Hey allemaal.
Ik ben bezig met een verhaal. Ik begin wel vaker aan verhalen, maar maak ze meestal niet af. Ik hoop dus dat ik wel verder blijf schrijven als ik het hier plaats en (hopelijk positieve) reacties krijg. Kritiek, aandachtspuntjes enz. zijn allemaal welkom. Probeer het niet al te bot te verwoorden a.u.b. Ik heb nog niet verder geschreven dan het stukje wat ik nu plaats. Ik wil niet al te veel over het verhaal vertellen om het een beetje vaag te houden. Ik wil wel zeggen dat het niet om afvallen gaat, ook al lijkt dat misschien in dit stukje zo. Dat is gewoon de inleiding van het verhaal.
Dit verhaal begint met een brief. Of beter gezegd: met twee brieven.
Loïs Lame was namelijk niet de enige die er een had gekregen.
‘Loïs, schat! Kom even naar beneden’ riep haar moeder.
Voordat Loïs naar beneden ging, keek ze nog even in de spiegel. Oh, wat haatte ze haar figuur. Haar kleurrijke kleding en glimmende armbanden waren alleen bedoeld om haar dikke buik en mollige armen te verhullen.
‘Ja mam, ik kom eraan!’ schreeuwde ze.
Langzaam slofte ze de trap af. Het was weer een zware dag op school geweest. De lessen waren saai en makkelijk. Toch lag het niet aan de lessen of leraren, dat Loïs niet graag naar school ging. Nee, het lag aan de kinderen. Ze werd niet gepest. Tenminste, niet openlijk. Er werd wel over haar geroddeld. Ze werd genegeerd. Als loïs Lame door de gang kloste, keek iedereen even op, om meteen daarna iets te zeggen tegen de dichtstbijzijnde en vervolgens te lachen. Loïs hoorde nooit wat ze fluisterden, of waarom ze giechelden, maar ze kon het zich wel voorstellen:
‘Kijk, daar gaat dat dikke meisje, Loïs Lame, weer. Die achternaam past wel bij haar. Ze is echt suf en dom!’
Dat laatste was niet eens waar. Loïs was best slim, maar verbloemde dat uit angst ook nog eens voor nerd aangezien te worden.
Loïs was zo diep in gedachten, dat ze bijna over de poes struikelde, die rustig lag te slapen onderaan de trap. Ze gaf het beestje een aai over de kop en sprong van de laatste tree. Ze liep de gang door en duwde de zware keukendeur open. Haar moeder was thee aan het zetten en keek op.
‘Hoi schat, hoe was je schooldag?’ vroeg ze, nadat ze haar dochter een kus op haar voorhoofd had gegeven.
Loïs antwoordde net als altijd dat het wel ging. Ze hield echt van haar moeder en haar moeder hield ook van haar. Misschien wel iets te veel. Loïs was enig kind en kreeg daarom alle aandacht. Ze kreeg alle koekjes, alle knuffels, alle cadeautjes en alle andere dingen helemaal alleen. Haar ouders wilden dolgraag nog een zoon of dochter, maar haar moeder had een ziekte gekregen waardoor dat niet meer kon. Haar vader werkte de hele week en haar moeder twee dagen waardoor ze extra veel tijd had om te moederen. Op dit moment zette ze twee schoteltjes met taart en twee kopjes thee op tafel.
Altijd als haar moeder vrij had, dronken ze samen thee en aten een gebakje of koekje. Meestal namen ze ook de post door.
Loïs vervloekte het geglazuurde gebakje hartgrondig voordat ze een hap in haar mond schoof. Het was zo lekker, maar ook zo bedrieglijk en vol calorieën.
‘Is er nog post voor me?’ vroeg ze met volle mond.
Haar moeder legde twee brieven op de tafel.
‘Één van Mischa en deze witte. Ik weet niet van wie of waarvoor.’
Loïs glimlachte. Mischa was haar enige echte vriendin. Ze was een paar weken geleden verhuisd en Loïs kreeg minstens drie keer per week een brief van haar. De andere envelop zag er zakelijk uit. Achter het raampje van de witte envelop stonden haar naam en adres keurig opgesteld. Ze wilde hem al wegleggen om Mischa’s brief te lezen, maar iets trok haar aandacht. Nieuwsgierig scheurde ze de envelop open. Het begin van de brief viel meteen op:
‘Beste Loïs Lame’ las ze hardop voor.
‘Ben je geïnteresseerd in een unieke kans die je leven wel eens zou kunnen veranderen? Grijp dan nu je kans!’
Haar moeder snoof minachtend.
‘Dat klinkt als reclame. Leg maar weg, Loïs.’
Loïs luisterde niet en las, nu in haar hoofd, verder.
In de brief werd uitleg gegeven over een experiment. Er waren twee proefpersonen voor nodig. Er werden verschillende manieren om af te vallen getest. Geheel risicoloos. Onderaan de brief stond zelfs een handtekening van de minister van gezondheidszorg.
Toen Loïs de envelop boven de tafel heen en weer schudde, viel er een inschrijfformulier uit.
‘Mam, heb je een pen?’ vroeg ze enthousiast.
‘Heb je de brieven op de post gedaan?’
‘Ja, natuurlijk. Wat dacht je dan?’
‘Gelukkig, ik dacht al dat je niet te vertrouwen was.’
Twee stemmen lachten door de holle ruimte.