Hallo meiden,
Nadat ik mijn eerste en tweede verhaal heb afgerond, en ondertussen ergens in begin September met begonnen met een nieuw verhaal, kreeg ik opnieuw inspiratie voor een nieuw verhaal. Ik ben een enorme twijfelkip en heb er ongeveer de hele vakantie over gedacht om het te gaan posten. Ik was bang dat het slecht was en ik twijfelde heel erg. Met behulp van enorm lieve meiden heb ik het uiteindelijk toch durven te posten. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en tips of kritiek is altijd welkom! Ik hoop natuurlijk op leuke reacties aangezien dat motiveert om door te gaan!
Wat dingen vooraf:
- Het speelt zich af in deze tijd, rond de wintertijd
- Het speelt zich af in de grote stad New York, Amerika
- Ik twijfel nog een beetje over de cover, maar voor nu is dit hem
- Ik heb geen held in -d, -t of -dt dus als jullie fouten zien, zeg het asjeblieft!
- Wegens de drukte die naar de vakantie zal beginnen - school, toetsweek - zal ik niet meer dan één keer per week kunnen posten, misschien soms wat meer!
- Ik heb geen - nog geen - foto’s en gifs van de personage(s) want ik wist niet of jullie het wilde weten, het uiterlijk, of jullie je eigen verbeelding er bij willen hebben :’)
Duizend Tranen
Volle lippen en mooie sprankelde groene ogen zijn hetgeen wat voor Scarlett spreken. Ze is een mooi meisje, die alle jongens zo om haar vinger weet te winden en vaak genoeg heeft ze slapeloze nachten met een jongen die ze amper kent. Ze leidt een perfect leven en van problemen heeft ze nog nooit gehoord. Alles veranderd echter als het nieuws dat haar zusje in een coma ligt door een pistool schot haar bereikt. In één klap verandert haar zorgeloze leventje totaal. Het leven van haar dierbare zusje is in gevaar en Scarlett is radeloos. De dader kent ze maar al te goed en langzaam dringt het tot haar door dat niet haar zusje de gene was die neer geschoten moest worden, maar zij. Vanaf dat moment weet Scarlett dat ze keuzes moet maken, keuzes die beslissen over mensenlevens. Ze wordt wakker geschud uit haar droomleven en de realiteit is harder dan ze verwachtte.
“Cry. Forgive. Learn. Move on. Let your tears water the seeds of your future happiness.”
“We hang out, we help one another, we tell one another our worst fears and biggest secrets, and then just like real sisters, we listen and don’t judge.”
Proloog:
Mijn groene ogen staarden in die van hem en ik zag het vuur branden in zijn koraal blauwe ogen. Rillingen kropen via mijn doorweekte zwarte laarzen door mijn lichaam heen en maakte elk plekje in mijn hele lichaam koud en ongevoelig. Het kippenvel verspreidde zich als een sneltrein over mijn huid heen en het gaf me een prikkend gevoel. Telkens werden er naalden in mijn huid gedrukt. Mijn bleke vingers krulden om de trapreling heen die koud en nat aan voelde en mijn ogen bleven staren in die van hem. De vurige blik in zijn ogen lichtte alleen maar meer op en de vlammen dansten rond zijn irissen. Het vuur brandde zelfs in mijn lichaam en de warmte voelde als een marteling aan rond mijn hart. Het vuur steeg en vulde mijn luchtpijp. Streepjes lucht gleden door mijn keel heen en probeerde mijn longen adem te geven.
De stilte overheerste, zelfs de vogels maakte geen geluid. De wind was gaan liggen als een stil briesje op de grond en je voelde hem enkel langs je benen glijden. Mijn handen gleden via de koude muur naar beneden, zoekend naar iets in de vorm van houvast. Mijn vingers krulden om een oude, verroeste spijker heen. Langzaam bewoog ik de spijker, maar de stenen hadden hem in zijn greep en hem er uit wrikken was lastig. De stenen werkte niet mee en lieten de spijker niet los.
Een ijskoude hand voelde ik langs mijn wang gaan en mijn ogen gleden naar de gedaante voor me. Zonder zijn ogen gezien te hebben wist ik dat het de vurige ogen waren van net.
“Niet bang zijn,” fluisterde hij met een stem, die zorgde dat mijn hart enkele secondes stil stond. Mijn lippen bewogen maar woorden verlieten mijn keel niet. Ze bleven rond zweven in mijn gedachten, maar geen enkel woord stelde zich grijpbaar. Het vuur danste nog altijd rond zijn irissen en zijn ogen stonden woedend. De huid om zijn ogen was grauw, vies en onnatuurlijk bleek. Zijn hand gleed zachtjes over mijn wang heen en het voelde alsof er een ijsklontje over mijn wang gleed. Zijn vingers sloten om mijn hals heen en ademhalen werd een moeilijke opgave voor me. Mijn adem stokte in mijn keel en het zag geen andere uitweg dan over mijn lippen te glijden en te verdwijnen in de lucht. Zijn vurige ogen staarden nog altijd in die van mij, een beeld dat voor eeuwig op mijn netvlies zou staan.
Als er een paar reacties komen zal ik morgen een hoofdstuk er op plaatsten!
