Hallo!
Ik ben een tijdje geleden begonnen met het schrijven van dit verhaal maar heb er eigenlijk nog niet zoveel mee gedaan, dus ik dacht waarom post ik het niet op girlscene.
Ik weet nog niet zo goed wat voor verhaal het gaat worden, een beetje thriller/spannend achtig maar ook een liefdesverhaal 
Ik hoop dat jullie het leuk vinden
Enjoy!
x Tessa
The first time our eyes met
Davids POV:
Sjokkend liep ik door de drukke straten van Amsterdam. Het was altijd druk, hoe slecht het weer ook was. En met slecht weer bedoel ik het weer van vandaag, plenzende regen, gierende wind en hier en daar een bliksemflits. En natuurlijk had ik geen paraplu meegenomen. Met een jaloerse blik keek ik naar een jongen en een meisje die hand in hand voor me liepen. Met zijn vrije hand hield de jongen een grote paraplu boven beide hun hoofden. Ik wist niet of ik jaloers was omdat ze liefde hadden gevonden, of omdat ze een paraplu hadden.
Naast me liepen een oude dame en een oude man, de vrouw liep met een rollater. De man had zijn hand om haar middel geslagen, om haar te ondersteunen. Een glimlach sierde mijn gezicht, het zag er erg schattig uit.
Waarom kon ik dat niet hebben? Waarom kon ik niemand liefhebben? Of iemand mij. Ik was altijd blij als iemand zijn ware liefde gevonden had, maar wanneer was het mijn beurt? Ik liep hier maar in mijn eentje door de regen. En niemand die me zielig vond. Want iedereen had iemand om van te houden. En wat had ik? Ik had niet eens een paraplu.
Toen ik gek werd van de regen, liep ik een een euro shop binnen en kocht ik voor een euro een zwarte paraplu. Buiten klapte ik hem open. Maar natuurlijk kwam er net een windvlaag aan en waaide de paraplu kapot. Ik zuchtte en propte hem in een vuilnisbak. Daarna liep ik weer de winkel in en kocht ik opnieuw een paraplu. Het meisje achter de kassa keek me raar aan, omdat ik binnen twee minuten twee paraplu’s kocht. Dit keer ging ik uit de wind staan en klapte ik de paraplu open. Tevreden omdat hij niet weer kapot waaide, liep ik verder.
Eigenlijk had ik geen idee wat ik aan het doen was. Ik liep alleen maar rondjes door de stad. Ik was ook niet van plan iets te kopen, meer dan 10 euro had ik niet bij me. Dus liep ik maar verder. En verder. De lucht werd steeds donkerder, nog donkerder dan dat hij al was. Andere mensen hadden dit ook gemerkt, want het werd steeds rustiger in de stad. Maar helemaal rustig zou het nooit worden, dat wist ik zeker. Zelfs om 4 uur ’s nachts, na het uitgaan, was het druk. Misschien nog wel drukker dan overdag. Ik liep langs een restaurantje en keek naar binnen.
En ineens zag ik haar. Ze tilde haar hoofd op en keek me recht in mijn ogen aan. Ze had een blik in haar blauw groene ogen, die ik niet zo goed kon plaatsen. Ondanks dat zij binnen zat en ik buiten stond, voelde ik haar adem in mijn gezicht. Ik hoorde haar hart kloppen. Ik voelde haar aanwezigheid. Meteen voelde ik me fijn. Veilig. Dit wilde ik voor altijd. Ik wilde haar voor altijd aan blijven kijken. Maar daar dacht zij blijkbaar anders over. Ineens draaide ze haar hoofd weg zodat ik de zijkant van haar hoofd zag. Ik zag hoe ze iets tegen haar vriendinnen zei, die zich daarna allemaal richting mij draaide. Maar mijn blik was nog steeds gevestigd op haarzelf.
je schrijft goed! Ik wacht op het volgende stukje
Ik volg
Yes leuk! Ik zal vanavond of morgen een nieuw stukje posten.
Je schrijft goed, ben benieuwd!
I want our eyes meet again
Davids POV:
Na nog zo’n 10 minuten gestaard te hebben, probeerde ik een plan te bedenken. Ik mocht dit meisje nooit uit het oog verliezen. Ik keek nog eens naar binnen, ze zat nog steeds gezellig te eten met haar vriendinnen, dus besloot ik maar te wachten. Ik kon ook naar binnen gaan om een hapje te eten, maar dat deed ik niet. Ik was niet zo’n snelle eter en zou mijn eten dus nog lang niet op hebben tegen de tijd dat zij en haar vriendinnen het restaurantje zou verlaten. Ik ging zitten op de stoep naast het restaurantje, precies zodat ik haar nog net kon zien, maar zij mij niet. En daar wachtte ik. 5 minuten. 10 minuten. 20 minuten. En na een half uur, kwamen zij en haar vriendinnen eindelijk het restaurantje uit. Ik ging iets naar achteren zitten, zodat ze me net niet konden zien. Dat was namelijk wat ik niet wilde, ik wilde niet dat ze mij zagen. Al lachend liepen ze de drukte in, want ja, het was nog steeds druk. Ik hoopte dat ze niet nog uitgebreid gingen shoppen, dan zou ik haar zeker uit het oog verliezen. Net voordat ze helemaal in de mensenmassa verdwenen, sprong ik op en ging ik een stukje achter ze lopen, mijn blik nog steeds gevestigd op het meisje. Ze lachte en praatte met haar vriendinnen, terwijl ze half huppelend liep en haar haar daardoor vrolijk heen en weer danste. Ik wist nog steeds niet wat ik aan het doen was. Ik wilde haar niet achtervolgen, maar ik kon haar niet uit het oog verliezen. Zelfs nu naar de achterkant van haar hoofd kijken, was moeilijk. Ik verlangde naar die ogen. Die mooie groene ogen, waar ik net zo lang in gekeken had. Ergens hoopte ik dat ze zich zou omdraaien, zodat onze ogen elkaar weer konden ontmoeten. Maar aan de andere kant wilde ik onopgemerkt blijven. Na een tijdje gelopen te hebben, gingen de meiden de trap af naar het metro station. Ik zei heel zacht “yes” omdat ze met de metro gingen in plaats van in de bus. Bij de metro was het zo druk, het zou niet opvallen als ik in dezelfde metro als haar zou zitten. Maar in de bus wel.
De groep meiden was afscheid aan het nemen van elkaar, omdat ze allemaal een andere kant op moesten. “Doei El!” riep een van de meisjes. El. Elle, Ella, Elisa, Elisabeth? Wat zou haar naam zijn? In ieder geval iets met El. El liep de grote hal van het metro station door en ging toen weer via de roltrap naar boven. Heh? Waar ging ze heen. Ik liep haar achterna en tot grote mijn grote spijt ging ze op het bankje bij de bushalte zitten. Na een tijdje kwam de bus aanrijden,. ik keek wat er op stond: ‘Amsterdam Noord’. Zou ze daar wonen? Ach, daar zouden we snel achter komen. Ik liep achter haar aan en ging voor haar in de bus zitten, zodat ze mijn gezicht niet kon zien. Gelukkig was het druk in de bus en viel het haar hopelijk niet op dat de jongen die haar net aan zat te staren in dezelfde bus zat. Alhoewel, ik woonde zelf ook in Noord dus zo ‘toevallig’ was het ook weer niet.
De bus begon te rijden en ik legde mijn hoofd tegen het raam aan. Nu ik hier zo zat, merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was. Wat best raar was, zoveel had ik niet gedaan vandaag.
De bus stopte bij de eerste halte en een heleboel mensen stapten uit, maar El niet. Ik hoopte dat er geen nieuwe mensen in zouden stappen en dat El en ik alleen waren, maar dat gebeurde natuurlijk niet. Een horde mensen propten zichzelf weer in de bus en de bus begon weer te rijden. Dit proces herhaalde zich een aantal keer, de bus stopte, mensen stapten uit en andere mensen stapten weer in. Ik zelf bleef alleen maar zitten en wachtte tot El uit zou stappen, wat na een tijdje gebeurde. Snel sprong ik ook op en stapte ik uit. Ik liep express de andere kant op, aangezien dit een woonwijk was en er niet veel mensen uitstapten. Toen ik niet meer zichtbaar was voor El, liep ik dezelfde kant als haar op. Ik zag haar nog net de hoek aan het einde van de straat omgaan. Mijn pas versnellend liep ik er ook heen. Zo volgde ik haar een minuutje, tot ze stil bleef staan bij een huis. Ik ging achter een boom staan en wachtte tot ze actie ondernam. Ze grabbelde in haar tas en haalde er na een tijdje een sleutel uit, die ze in het slot stak. Ze liep naar binnen en sloot de deur achter zich. Ik ging er vanuit dat ze hier woonde, dus ik knikte tevreden. Ik wist waar ze woonde en dat ze iets met El heette. Dat was genoeg voor vandaag.
