[Verhaal] De schaduw in mijn hoofd

Schrijfsels
#1

Hoi allemaal!
Ik lees hier al even mee en heb na even twijfelen besloten om ook maar eens een kortverhaal te posten. Het heeft net iets meer dan 4000 woorden.

De schaduw in mijn hoofd
Over twijfels, liefde, keuzes en spijt.

Vera maakt het gedaan met haar vriend Niels om zich helemaal te storten op een relatie met Michiel, de jongen die haar al lang het hof maakt. Na een tijdje slaat de twijfel echter toe en beseft ze dat ze misschien vooral samen wil blijven met Michiel om aan zichzelf te bewijzen dat ze de juiste keuze heeft gemaakt.

Het is af en onderverdeeld in zeven deeltjes, ik wil proberen om te updaten op zondag en/of woensdag.

Nu staat het al volledig op mijn Sweekprofiel samen met een aantal andere verhalen. Als ik het hier ook fijn vind, post ik die hier ook nog wel. (Als een link niet mag, zal ik die weer verwijderen!)

#2

Proloog

“Ik houd van je, Vera.”
“Ik ook van jou, Niels.” Hij legt zijn hand tegen mijn achterhoofd, buigt zich voorover en drukt zijn lippen op de mijne. Mijn lichaam gaat met me aan de haal, ik vind het heerlijk om de controle te verliezen. Ik volg de bewegingen van zijn mond, streel zijn tong met de mijne en laat mijn handen onder zijn hemd glijden. De knopen moeten los, mijn bloes moet uit. Ik wil hem dichter en dichter en dichter tegen me aan voelen, tot we bijna één lichaam worden. Mijn benen plooien zich rond zijn middel, mijn ademhaling versnelt en-
“Vera, gaat het wel?” Ik open mijn ogen, draai me op mijn zij en zucht. Michiel kijkt me bezorgd aan.
“Ja, prima.” Het is niet de eerste keer dat ik zulke dingen droom, maar wel de eerste keer dat ik niet alleen in bed lig. Mijn hart gaat fel tekeer en ik besef dat ik mijn vriend heb wakker gemaakt met vreemde geluiden.
“Ben je zeker? Je ademde zo snel, het leek echt alsof je iets kreeg.” Even moet ik glimlachen, dan sluit ik kort mijn ogen en knik.
“Heel zeker.” Ik draai me half om en kijk hem even in de ogen. Ze zijn mooi. Niet zo mooi als de prachtige hemelsblauwe irissen van Niels, maar ik staar er toch graag naar. Dan leg ik mijn handen op zijn wangen, trek hem naar me toe en kus hem innig. We raken in elkaar verstrengeld.

Om half twaalf ’s middags laat hij me alleen achter. Hij moet naar de les, ik moet helemaal niets vandaag. Verveeld bekijk ik updates van mijn Facebookvrienden, scrol snel door een hele hoop Instagramfoto’s heen en zie dat niemand me Snapchats heeft gestuurd. Uit verveling duw ik op ‘berichten’.
Sorry voor alles. Wil je nog eens praten? Het sms’je dat ik enkele weken geleden heb getypt, staat weer open op mijn scherm. Bijna was ik vergeten dat ik het gisterenmiddag weer eens net niet heb verzonden – uit schrik voor het antwoord, wellicht. Ik zucht diep, ga terug naar het overzicht en laat mijn mama weten dat alles in orde is. Michiel en ik hebben onze ruzie van gisterennamiddag bijgelegd, dus ik voel me een heel stuk beter dan in mijn vorige bericht naar haar. Misschien was het niet zo slim van me om hem zo snel te vergeven en zelfs meteen de nacht met hem door te brengen. Als ik wat langer boos gebleven was, had het misschien eindelijk de laatste ruzie kunnen zijn. In de laatste vier weken heeft hij me al vijf keer heel kwaad gemaakt. De kleine discussies die we tussendoor voeren, probeer ik niet eens meer te tellen. Het zijn er minstens twintig.

