Hoi meiden,
Vanaf de leeftijd dat ik de Nederlandse taal goed onder de knie had schrijf ik al verhalen. Dit is iets wat ik het allerliefst doe, maar ik laat de verhalen nooit aan iemand lezen, ik vind het niet goed genoeg.
Toch heb ik besloten om hier mijn verhaal te gaan posten. Vandaag het eerste gedeelte en ik zal proberen zo vaak mogelijk nieuwe stukken te plaatsen.
Laten jullie weten wat je er van vindt?
x Veer
–
Evi is een mooie, jonge vrouw van 26. Haar leven loopt sinds korte tijd op rolletjes. Ze heeft haar opleiding goed afgerond, ze heeft een leuke baan en een grote groep vrienden waar ze altijd haar hart bij kan luchten. Het enige waar ze nog tegenaan loopt is haar vriend. Ze weet dat hij haar bedonderd, maar die stap om bij hem weg te gaan is nog te groot. Op een dag loopt de relatie toch op de klippen en er valt een grote last van Evi’s schouders. Tot dat ze thuis komt en de lichtblauwe envelop op de mat ziet liggen. Een bericht die ze nooit had verwacht…
Deel 1
“Ach man! Sodemieter toch op!” onderbreek ik zijn excuses. Dit was de druppel. Dit was de zoveelste keer dat hij het flikte om een nacht weg te blijven zonder ook maar één berichtje naar me te sturen. Hij zal wel weer bij die sloerie hebben geslapen. Mij best! Ik hoor hem nog dingen naar me schreeuwen, maar het gaat mijn ene oor in en mijn andere oor weer uit. Ik ben er klaar mee. Ik pak mijn laatste spullen van de grond, gris mijn tas van de eettafel en loop zonder om te kijken de deur uit.
De eerste stap buiten sleurt me een hele andere wereld in. Door al die shit die net gebeurd is was ik bijna vergeten dat het een heerlijke dag zou worden vandaag. Het warme ochtendzonnetje schijnt in mijn gezicht. Het voelt heerlijk, maar toch voel ik me raar. Zou ik niet heel verdrietig moeten zijn, hartverscheurend snikkend op mijn knieën moeten vallen en huilen? Dat is toch wat ik altijd zie bij anderen… Maar dat voel ik niet. Ik ben opgelucht. Misschien is die eerste stap de deur uit, weg bij hem, wel de beste stap die ik ooit heb kunnen zetten. Ik ben vrij… Ik kan doen wat ik wil.
Deze gedachte geeft me een glimlach op mijn gezicht. Met mijn opgeheven hoofd en grote stappen loop ik door naar mijn appartement. Ik geniet van de mensen om mij heen. De kinderen bij de ijskar, de oudere man en vrouw die nóg zo verliefd naar elkaar kijken. Ik heb die gozer helemaal niet nodig.
Ik duw de zware deur van mijn appartement open en ik haal opgelucht adem. Niets is fijner dan na zo een stomme dag thuis te komen. Mijn eigen thuis, mijn eigen spullen. Ik pak de post van de mat af. Rekeningen, reclamefolders, nog meer rekeningen en een lichtblauwe envelop. Met sierlijke letters staat mijn naam er op geschreven. “Nou nou, dat ziet er chic uit” zeg ik hardop tegen mezelf, “het zal wel weer zo een reclamestunt zijn.” Even twijfel ik of ik de envelop toch open moet maken. Het ziet er wel erg persoonlijk uit. Maar ik doe het niet. Ik leg de brief op mijn dressoir , pak een glas met water uit de keuken en laat mezelf op de bank ploffen. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken, even niet te denken aan die klootzak. Toch dwalen mijn gedachten weer even af naar de lichtblauwe envelop op het dressoir… Misschien is het toch…
Met een zucht kom ik van de bank af en loop naar de envelop. Ik kijk nog een keer naar de sierlijke letters. Het ziet er toch wel heel creatief uit. Ik krijg er de rillingen van. Voorzichtig maak ik hem open. Er komt een lange handgeschreven brief uit. Toch geen reclamestunt. Ik begin te lezen en mijn mond valt open van verbazing.