijn laptop in zijn tas. Die doet hij weer op slot.
Wauw, hij is wel een man met geheimen.
Ik loop op de overloop.
Ik weet waarom ik gekreun hoorde. Ik weet waarom John ‘shit’ zei en snel zijn laptop dicht sloeg.
John loopt achter me aan.
Hij snuift. ‘Hmm, ruikt goed!’ zegt hij en loopt de trap af.
Ik zie dat hij zijn rist van zijn broek niet goed heeft dichtgedaan.
Vieze man.

Ik voelde dat mijn maag omkeerde.
‘Gaat alles goed?’ vroeg Chris.
Ik schudde mijn hoofd en slikte het in.
Bah, zo zuur!
‘Je ziet zo witjes.’
Ik knikte en leunde naar voren.
Het beetje eten dat ik nog in mijn maag had, klotste op de straattegels.
Weer een lading spuug uit mijn mond.
Ik huilde zachtjes.
Waarom moest mij dit overkomen?

#16

Snel verder! Leuk stukje :upside_down_face:

#17

Dank je, Kyara :heart: Hou van je :dancer:

#18

Niemand?
Dan maar Upp ;

#19

Echt niemand? :flushed:

#20

Mooi, je moet echt verder gaan! Ik volg dit! :heart: