Hallo hele lieve lezeressen. Als jullie mijn vorige verhaal hebben gelezen weten jullie dat ik altijd post en mijn verhalen een beetje een snelle doorloop hebben. Ik ben begonnen aan dit verhaal om meerdere redenen. Ik had dit verhaal in mijn hoofd en ik voelde me erg dicht bij Faith. Haar gedachtes en haar karakter. Ik schrijf de meeste dingen echt uit mijn eigen hart en gedachtes in dit verhaal. Alleen heb ik gemerkt dat ik dit nu erg moeilijk vind. Ik schrijf heel veel en dan denk ik weer: nee. Geen idee waarom, maar ik denk dat het ligt aan het feit dat ik mezelf er teveel inzie en to be honest, dat doet best pijn. Ik weet zelf natuurlijk hoe dit verhaal gaat eindigen, maar ik ben ten eerste bang dat ik niet zo eindig en ten tweede bang om dezelfde fouten te maken als Faith.
Nee, ik ga geen mensen vermoorden :’) Nee, niemand heeft mijn zusje vermoord, maar het feit dat ze zoveel om iemand geeft, dat ze alles ervoor opgeeft en wraak wilt nemen (op welk manier dan ook) van de mensen die haar dierbaren iets aangedaan hebben past precies bij mezelf. Hoe meer ik schrijf, hoe kutter ik me voel. Dit klinkt misschien stom en vreemd, maar trust me, ik heb al zoveel stukjes geschreven om ze vervolgens niet te posten, gewoon omdat ik me zo kut voelde. Jullie wisten niet dat ik het echt vanuit mezelf schreef, maar ik wel en ik schrok er best van, omdat het teveel om mezelf leek.
Stop ik met dit verhaal? Tijdelijk. Ik blijf schrijven wanneer ik me erdoorheen kan zetten en wanneer ik me beter voel. Wanneer ik echt of het verhaal af heb of een groot deel klaar heb en er mee om kan gaan, dan up ik dit verhaal en gaat het door. Ik weet niet wanneer dit gaat gebeuren, ik ben van plan er een verhaal overheen te schrijven, gewoon om wat meer ervaring op te bouwen en omdat ik het lullig vind voor de volgers hier. Na dat verhaal hoop ik dat ik er klaar voor ben om dit af te maken, zonder me er zo vreselijk bij te voelen.
Nu ik dit verteld heb, moet ik tijd nemen, omdat jullie nu weten hoe ik dit verhaal schrijf. Tot nu toe heb ik veel gevoelens en gedachtes van Faith hier geplaatst, die vanuit mijn eigen gevoelens en gedachtes kwamen. Ik schaam me er niet voor, maar ik voel me er gewoon op dit moment niet goed bij.
Ik hoop dat jullie me vergeven, maar ik beloof dat dit verhaal ooit doorgaat. Ik wil niet om de maand een slecht stukje posten en jullie teleurstellen.
Ik schrijf natuurlijk zelf heel veel en een van die verhalen ga ik posten. Het zal sowieso weer 16+ zijn en een beetje thriller/horror. Ik hoop echt dat jullie me vergeven en mijn nieuwe, minder persoonlijke verhaal gaan volgen.
Bedankt voor het lezen.
Wraak: nare handeling waarmee je iemand straft die jou onrecht heeft aangedaan. Wraak: agressie uit boosheid om een verlies. Wraak: het vergelden van doorgemaakte lijden. Wraak. Tien jaar lang heb ik hierover gedroomd. Tien jaar lang wachtte ik op het moment dat het zou gebeuren. Ik ben geen superheld en dit is geen film. Het gaat moeilijk worden. Ik kon niet zomaar naar buiten gaan en verwachten dat ik iedereen kon straffen. Ik moest het goed doen. Doodgaan was niet mijn angst. Ik wou best doodgaan, maar pas nadat ik wraak had genomen. Wraak van hen.
‘Wraak bestaat uit woede. Niet omdat je zelf geleden hebt, maar een dierbare.’
‘Dromen zijn er toch om je uit je nachtmerries te trekken? Wat zijn nachtmerries dan…’
‘Wek me niet uit mijn dromen. Ik leef in een nachtmerrie’
‘Iemand vertrouwen is het gevaarlijkste wat er is’
‘Bestaat toeval? Kun je het vertrouwen?’
!
