hersenkronkels
mijn leven.
ik zit hier alleen want dat doe ik soms als mijn gedachtes zich gaan hervormen tot een gezwel van gepieker en stres. Het is ook een eenzame bestaan waar weinig mensen vanaf weten, het is het eeuwig synchroniseren herbeleven en het weten dat hoe hard we ook proberen het een eeuwig gevecht blijft.
Ik zeg dit niet omdat ik een uitgestorven optimist ben maar meer omdat ik het een waargenomen leugen vind om in vast te blijven hangen. Waarom doen alsof als we toch allemaal allang al weten dat dit gedoemd is om te mislukken, dus ja het is een risico en het is een slechte maar als dit überhaupt gaat lukken is dat al een wonder aanzich.
Ik wens iedereen inclusief mezelf heel veel succes met deze dwaze maar toch wel uitnodigend aanbieding. Het is namelijk niet het gevaarlijk dat ons tegenhoudt maar eerder het gevaar dat ons aanlokt.
Dat is altijd al zo geweest wij zijn mensen maar ook vechters, we willen voor dingen gaan en te makkelijk is nooit goed en niet te min aanlokkelijk, want wie die makkelijke kans ook wil nemen zal nooit een tevredenheid of een enkele vorm ervan ervaren.
Het is dus je eigen keuze en dat is het altijd al geweest. Ga je voor de mammoet of voor de leeuw. Ieder mens trekt zijn eigen geluk en onheil aan en dat is ook altijd al zo geweest. Ik denk dat ik mij niet anders kan herinneren. Ik denk voor mij de mammoet denkt voor hem en zo blijf ik of de mammoet veilig. Ze zitten toch achter slot en grendel tegenwoordig
Mijn keuze ging toch altijd al uit naar de leeuw
en tot slot is het mij een genoegen om te leven en te zeggen dat ik het geprobeerd heb in plaats van altijd maar leven in een illusie waar ik niks om geef. Het gaat er niet om hoe leuk en aardig alles er buitenaf ziet want buitenstaanders speelde nooit een belangenrijke rol. Ik doe wat ik doe grijp de kansen die ik kan krijgen en niet kan krijgen. Laat de buitenwereld in de illusie van hunzelf leven. Het zou namelijk een gemis zijn om hun ideeën en waarnemingen te verpesten als het al een geweldig verhaal is geworden en dat ook zo kan blijven.
Ieder mens lijdt een eigen leven en hoe leuk we het ook vinden om te zeggen bestaat er geen wij geen wij in niks eigen gevoelens, eigen emoties en eigen levens.
Het is een bijrol en geen hoofdrol. Ik doe niet tekort aan ik. Hoeveel mensen er kijken maakt mij helemaal niks uit. Volle zalen lege zalen zolang het podium er maar is zal er altijd een middelpunt zijn.
Het ging mij namelijk nooit om de aandacht en de roos. Na afloop bederft de roos toch wel dus het water reikt door mijn lichaam en de bladeren liggen in een boek.
Wie er ooit naar zal kijken is maar de vraag . Dat mag jezelf bepalen .
Hersenkronkels