Hier weer een nieuw stukje, ik had gehoopt dat er meer reacties zouden zijn anders heb ik een beetje het idee dat ik het verhaal voor niks schrijf… Maaar, misschien komt dat ook wel omdat ik pas net begonnen ben!
[size=10pt]‘Ben je klaar Amie?’, dat is haar koosnaampje voor mij.
‘Jep, helemaal klaar om naar de zon te gaan!’, zeg ik enthousiast.
‘Nou daar vertrouw ik dan maar op.’
Dit is de eerste keer dat mijn moeder zich nergens mee bemoeid, precies wat ik wilde maar toch ook best spannend want nu moet ik het echt allemaal zelf doen…
‘Hoe kwamen jullie ook alweer bij het vliegveld?’
Ik weet dat ze dit al lang weet en alleen vraagt om gerust gesteld te worden.
‘De ouders van Joyce rijden ons er naar toe.’
‘Oja, dat hadden ze zelf aangeboden toch?’
‘Ja, ze wilden perse dat we met de auto zouden worden gebracht.’
Joyce kende ik nog niet zo lang maar wel lang genoeg om haar ontzettend bekakte ouders te kennen. Joyce was hun poppetje en ze hadden alles voor haar over en gaven haar alles wat haar hartje begeerde. Gelukkig was dat aan haar persoonlijkheid niet heel goed terug te zien, ze was wel een beetje truttig maar echt niet verwend. Ze was pas sinds dit schooljaar hier komen wonen, hiervoor woonde ze aan de andere kant van het land maar haar vader ging ergens anders werken. Dus toen moest ze verhuizen.
Aan het begin van het jaar was ze een stil en onopvallend meisje geweest maar sinds Agnes naast haar was gaan zitten bij een paar lessen was ze helemaal uit haar schulp gekropen. Sindsdien zijn we bevriend met haar. Verder was zij echt zo’n meisje waar iedereen jaloers op is: ze is ontzettend knap, haar ouders hebben heel veel geld en iedereen vindt haar aardig.
'Lieverd, hoe laat kwamen ze nou ook alweer?’
‘Half tien.’
Ik kijk een vluchtig op mijn mobiel drie voor half tien.
‘Oh. Ben je helemaal klaar dan? En heb je papa nog wel gedag gezegd?’
‘Ja, gisteravond al.’
Mijn vader werkte veel en vaak was hij een paar dagen van huis weg. Nu zat hij in Barcelona. Ergens vond ik het wel zielig om mijn moeder zo alleen achter te laten, maar ik moest nu toch ook een keer aan mijn zelf denken.
‘Goedzo, wil je nog wat mee voor onderweg?’
‘Nee hoeft niet hoor, ik heb al een flesje drinken en wat eten.’
Een grote range rover stopt voor de deur.
‘Ah, daar zijn ze! Nou kus mam!’
‘Kom hier schat! Zorg je een beetje goed voor jezelf?’
‘Ja, mamsie! Jij ook hè!’
Ze knikt.
'Ik ga je missen Amie.’[/font]
‘Ik jou ook mam.’
Er klinkt een toeter en vlug pak ik mijn spullen.
‘Nou, da-ag! Tot over twee weekjes!’
‘Dag lieverd! Veel plezier!’
2.
‘Heeey Amss, is dat alles wat je mee neemt? Die tas is net zo groot als mijn handtas!’
Ja, ik weet het… Maar ik wist gewoon niet wat ik nog meer mee moest nemen.’
‘Nou maakt niet uit hoor schat, jij bent gewoon al leuk zonder allemaal mooie kleren enzo. Wees blij!’
Ik weet niet of ik dit als een compliment op moet vatten of niet. Ik laat het er maar bij en gooi mijn tas is de te grote achterbak van de range rover. Ik ga op de achterbank zitten en groet de vader van Joyce.
‘Wie gaan we nu ophalen?’, vraag ik.
'Uhm, we gaan eerst langs Mischa en daar is Liset ook en dan gaan we naar Agnes.’
Ik merk dat hoe dichter we bij het huis van Mischa komen ik me steeds minder op me gemak ga voelen. Mischa is ook wel een vriendin van me maar ik heb het idee dat ze mij niet zo erg mag. Het klikt gewoon niet zo goed tussen ons. Zij kan er niet tegen dat ik niet alles durf en me snel terugtrek. Zelf is ze namelijk precies het tegenovergestelde. Ze lijkt een beetje op Agnes. Alleen waar agnes en ik het zo goed kunnen vinden is die klik bij mij en Mischa ver te zoeken. Als Agnes erbij is gaat het wel goed tussen ons maar zonder haar voel ik me nooit echt fijn bij Mischa.
Opeens stopt de auto.
‘Waar zit jij met je gedachten?’
Joyce tettert in mijn oor.
‘Huh, wat?’
'Ik vroeg of je even mee ging Liset en Mischa helpen met hun koffers!’
‘Oh. Ja, tuurlijk ga ik mee!’
Zodra we de auto uit stappen zie ik Mischa en Liset met allebei een té grote koffer de oprit af lopen. Liset heeft ook nog een grote beautycase bovenop haar koffer staan die er steeds bijna af valt. Liset en Joyce lijken in veel opzichten op elkaar, allebei ouders met te veel geld en allebei een zwak voor mooie kleren en make-up.
Maar Liset is dan de sportieve versie van de twee. Ze speelt hockey op hoog niveau en moet daarvoor vijf keer per week trainen. Verder rent ze bijna elke dag meer dan vijf kilometer. Dat is dan ook wel aan haar te zien, ze heeft een prachtig lichaam en dè perfecte buik. Bijna had ze niet mee gekund op onze examenreis, maar uiteindelijk was haar coach toch zo aardig om haar mee te laten gaan. Maar dan moest ze wel beloven dat ze elke dag een rondje over het strand ging hardlopen. We waren er allemaal vrij zeker van dat ze dat niet zou gaan doen maar toch had Liset voor de zekerheid haar sportschoenen meegenomen. Liset is een soort van moederfiguur van de groep, zij is altijd lief en je kan altijd bij haar uithuilen.
Schuif is op!’
Mischa schreeuwt in mijn oor. Snel schuif ik zo ver mogelijk naar het raampje toe.
‘Wat ben je gezellig Ams!’, zegt Liset.
Gelukkig is zij naast me komen zitten.
‘Oh, sorry. Ik ben nooit zo spraakzaam ’s ochtends.’
‘Als je maar niet elke ochtend zo bent.’
Voordat ik kan antwoorden schiet Liset me te hulp.
‘Alsof jou humeur zo lekker is in de ochtend Mies.’
‘Nee, klopt daar moet ik je gelijk in geven.’, geeft Mischa toe.
Ik ben blij dat Liset heeft geantwoord want ik had vast weer iets doms gezegd.
‘Zijn we bijna bij Agnes?’
‘Ik denk nog vijf minuten!’
‘Oké.’
De rest van die vijf minuten blijft het stil. Iedereen is in zijn eigen gedachten verzonken. Over hoe de vakantie gaat worden en wat we allemaal zullen meemaken.
