- Waardeloos
- Slecht
- Gaat
- Goed
- Super
0 stemmers
Aangezien mijn andere verhaal afgerond is, start ik dit nieuwe topic voor mijn nieuwe verhaal. Ik ben heel erg nieuwsgierig naar jullie meningen en natuurlijk naar feedback. Veel plezier met lezen!
Samenvatting:
Vera heeft een depressieve moeder omdat haar vader pas is overleden. Ze gaat ondertussen verder met haar leven. Ze gaat wel naar een psycholoog toe, wat ze verzwijgt voor haar vriendinnen. Als ze één van haar vriendinnen tegenkomt bij de psycholoog, zet ze haar vriendschap op het spel. Ook is ze hopeloos verliefd op een onbereikbare jongen, waardoor ze een andere jongen niet ziet staan.
Proloog
Waarom mijn vader zelfmoord gepleegd had? Dat wist ik niet, tenminste dat wilde ik niet zeggen. Ik liet een diepe zucht uit mijn mond ontsnappen en ik haalde voorzichtig mijn schouders op. Waarom vroeg ze deze dingen? Ik keek op de grote klok, achter de vrouw die zich voorgesteld had als Sophia. Ik was hier al een halfuur, dus ik zou me nog een kwartier moeten vervelen. Ik wilde hier helemaal niet zijn, maar mijn moeder had aangedrongen. Zelf liep ze ook bij een psycholoog, die haar waarschijnlijk had overtuigd dat ik er ook heen moest. Ze dachten dat ik de zelfmoord van mijn vader nog niet had verwerkt, maar dat had ik wel. Mijn enige probleem was mijn moeder, ze was helemaal ingestort na de dood van mijn vader. Sinds kort ging het weer een beetje beter met haar, ze zei dat dat kwam door de psycholoog. En daarom zat ik me hier te vervelen, omdat zij de dood van mijn vader niet had verwerkt. Ik zuchtte en keek nog eens op de klok. Er was nog maar een minuut voorbij gegaan. ‘Vera?’ Ik schrok op uit mijn gedachten en keek recht in het gezicht van Sophia. Ik keek haar vragend aan. ‘Ga je nog antwoorden?’ Antwoorden waarop? Blijkbaar keek ik nog steeds erg moeilijk en ze herhaalde de vraag. ‘Waarom denk jij dat je vader zelfmoord heeft gepleegd?’ Dat antwoord wist ik natuurlijk, maar dat ging ik niet zeggen. En trouwens, kon ze niet ophouden met zeuren over mijn vader? Weer haalde ik mijn schouders op. ‘Dan weet ik genoeg’ zei Sophia. Die opmerking snapte ik niet helemaal, maar ik was blij dat het gesprek afgerond was. ‘Tot de volgende keer’ riep Sophia me nog na, toen ik de kamer verliet. Ik zuchtte, als het aan mij lag was er geen volgende keer. Via een smalle trap verliet ik het gebouw. Ik ademde de frisse buitenlucht in en ik was erg blij dat ik weer buiten was. Ik besloot om naar huis toe te gaan, dat zou mijn moeder vast op prijs stellen. Ook al was ze blijkbaar depressief, ze was nog altijd in mij geïnteresseerd. Ik fietste snel naar huis toe, nog nadenkend over het gesprek. Ik wist namelijk heel goed waarom mijn vader zelfmoord had gepleegd en die herinnering wilde ik niet naar boven halen.
Mijn andere verhaal is hier te lezen: http://forum.girlscene.nl/forum/schrijfsels/verhaal-dont-stalk-me-267877.0.html
