Brieven aan onbekend is mijn werktitel$
Dit verhaal gaat over Emy. Emy is stapelverliefd op Sanne. En alles liep perfect, tot Emy de grootste fout van haar leven maakt. Terwijl Emy elk stil uur probeert uit te leggen aan Sanne waar het mis ging, ontmoet ze Leyla. Een bijzonder meisje met een verhaal achter haar glimlach. Een verhaal dat niemand lijkt te zien, behalve Emy. Kan Emy het nog goed maken met Sanne? En hoe moet ze Leyla helpen?
Oke even snel de inhoud geschreven…
Ik begin maar gewoon?
Lieve Sanne…
Ik ben normaal niet zo van de brieven schrijven.
Ik vond het nooit echt zoveel nut hebben om al je vragen, levensverhalen en problemen op papier te zetten. Wat had je er nou aan? Je zou nooit antwoord krijgen en niemand zou het ooit lezen.
Nee, ik zocht hulp. Bij vrienden, volwassenen, leraren… Bij iedereen waar ik maar terecht kon. Zo ook bij jou.
Sindsdien schrijf ik deze brieven. Sinds het moment dat ik je zag. Staartje, trainingsbroek, big smile…
In het begin vond ik je maar niks. Je was altijd vrolijk, danste bij alles, huppelde. Je was precies het tegenovergestelde van mijn vorige dansleraar.
Maar de vonk sloeg wel over op dat moment, ik wou het alleen nog niet toegeven.
Alles veranderde na een tijdje. Ik begon je aardig te vinden en ik begon je te vertrouwen. Het duurde niet lang of ik vertelde je alles… Snijden, bi zijn, problemen met mijn ouders. Alles, op één ding na: ik was verliefd op je geworden.
Een jaar ben ik verliefd op je geweest zonder je iets te vertellen. Ik durfde niet. Je was betekende heel veel voor me en onze band was speciaal. Dat wist jij, dat wist ik, dat wist onze hele dansgroep. Niemand kon tussen ons in komen en ook niemand probeerde dat, want onze band was sterk. Niemand wist waar hij van was gemaakt. Alleen wij, Sanne. Van een lange tijd met problemen, ook tussen ons.
Je was er wel eens achter gekomen dat het zo was. Dat ik stapelverliefd op je was. Maar toen je het vroeg liep ik vast en zei ik ‘nee’. Ook al wist ik dat er niks zou veranderen, ik wist dat er spanning zou gaan hangen, en dat wou ik niet. Toch wist je dat er meer was. Dus ik besloot geen contact meer met je te hebben. Het was vakantie en ik gebruikte als smoesje dat ik het te druk had. Dat ik tot laat in de nacht aan het feesten was en pas laat mijn bed weer uit kwam om me vervolgens klaar te maken voor het volgende feest. Dit was maar half waar, ik lag elke dag hoogstens om 3 uur in bed en 1 uur was ik er weer uit. En feesten? Dat was echt niet elke nacht. Maar dat wist jij niet. En zolang ik geen contact met je opnam zou jij denken dat ik niks voelde. Dat was wat jij moest denken. En zo werd onze band nog sterker.
Ik mis je Sanne, kom alsjeblieft terug in mijn leven?
Liefs,
Emy.
Haastig trok ik mijn schoenen aan. Ik mocht niet te laat komen bij dansen. Sanne zou me weer boos aankijken en de hele tijd geïrriteerd zijn. Maar ze zei nog steeds geen woord tegen me. Ze had het nu al 2 maand volgehouden om elke woensdag niks tegen me te zeggen, maar wel een reden te vinden om boos te zijn. Haar blikken zeiden genoeg, daar had ze geen woorden voor nodig. Ze was nog steeds boos op me en dat liet ze merken ook. Ik heb het heel vaak geprobeerd om uit te leggen, maar zonder contact ging dat moeilijk.
Ik fietste zo hard als ik kon en had het gevoel dat ik binnen 5 minuten gearriveerd was. Oke, ik moest toegeven dat ik daar niet zonder bijna-doodervaring mee weg kwam. Ik nam mezelf voor om te doen wat ik moest doen, meer niet. Niet overbodig praten, niet staren en geen fouten maken. Op tijd was ik al, dus daar kon ze me niet meer van beschuldigen. Het begon een spelletje te worden tussen Sanne en mij. Sanne zette de obstakels en ik moest ze ontwijken. Maar nog steeds was mijn gevoel hetzelfde, dat kon ze niet veranderen. Niemand, nooit.
Enjoy, x