De berichtentoon van mijn gsm haalt me uit mijn overpeinzingen. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, komt het van Michiel die zegt dat hij me mist. Ik glimlach en stuur hem snel terug dat dat gevoel wederzijds is. Niet helemaal gelogen, de warmte van een lichaam naast het mijne ontbreekt me inderdaad. Het alleen zijn doet me echter deugd. Nu kan ik rustig mijn gedachten op een rijtje zetten, zonder de emoties van de ruzie en zijn smekende ogen. In een andere situatie had ik zo’n jongen wellicht al lang de deur gewezen, maar dit is anders. Misschien heb ik een domme fout gemaakt door Niels aan de kant te zetten voor een relatie met deze jongen en als ik aan onze ruzie van gisteren denk, lijkt het daar inderdaad wel op. Hij kan blijkbaar geen rekening met me houden – een behoorlijk probleem in een relatie. Ik adem heel diep in, pak mijn gsm van het nachtkastje af en open het bewuste bericht. Zonder verder na te denken typ ik de naam van de ontvanger in en verzend het. Als Niels me een positief antwoord geeft, maak ik het gedaan met Michiel. Ik denk terug aan onze vele ruzies en besef dat dat laatste misschien sowieso geen slecht idee is, hoe graag ik ook zou willen dat het wel werkt.

#3

Ik volg

#4

1. Twee maanden eerder

Het is genoeg geweest. Zo kan en wil ik niet verder, ik heb tijd nodig om na te denken, Michiel. Zonder jou. Minstens drie dagen.” Hij knikte, deed zijn jas aan en vertrok zonder nog een woord te zeggen. Die reactie verwarde me. Deed het hem dan echt niets dat ik gewoonweg geen contact meer wilde? Dacht hij dat ik het toch niet zou volhouden? Dat had hij dan verkeerd gedacht
Op dat moment schreef ik mijn bericht aan Niels. Ik verzond het niet, al scheelde het niet veel, want dat vond ik niet helemaal eerlijk tegenover Michiel. Een pauze betekende niet dat ik zomaar met een andere jongen kon beginnen – ik moest hem eerst een nieuwe kans geven of beslissen om het gedaan te maken. In plaats daarvan liet ik het gewoon staan en stuurde een sms naar mijn beste vriendin. Bijna onmiddellijk stelde ze voor om die avond uit te gaan, een aanbod dat ik uiteraard niet afsloeg. Ik had er nood aan. Veel nood.
Een uur later stond ik uitbundig te dansen in mijn stamcafé met een cocktail in mijn hand en Elien als steun, en een beetje als oppas, naast me. Die avond had ik maar één plan: zat worden. Zo zat dat ik kon vergeten dat ik Niels had laten vallen voor een sukkel als Michiel, dat ik als een naïeve kip in zijn val getrapt was. De alcohol vloeide vlotjes in mijn keel en al snel voelde ik het lichter worden in mijn hoofd. Alles wat rond me gebeurde, leek te verdwijnen. Heerlijk vond ik het.
“Niels!” Ik herinner me nog dat hij het café binnenkwam met een aantal vrienden. We hadden elkaar daar leren kennen, dus het was niet vreemd dat hij er rondhing. Natuurlijk wilde ik naar hem toe rennen, beginnen lallen dat het me speet en dat hij me terug moest nemen, ook al was ik een volslagen idioot. Elien hield me tegen
“Vera, hier ga je spijt van krijgen. Je bent zat. Denk nuchter na over Michiel en Niels en zoek dan contact als het je nog steeds een goed idee lijkt.” Ik knikte. Gelukkig besefte ik nog net dat ze gelijk had, anders had ik het sowieso verpest. Of dan waren we samen in bed beland, dat had ook gekund. Beide mogelijkheden leken me niet bepaald goede ideeën, zelfs niet met mijn dronken kop. Waarschijnlijk omdat ik geen onenightstand wilde met hem, maar een heuse relatie en misschien zelfs kindjes.
Niels deed alsof ik niet bestond. Hij flirtte vrolijk met verschillende meisjes, maakte geen enkele keer oogcontact met me, zei niets tegen Elien en zong uit volle borst mee met zijn favoriete liedjes. Ik kreeg het warm vanbinnen toen ik hem zo vrolijk zag, maar tegelijk verscheurde het me. Op dat moment had ik moeten weten dat Michiel en ik beter zo snel mogelijk uit elkaar gingen. Ik maakte mezelf echter wijs dat dit een teken was dat Niels en ik niet bij elkaar hoorden, dat het wel moest werken met Michiel en dat ik niet fout had gekozen.
Iets in me had toen al besloten dat ik het nog een keer zou proberen met Michiel. Toch liet ik niets van me horen tot hij iets stuurde, drie dagen nadat ik hem verteld had dat ik even tijd nodig had. Ik nodigde hem uit op mijn kot, kuste hem zodra de deur achter hem dicht en op slot was en trok de kleren zowat van zijn lijf. Niet omdat ik hem zo hard gemist had, wel omdat ik enorm veel behoefte had aan lichamelijk contact. We vreeën de pannen van het dak en dat tot vijf keer toe. Ik vond het heerlijk.

