Dit verhaal schrijf ik samen met Akirameru. (: Tips en kritiek zijn welkom, als je het netjes en beschaafd kunt houden!
••.•´¯`•.•• - ••.•´¯`•.••
Als twee mensen met een compleet verschillende eindbestemming in één vliegtuig stappen, is het maar afwachten waar het schip strandt.
POV Beau.
“Liefje, we moeten gaan, anders kom je echt te laat hoor!” riep Diederik vanuit de deuropening terwijl hij met zijn vingers tegen de brievenbus tikte. “Ik kom al!” zuchtte ik. Vlug pakte ik mijn handtas en controleerde nogmaals of ik al mijn papieren had, belangrijke gegevens, paspoort, vliegticket.
Op mijn twaalf centimeter hoge pumps rende ik langs Diederik naar buiten, ik wierp vluchtig een blik op hem en nam plaats in de auto. “Schiet nou op!” riep ik naar hem terwijl ik half uit het raampje hing. “Je had toch zo’n haast?!” Zuchtend stapte hij in de auto.
De weilanden schoten voorbij terwijl de regen op de ramen tikte. Wat een geweldig moment om dit land te verlaten, helaas zonder Diederik. Al gebeurde dit wel vaker, zo’n viermaal per maand.
Hij moest werken en ik moest naar het buitenland voor modellenwerk. Het was wat ik graag deed, waar ik gelukkig van werd, alleen brak ik ’s avonds als ik alleen op mijn kamer zat. Het liefst wilde ik hem altijd bij me hebben, helaas wist ik ook wel dat dat niet mogelijk was.
Toen ik eenmaal wakker geschud werd door het luide getoeter van een vrachtwagen, zag ik pas hoe hard Diederik reed. “Ehh, ik moet pas vliegen over 3 uur en het is nog maar een kwartiertje rijden…” zei ik twijfelend terwijl ik mezelf zo goed mogelijk probeerde vast te houden, zodat ik niet door de voorruit zou vliegen als hij ineens moest remmen.
“Je weet toch wat er gebeurd als ik te laat bij papa kom…” zei hij fel. “Dan kan ik niet golfen!“ Ik keek hem even vreemd aan en haalde mijn neus op, zijn vader was ook zo’n zeikerd. Diederik werkte bij hem op zijn advocatenkantoor, maar als hij eens te laat kwam moest hij op zondag overwerken en kon hij dus niet golfen. En geloof me, dan waren de poppen aan het dansen, op zo’n moment wilde je het liefst niet bij hem in de buurt zijn.
Na een paar minuten waren we al bij het vliegveld aangekomen, ik zei toch dat hij te hard reed? Ik stapte de auto uit en haalde mijn koffer uit de kofferbak. Diederik was ondertussen ook uit de auto gestapt en bleef naast me staan wachten. “Ik kan echt niet mee naar binnen, anders kom ik te laat. Ik bel je elke dag!” zei hij terwijl hij zijn armen om mijn middel klemde.
Voor een laatste moment legde ik mijn hoofd op zijn schouder, ik had een hekel aan afscheid nemen, hoewel het nu maar voor een weekje was. Nog even kuste ik hem en maakte mezelf toen los uit zijn greep. Met mijn koffer in mijn hand en mijn handtas in de andere probeerde ik de grote plassen te ontwijken, zo goed en zo kwaad als het ging.
Ik zwaaide nog even en vertrok toen door de deur, op weg naar Milaan. Het inchecken ging voorspoedig en door de douane was ik ook zo heen. Al was er toch iets wat met niet helemaal lekker zat. Een man, ik schatte hem rond de 30, met een lange jas en dreadlocks, fluisterde wat tegen het douanepersoneel, knikte even met een grote grijns op zijn gezicht en liep toen door.
Normaal kon ik bij de meeste mensen wel een beetje een beeld vormen, maar op dit moment kwam dat gevoel niet. Ik wist niet wat ik van deze vreemde man moest denken.
Na een grote pizza was het al onderhand half een, tijd om het vliegtuig in te gaan. Ik bekeek mijn kaartjes en liep naar de gate, na een tijdje wist je wel waar je naartoe moest, als je het maar vaak genoeg deed.
Op het moment dat ik het vliegtuig door liep viel mijn oog op dezelfde man, de engerd. Wat was er toch met hem? Vlug liep ik door en plofte ik op de stoel die deze vlucht voor mij gereserveerd was. Niet veel later hoorde ik de motoren starten en begon de stewardess aan de veiligheidsinstructies. Met gesloten ogen luisterde ik naar het gebrabbel, ik kon dit zowat dromen, zo vaak had ik dit al gehoord. Het was ook telkens hetzelfde, nooit werd er eens een andere ‘versie’ gemaakt. Altijd dezelfde onzin, hoe vaak kwam het nou voor dat er ook echt iets met een vliegtuig gebeurde?
••.•´¯`•.•• - ••.•´¯`•.••
POV Anthony
Rustig liet ik me vallen in een stoel ergens voor in het vliegtuig.
“Precies volgens plan,” mompelde ik zachtjes en ik verzonk in mijn gedachten. Vanochtend was ik al eerder wakker dan dat de zon was. Zo had ik de kans om in alle stilte het huis gereed te maken. De sleutel heeft mijn buurvrouw ontvangen als kadootje, mijn hond Sam is kou aan het vatten, vastgebonden voor de supermarkt, en ik hoop dat de katten in de buurt genieten van mijn handtamme muizen. Ik vond het moeilijke afscheid nemen van mijn trouwe huisdieren, het waren zowaar de enigen waar ik elke dag weer van op aan kon, maar gelukkig bood het beeld naar later en het uitvoeren van mijn laatste details afleiding.
Ik ben rond gaan rijden, omdat het vliegtuig nog langer niet zou vertrekken en zo reed ik ook langs hoge wolkenkrabbers. In mijzelf dacht ik aan de krantenberichten, over egoïstische stumpers die ervan zijn gesprongen, omdat ze hier niet meer wilden zijn. Nee, zo zou ik het nooit doen. Als je dan toch de uitweg naar het paradijs neemt, ga je toch zeker niet in je eentje?
Eenmaal op het vliegveld verliep alles volgens schema. Inchecken zonder problemen, de douane die mijn handbagage scande en mij vervolgens een andere tas met andere inhoudt meegaf. Een aantal keren viel mijn oog op een meisje. Ze had model kunnen zijn, want ze zag eruit als een poppetje; blond haar, lange benen, in mijn ogen de onschuld zelfe. Voor zulke mensen doe ik wat ik nu ga doen. Zulke mensen wil ik graag bevrijden, ik zal hun redder zijn.
Ik word uit mijn gedachten wakker geschud als de stewardes haar gebruikelijke praatje houdt.
“Die standaard teksten en procedures, elke vlucht is ook hetzelfde.” Ik kijk achterom en zie dat het een vrouw is van middelbare leeftijd die het zegt. If she only knew, if she only did.