Ik ben in december 2008 - ja, lang geleden! - begonnen met het schrijven van een verhaal. Mijn inspiratie kwam in eerste instantie van Twilight. Nu zullen de meeste misschien willen afhaken, maar ik vertel je eerlijk dat er niets van terug is de zien in het verhaal.
De enige verhoudingen die ik heb gehouden gebaseerd op Twilight is de verhouding tussen meisje + fictief/buitenaards/niet bestaand persoon. Ja, klinkt erg logisch, I know. Hoe dan ook, het lijkt helemaal niet op Twilight, so don’t worry.
Intro:
Jessy, een zestienjarig meisje dat vlak buiten de grote stad woont, wordt op een dag geconfronteerd met een plotselinge, maar vooral ook enge verschijning. Het is een jongen van ongeveer haar leeftijd, die vol zit met blauwe plekken en er doodsbang uitziet. Voor ze het weet is de jongen weer verdwenen. Ze kan het beeld niet uit haar hoofd zetten, al helemaal niet als diezelfde jongen ook nog eens de nieuwe leerling bij haar op school blijkt te zijn. Al snel raakt ze gefascineerd door hem en wil ze er alles aan doen om er achter te komen wie hij is en wat er met hem aan de hand is. Dit allemaal tot grote ergenis van haar beste vriend, Jake, die het helemaal niet lijkt te vertrouwen.
Relaties veranderen door de verschijning van deze mysterieuze jongen. Er blijken nog veel meer dingen aan de hand te zijn. Dingen waarbij er levens op het spel staan.
Hoofdstuk 1.
Ik nam een diepe duik in het zwembad. Luchthappend kwam ik weer boven en keek rond. Het was toch wel goed om enigszins populair te zijn. Dat had Mandy me nog eens duidelijk laten weten toen ze me uitnodigde voor haar feest. Een week geleden vertelde ze me met een dikke knipoog dat ik ‘natuurlijk niet te missen’ was op haar feest. Ik nam de uitnodiging dus ook maar al te graag aan, want zo’n compliment kon ik niet onbeantwoord laten.
Ik zag alle mensen om me heen feesten, kletsen of elkaar versieren. Sommigen wierpen me een jaloerse blik toe, die ik beantwoordde met een vriendelijke glimlach.
Al sinds dat ik op deze school zat was ik al behoorlijk bekend bij iedereen. In het begin was ik meestal toch meer teruggetrokken, maar ik merkte al snel dat op deze school het niet zo werkte. Er was niets belangrijker dan de sappigste roddels aan je vriendinnen te vertellen of lekker rond te hangen na school met veel vrienden. Maar dat was de laatste tijd veranderd. Er was een nieuw meisje op school gekomen, Kelly, vanaf dag één vond ik haar al vreselijk irritant. Ze viel enorm op met haar ‘bimbo’-verschijning en de jongens hingen aan haar lippen. Ik voelde een jaloezie opkomen elke keer dat ik haar zag. Ik probeerde het meestal zo goed mogelijk de onderdrukken, maar dat ging nogal lastig als ik praktisch elke les samen met haar had.
“Jessy! Jessy! Hier achter je!” riep iemand.
Ik schrok op uit mijn gedachte, draaide me om en keek recht in de helderblauwe ogen van Jake. Ik glimlachte hem toe terwijl hij de waterdruppels uit zijn haar schudde. Links van mij zag ik een paar meisjes zwijmelend naar hem kijken. Ik moest toegeven, zijn gespierde lichaam was niet niks.
Ik ben al sinds ik kon lopen vrienden met Jake. Sinds de peuterschool zaten we al bij elkaar in de klas. Ik kan het me als de dag van gisteren herinneren dat ik verliefd op hem was. Ik was niet meer weg te slaan bij die jongen. Laatst had ik nog een oud schoolschrift gevonden met Jake’s naam op de kaft. Er stond een ingekleurd hart bij. Helaas merkte Jake niet op dat ik verliefd op hem was, dus had ik maar geaccepteerd dat we niets meer dan vrienden zouden zijn. Hij was vanaf dat moment dan ook mijn beste vriend geworden, de enige jongen waar ik meisjesproblemen aan kon vertellen die ik aan de meeste meisjes niet eens durfde te vertellen, laat staan mijn moeder. Veel meisjes bij mij op school waren jaloers omdat ik zo veel met Jake omging.
“Hoi Jake, wat is er?” vroeg ik.
Jake trok één wenkbrauw nonchalant op en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn ogen volgden de golven in het water die werden veroorzaakt door zwemmende mensen.
“Niets bijzonders, ik wou je even gedag zeggen, denk ik,” mompelde hij, nog steeds met zijn wenkbrauw opgetrokken. Hij gebaarde even vluchtig met zijn hand in het rond. “Geweldig feest, trouwens.”
Ik knikte instemmend. We keken allebei een beetje ongemakkelijk rond omdat het gesprek al snel doodliep. Opeens kwam er een brede grijns op Jake’s gezicht. Voordat ik me schrap kon zetten – ik herkende zijn acties behoorlijk snel - sprong hij naar voren en trok me onder water. Toen mijn voeten de bodem raakten, duwde ik mezelf snel weer omhoog naar het wateroppervlak. Jake had zijn gespierde armen als een onbreekbare ketting om mijn lichaam geklemd. Hij lachte hard toen hij mijn geschrokken gezicht zag. Hij versterkte zijn greep – ik voelde de hap adem die ik net had genomen al weer mijn lichaam uitvluchtten – en trok me opnieuw onderwater.
Dit keer wist ik mij uit Jake’s greep los te maken en zwom van hem weg. Ik zag onder water allemaal voeten heen en weer gaan. Toen ik goed rondkeek, viel me op dat het water een soort groene kleur had. Ik was net weer van plan om naar het wateroppervlak te zwemmen toen ik schrok. Het laatste beetje lucht in mijn longen veranderde in bubbeltjes die snel omhoog dreven. Ik keek recht in de ogen van een jongen, die op een afstand van dertig centimeter van mijn gezicht dreef. Hij had donkerblauwe kringen onder zijn ogen, alsof hij al een paar dagen niet geslapen had. Zijn ogen hadden dezelfde groene kleur als het water. Hij dreef er behoorlijk levenloos bij, totdat hij opeens zijn hand naar mij uitstak. Uit schrik zette ik me hard tegen de bodem van het zwembad af en zwom weer naar boven. Ik hapte naar lucht zodra mijn hoofd bovenwater kwam. Geschrokken keek ik om me heen. Jake was alweer verdwenen, net zoals de jongen.
?