#5

2.

De eerste week had ik allesbehalve spijt van mijn beslissing. Michiel transformeerde weer in de lieve jongen voor wie ik was gevallen, voor wie ik een punt achter mijn relatie met Niels had gezet en wiens gedrag heel dicht aanleunde bij dat van een perfect lief. Hij werd opnieuw mijn prins op het witte paard, ik zweefde. Een week lang zag ik hem elke dag. Woensdag lachten we samen de deelnemers van Temptation Island uit en maandag probeerden we uit te vissen wie de mol was. Voor de rest deden we niet veel anders dan kussen, knuffelen, in bed liggen en van elkaar genieten. Ik vond het heerlijk als hij met zijn handen over mijn zij streelde, met zijn vingertoppen mijn hele lichaam verkende en vooral als zijn lippen langs mijn nek naar beneden gleden. Mijn tenen krulden van genot nog voordat hij aan mijn echt gevoelige plekken geraakte.
Ik zag het allemaal als een teken dat het prima ging, dat we het dit keer wel zouden volhouden. Even vergat ik Niels en verdween het schuldgevoel dat ik had tegenover hem helemaal. Alles moest wijken voor mijn hernieuwde relatie. Michiel leek hetzelfde te doen: hij had weer alle tijd voor mij en zette zijn vrienden zelfs aan de kant.
Helaas bleek het allemaal maar tijdelijk te zijn. Donderdag organiseerde zijn studentenvereniging een TD waar ik graag heen wilde gaan. Hij beweerde dat hij niet kon, want hij moest nog een taak afmaken tegen vrijdag. Mijn vrienden wilden niet mee, dus bleef ik gewoon op mijn kot en las wat verplichte lectuur. Voor de eerste keer in een week moest ik alleen in mijn tweepersoonsbed slapen. Ik kreeg het niet warm zonder hem, zelfs niet met mijn grote knuffelbeer tegen me aangedrukt.
Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd, was een lieve sms van Michiel. Zelfs op afstand slaagde hij erin om meteen een glimlach op mijn gezicht te toveren, al kwam het nog niet in de buurt van het gevoel dat ik had toen hij zo’n vierentwintig uur eerder naast me lag. Ik ademde diep in en uit, gooide de lakens van me af en stapte uit het nu wel heerlijk warme bed. Het was vrijdag en in tegenstelling tot de week ervoor, ging ik in de namiddag naar huis.
Ik had nog een heleboel opruimwerk voor de boeg, het leek alsof er een bom ontploft was op mijn kot. Deze week deed ik het zingend, met vlinders in mijn buik en Michiel in mijn hoofd. Tijdens het afwassen en -drogen kon er zelfs een klein dansje bij. Voor de eerste keer sinds lang was ik net na de middag helemaal klaar en kon ik nog eens gewoon zetelhangen. Studeren had geen zin meer, mijn boeken had ik al ingepakt en mijn mama zou me niet veel later komen halen. Ik stuurde dan maar naar Michiel dat ik niets meer te doen had. Hij belde me meteen, maar had geen tijd om langs te komen.
“Sorry, mijn taak is nog niet af en ik moet die vanavond indienen,” zei hij. Dat begreep ik wel. Ik wilde niet de oorzaak zijn van slechte resultaten – behalve als het de mijne waren, maar ook die zag ik liever goed – en had me al lang voorgenomen om mijn studies op de eerste plaats te zetten.
“Geen probleem, succes ermee. Zie ik je zondag?” Hij antwoordde bevestigend. Meteen daarna legde ik af, ik had het gevoel dat ik hem al lang genoeg van zijn werk had gehouden, en opende een leeg worddocument. Zonder nadenken begon ik op te schrijven wat er de voorbije maanden allemaal gebeurd was. Alles vloeide zomaar op papier. Hoe ik niet in de gaten had dat Michiel met me flirtte, hoe Niels enorm jaloers en soms zelfs kwaad werd en hoe ik uiteindelijk mijn keuze had gemaakt. Eigenlijk was het simpel: als ik het echt heel goed had gehad met Niels, dan was ik vast nooit voor Michiel gevallen. Had ik toen maar geweten dat ik er nog vaak spijt van zou hebben.

