[Verhaal] Gevaarlijk speelgoed (gaat niet over speelgoed)

Schrijfsels
#1

Hee (:
Ik heb dit verhaal net bedacht en ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden :grin: Alle commentaar is welkom :relieved:

Hij keek achterom en zag alleen maar de weerkaatsing van het licht op de auto's. Waarschijnlijk was ze hem uit het oog verloren. Hij wist het niet zeker, want het was te donker. Daardoor was het onmogelijk om te zien of ze zich ergens had verstopt. Zoekend keek hij om zich heen. Opgelucht liep hij over een betonnen rand naar beneden. Plotseling hoorde hij geritsel. Hoe kwam zij al in de kelder? Haar stem zei: 'Geef het aan mij.' Hij schrok van haar scherpe stem en deed een stap achteruit. Het schemerlicht weerkaatste in haar bloeddoorlopen ogen. Was hij maar nooit zo nieuwsgierig geweest. Het leek allemaal zo onschuldig. Hij keek alleen maar in een plastic tasje.
[i]Hij liep rond op Schiphol. Verderop stonden allemaal mensen te wachten. Er zou zo wel weer een vlucht aankomen. Wat kon het hem schelen. Hij liep weer verder. Wat lag daar nou? Was iemand die tas soms kwijtgeraakt of was diegene het vergeten? Hij keek naar de gezichten van de mensen die langsliepen. Zat er een gezicht bij die zoeken keek? Als niemand die tas zocht zou hij het wel naar de gevonden voorwerpen brengen. Hij pakte de tas en liep ermee weg. Hij wou wel weten wat er in die tas zat. Als er echt iets kostbaars in zat zou diegene dat toch niet vergeten? Heel even erin kijken kon heus geen kwaad. Er zat vast speelgoed of zoiets in. Hij deed de tas open en schrok. Dit was zeker geen speelgoed! Hij kon het hier niet zomaar laten liggen. Zijn handafdrukken zaten er nu al op. Straks was hij nog schuldig! Dan moest hij het maar meenemen. [/i]
Maar hij had helemaal geen tijd om hier aan terug te denken. Hij draaide zijn hoofd om en keek recht in de loop van een pistool.
#2

Echt spannend VERDER!!

#3

Dankje :grin: (ik schrijf nu via een ander account, ik kan niet meer inloggen bij mijn andere account -.-’) Oke, vervolg, nu vanuit de vrouw:

‘Ha, nu heb ik je. Stom rotjoch dat je bent.’ zei ze grijnzend tegen hem. Hier had ze zich al zó lang op verheugd. Het duurde meer dan een jaar voor ze ontdekte waar hij was. Hij was slim, heel slim. Anders had ze hem wel eerder gevonden. Nu had ze hem eindelijk gevonden en zou ze het tasje terug pakken. Nooit zou ze meer worden uitgelachen door haar collega’s. De grote baas, ook wel Ty genoemd, was woedend op haar toen ze hoorde dat ze het tasje kwijt was.
Ze stapte uit het vliegtuig. Hopelijk kwam ze onopgemerkt langs de douane. Ty had al vertelt dat ze op Schiphol iedereen controleerden. Onrustig keek ze om zich heen. Was er al een douaneambtenaar in de buurt? Opeens zag ze allemaal mensen met spandoeken rondlopen. O nee! Met al die mensen in de buurt kon ze nooit makkelijk ontsnappen! Ze ging de tekst van een spandoek lezen. ‘Wij willen meer verdienen!’ stond er op het spandoek. Het werd haar al gauw duidelijk dat ze nergens bang voor hoefde te zijn. De douaneambtenaren waren aan het staken. ‘Haha, stelletje sukkels.’ grinnikte ze en ze liep naar een bakker. Ze had honger gekregen door de lange vlucht. Ze kreeg wel eten in het vliegtuig. Maar dat was te goor voor woorden. Dus dat had ze maar laten staan. Bij de bakker kocht ze een broodje gezond en een fles cola. De man achter de kassa keek haar achterdochtig aan. ‘Wat kijk je nou!’ snauwde ze geërgerd naar de man. Ze gooide het geld op de toonbank en mompelde: ‘Hou de rest maar.’ Snel liep ze naar buiten voor hij nog ook maar iets kon zeggen. Ze zocht een bankje en ging erop zitten. Heerlijk om naar die stakende nietsnutten te kijken en ze glimlachte even. Opeens zag ze de man van de bakker naar haar wijzen. Naast hem stonden twee politieagenten. Snel wegwezen!