Oké ik weet niet of ik hem schattig of een creep moet vinden hahaha. Verder in ieder geval!
volgens mij een creep haha 
als ik dit stukje lees moet ik direct aan een ontvoering denken ofzo 
maar toch geweldig stukje! snel verder 
hahahah you’ll seeee
I want to hear your voice again
Davids POV:
Ik plofte neer op mijn bed, eigenlijk wilde ik slapen maar ik wilde ook meer over El te weten komen. Dat vond ik iets belangrijker dan nachtrust dus pakte ik mijn laptop erbij. Ik had haar adres onthouden, dus ik tikte het in op google. Meteen kreeg ik honderd links van google maps, maar die had ik niet nodig. Ik had haar al gevolgd naar haar huis, dus ik hoefde niet te weten waar die was. Uiteindelijk vond ik ook een link van en online telefoonboek. Ik klikte de link aan en keek wat er allemaal voor informatie gevonden was. Niet veel. Alleen haar achternaam, tenminste ik ging er vanuit dat het haar achternaam was, en een telefoonnummer. Maar dat telefoonnummer kon nog wel eens van pas komen. Wat zeg ik, wel eens? Nu! Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en tikte het nummer in. Voordat ik belde bedacht ik me dat het misschien handig was om nummerherkenning uit te zetten, dus deed ik dat eerst. Daarna tikte ik opnieuw het nummer in.
“Piep. Piep. Piep. Piep.” Ik wachtte ongeduldig.
“Hallo met Ella.” Ella. Ze heette dus Ella, wat een prachtige naam. Ik vergat even adem te halen toen ze praatte. Haar stem was prachtig. Echt prachtig gewoon. Ik zat versteend op mijn bed, terwijl Ella verder ging met praten.
“Hallo? Wie is dit?” Ik kon niks zeggen. Ik wilde niks zeggen. Ik wilde alleen maar luisteren naar haar mooie stem. “Nou dan niet hoor,” zei ze dit keer een beetje geïrriteerd. Haar mooie stem werd ingewisseld voor het irritante gepiep dat betekende dat ze op had gehangen. Ik liet me achterover vallen op mijn bed en keek naar het plafond. Nog steeds was ik verlamd door haar stem.
Opnieuw pakte ik mijn telefoon en belde ik haar.
“Hallo is dit weer hetzelfde persoon die mij zit te bellen? Hou op ofzo ik probeer tv te kijken. Dankjewel.” Ze gaf me niet eens de kans om iets te zeggen, niet dat ik dat van plan was. Maar jammer genoeg hing ze wel meteen op en kon ik niet langer genieten van haar stem. Na nog even naar mijn plafond gekeken te hebben, ging ik weer rechtop zitten pakte ik mijn laptop. Ik logde in op facebook en tikte in het zoekbalkje haar naam in. Meteen werden er een hele hoop resultaten gevonden. Ik scrolde en scrolde en scrolde, bekeek enkele profielen waarvan ik dacht dat ze het was, maar klikte weer weg omdat ze het toch niet was. Ik had de hoop al bijna opgegeven toen ik voor de laatste keer een naam aanklikte. Ik vergrootte de foto en juichte in mezelf, omdat ik er bijna zeker van was dat dit de goede Ella was. Meteen voegde ik haar profiel toe aan mijn favorieten en de rest van de avond besteedde ik aan het kijken van al haar foto’s en het lezen van haar statussen.
lol tes was dit niet eerst een harry fanfic haha? dit heb je al eens eerder gepost toch?
maar wel heel goed en snel verder!!!
ja haha maar ik heb hem een beetje aangepast en namen verandert lol
Oké hij is officieel een creep.
helemaal mee eens
hij is eng 
Ik volg