#6

3.

[size=16px]Ongeveer halverwege stopte mijn hart even met kloppen. Ik zoomde licht in om te kijken of ik het wel goed gezien had, maar het bleek te kloppen. Michiel stond op de foto, omgeven door vijf meisjes. De woede borrelde op, ik voelde hoe die als een vuurslang door mijn lijf trok en sloeg hard met mijn vuist op het kussen naast me. Tranen liet ik niet toe, ik wilde niet nogmaals om hem huilen. Zelfs een kwaad bericht sturen deed ik niet. Wel ventileerde ik mijn eerste gevoelens in het document dat ik tot mijn dagboek had gedoopt. Het duurde een vijftal minuten, daarna was ik enigszins gekalmeerd. Ik klapte mijn laptop dicht, ging naar beneden en zocht mama. Mijn broer had een voetbalmatch en papa was met hem mee om te supporteren, dus we waren alleen thuis. Ideaal.
[size=16px]“Had je hem niet beter laten gaan?” Ik schrok van haar antwoord, maar besefte meteen dat ik mij die bedenking ook al had gemaakt.
[size=16px]“Ja, voor een week, blijkbaar.” Tranen welden op, ik probeerde ze weg te slikken.
[size=16px]“Hij is het allemaal niet waard.” Ik realiseerde me dat ze gelijk had en toch wilde ik nog steeds bewijzen dat het wel zou werken. Niels vond me wellicht een vreselijk mens. Dat kon ik hem niet kwalijk nemen, ik was ook zo geweest tegenover hem. Mama sloeg haar armen om mijn schouders en liet me doen tot ik weer een beetje rustig was.
[size=16px]Ik zuchtte, veegde over mijn wangen en forceerde een glimlach. “Genoeg over Michiel.” Meteen stond ik recht en klopte wat denkbeeldige stofjes van mijn broek. “Gaan we nog iets drinken?”
[font=Roboto]

#7

Ik was even op vakantie en kon niet posten :slightly_smiling_face:

Die keer keek ik nog eens naar de sms die ik voor Niels had getypt. Alweer verzond ik het bericht niet. Michiel moest vast nog afkoelen, daarna zou hij waarschijnlijk wel beseffen dat zijn reactie niet echt vriendelijk was en van zich laten horen. Ik nam me voor om tot maandagnamiddag geen contact meer met hem te zoeken.

[size=16px]Af en toe kon ik de drang moeilijk weerstaan, maar het lukte me, ik hield het zelfs langer vol. Er was niets wat ik met hem wilde delen en bijgevolg had ik geen reden om iets te sturen. Hij vond dat duidelijk ook niet nodig. ik bekeek mijn gsm elke twintig minuten, er kwam alleen nieuws van mijn mama en Elien.

[size=16px]*******

[size=16px]In de dagen die volgden ging alles prima. Ik kon onze ruzie en die foto’s redelijk snel vergeten, hij bewees me dat hij oprecht spijt had – dat dacht ik tenminste. De jaloezie in zijn ogen toen ik probeerde oogcontact te maken met Niels was enorm en de rest van die avond liet hij me niet meer alleen.

[size=16px]“Maar ik ben zo niet,” verzekerde ik hem. Ik heb nooit begrepen waarom mensen het niet gewoon gedaan maken in plaats van met een ander aan te pappen als ze niet gelukkig zijn in hun relatie. Het frustreerde me echter wel dat hij blijkbaar dacht dat ik net zo onbetrouwbaar was als dat meisje en dat liet ik dan ook merken. Dit keer liep hij niet weg, hij probeerde het uit te leggen en ik probeerde het te begrijpen. Deels lukte dat wel, maar toch viel ik na lang woelen met een slecht gevoel naast hem in slaap.

#8
[size=16px]Het aantal keren dat ik het gedaan had moeten maken met Michiel, is veel te groot om op te sommen. Misschien al nadat we ruzie hadden over het feit dat hij niet in mijn berichten mocht neuzen terwijl ik die van hem wel mocht zien – iets wat ik nooit zou doen, ik wil geen lief dat me op die manier van zijn betrouwbaarheid moet overtuigen. [size=16px]Achteraf gezien had ik toen al aan mezelf moeten denken en niet aan hem. Mijn hoop op een positief bericht van Niels is zo groot dat ik niet meer weet of ik echt heel graag nog eens met hem wil afspreken of vooral zoek naar een teken. Een combinatie van de twee, wellicht. Hoe harder ik nadenk, hoe meer ik begin te twijfelen aan wat Michiel me ooit verteld heeft. Natuurlijk waren er dingen die ik meer dan vreemd vond. Die keer dat hij geen tijd had voor mij, maar wel om half één een bericht stuurde met de mededeling dat hij weer op zijn kot was – “ik heb bij een vriend gestudeerd”, was zijn verklaring – of toen hij de dag voor een deadline plots ontdekte dat hij een taak moest maken. Ik zucht, zet het geluid van mijn gsm uit zonder op het scherm te kijken, en draai me om in bed. Bijna meteen val ik terug in slaap.
#9

[size=16px]Ik voel me nog steeds niet uitgeslapen als ik om twee uur mijn ogen weer opendoe. Al het getwijfel, denkwerk en mijn tegenstrijdige gevoelens zijn best vermoeiend en zwaar om te dragen. Het enige wat ik zeker weet, is dat ik Niels nooit had laten gaan als ik op voorhand had geweten wat voor een eikel Michiel kon zijn. Pas om half drie kijk ik nog een keer op mijn gsm. Niets. Geen nieuws van mama, geen bericht van Michiel, geen antwoord van Niels. Met een zucht en een beetje tegenzin zwier ik mijn benen uit bed, eet een beetje en ga onder de douche staan. Daar blijf ik minstens anderhalf uur, waarvan zo’n zestig minuten zittend op de vloer met mijn hoofd in mijn handen. Ik ben een ongelofelijke sukkel met een talent voor slechte beslissingen maken, blijkbaar. Misschien had ik Niels helemaal geen sms mogen sturen, had ik het moeten laten voor wat het was en de gevolgen van mijn naïviteit moeten dragen. Ik geloof er echter niet meer in dat nog meer pogingen mijn relatie met Michiel wel zouden doen werken, hoe graag ik ook zou willen dat ik Niels niet meer moest lastigvallen, dat ik de juiste keuze had gemaakt en dat ik in mezelf kon vertrouwen. Ach, ik zou het bericht sowieso nog wel verstuurd hebben. Was het niet vandaag, dan wel na een heftige ruzie met Michiel of tijdens een avondje op café. Ik kan alleen nog hopen dat Niels het niet slecht opneemt. Hij is een lieve jongen, hij zal het wel begrijpen en als hij me negeert, kan ik hem alleen maar gelijk geven. Na een tijdje word ik zot van mijn eigen gedachten en besluit ik weer recht te staan. Eenmaal onder het warme water uit, droog ik me af en trek mijn onesie aan. Vandaag doe ik niets meer, behalve in de zetel zitten met een boek en af en toe mijn gsm bekijken. Uiteindelijk zet ik het geluid weer aan en leg het ding opzij zodat het me niet kan afleiden. De tijd lijkt sneller te gaan nu ik iets te doen heb, mijn concentratie gaat erop vooruit nu ik niet meer elke vijf minuten wil kijken of Niels al geantwoord heeft. Tot elf uur ’s avonds blijft het stil. In de tussentijd heb ik Karel ende Elegast uitgelezen, de nieuwe aflevering van Temptation Island gekeken en een aantal oude van De Mol bestudeerd. Als ik de berichtentoon hoor, gris ik het toestel meteen van mijn salontafel af. Bij het zien van de afzender trekt er een golf van vlinders door mijn buik.

[size=16px]Waar en wanneer?

Dat was dan ook meteen het einde van het verhaal!

#10

Okay, ik ben fan. O my gash! We want more. Of eigenlijk wil ik meer maar zet ik het in de zin van een aantal mensen die schijnbaar de stille zijn en ik dus… Okay nee laat maar. Liefs.