Samenvatting: Dit verhaal gaat over Isabelle. Wanneer haar broer overlijd, besluit ze naar Praag te gaan waar hij de laatste drie jaar heeft gewoond.
Haha oké, dat is een hele korte samenvatting maar meer kan ik nog niet zeggen. Je zult het wel zien allemaal! 
http://i50.tinypic.com/2dm8awl.jpg
Proloog
In de verte klinkt er een luide donder. Angstig druk ik mijn handen tegen mijn oren voordat de kamer een fractie van een seconde in een griezelig blauw licht wordt verlicht. Ik wil mijn ogen dichtknijpen, maar blijf in zijn donkere ogen staren. Zijn mond beweegt, en even haal ik mijn handen weg om te luisteren.
“Niet bang zijn,” zegt hij geruststellend. Hij pakt mijn handen vast en kijkt me glimlachend aan. “Er is niets aan de hand.” Hij heeft de woorden nog niet uitgesproken of er klinkt weer een luid gerommel buiten.
Hij begint te tellen. “Eén… Twee… Drie…” Hij knikt naar me, en ik tel met hem mee. We komen tot en met zes wanneer de flits komt.
“Zes,” herhaalt hij, “dat betekent dat het onweer hier nu zes kilometer hier vandaan is.”
Ik knik, al weet ik niet precies wat dat betekent. Zes kilometer klinkt niet erg ver.
“Er gaat ons niets gebeuren, Isa,” zegt hij weer geruststellend. Hij knijpt zachtjes in mijn handen, en ik voel dat ik langzaam wat rustiger wordt.
De regen tikt tegen de ramen, en in de verte klinkt weer een donder. Deze keer vind ik het niet zo eng meer. Zachtjes begin ik te tellen, en deze keer kom ik tot zeven.
“Goed zo,” zegt mijn broer. Hij laat mijn handen los, en pakt mijn dekbed vast. “Denk je dat je kan slapen?”
Als ik knik, trekt hij het dekbed voorzichtig over me heen. “Dank je wel,” zeg ik met een klein stemmetje. Hij glimlacht alleen maar, en geeft me een kus op mijn voorhoofd voordat hij de kamer uitloopt. “Slaap lekker, Isa,” zegt hij nog.
Hij heeft de deur nog niet dichtgegaan, of er klinkt weer een donder. Luider deze keer. Ik knijp mijn ogen dicht, klaar om te tellen, maar het lawaai stopt niet. Het wordt alleen maar harder en harder. In de verte hoor ik mensen schreeuwen, en ik open voorzichtig één oog.
Ik ben niet meer in mijn kamer.
Het vliegtuig schokt hevig en knalgele zuurstofmaskers bungelen heen en weer. Ik zie een moeder die haar dochter stevig vasthoudt en een masker tegen haar mond duwt. De tranen stromen over haar wangen. Een paar stoelen verder zit een Chinese vrouw. Ze kijkt panisch om zich heen en gilt het uit. Ik heb medelijden met haar. Overal om me heen houden mensen elkaar vast, maar deze vrouw is helemaal alleen. En niemand verdient het om alleen te sterven.
Dan valt mijn oog op een jonge man. Hij heeft donkere krullen, en in zijn donkere ogen staat een blik van doodsangst. Naast hem zit een blond meisje. Ik zie hoe ze elkaars handen vasthouden en zachtjes tegen elkaar praten. Het meisje huilt onophoudelijk, en de jongen veegt de tranen van haar wangen.
“Jona,” fluister ik zachtjes, maar mijn stem gaat verloren in het luide geraas.
“Jonathan,” schreeuw ik nu, en ik ren naar de jongen toe. Ik kniel naast hem neer en probeer hem vast te pakken, zijn aandacht te trekken, maar hij heeft alleen oog voor het blonde meisje.
“Jonathan,” probeer ik nog eens. Ik wil hem gerust stellen, zoals hij mij zo vaak heeft gerustgesteld. “Je hoeft niet bang te zijn,” zeg ik wanhopig, maar hij hoort me niet. Hij ziet me niet.
En dan klinkt er een luide knal, en het vliegtuig schokt heen en weer. Mensen vallen van hun stoelen, ik hoor gerinkel als glazen breken, koffers en tassen vallen naar beneden maar ik heb alleen oog voor hem. Ik voel amper de hitte van het vuur dat zich door het vliegtuig verspreid. Ik hoor de angstige stemmen van de anderen niet meer. Ik zie alleen hem en ik schreeuw het uit.
Oké, dit is echt heel random, maar ik ken die titel ergens van. Géééén idee waar van, maar ik heb het eerder gelezen. xd
Anyway, over je verhaal: Ik vind het goed geschreven. Ben ook benieuwd hoe het verder gaat. Eén opmerking. Voor het woordje ‘en’ hoeft geen komma. Ik heb het een paar keer zien staan in je verhaal, maar dat hoeft dus niet omdat ‘en’ het ware al een komma van zichzelf is. Er zijn wel uitzonderingen, maar die zijn in jouw verhaal nog niet van toepassing voor zover ik heb gezien.
Oh echt? Haha. Misschien heb ik hem ergens onbewust ook eens gezien, ik weet het niet. Het was in ieder geval het eerste wat in me opkwam toen ik aan Praag dacht…
En klopt ja! Ik heb een soort rare afwijking met komma’s, geen idee waarom. Maar ik zal er op letten, thanks voor de tip!
Titel sprak me meteen aan! Ik ga het binnenkort lezen
Ik volg Heel mooi geschreven
Er is wel een boek, dat heet ‘Op blote voeten’ van Maren Stoffels (: Misschien moest je daar aan denken @xAfterTheStorm ?
Sorry, het heeft even geduurd (internet deed irritant dus ik moest steeds via mijn mobiel op internet, grr), maar goed. Hier een nieuw stuk…
Hoofdstuk 1
“Isabelle!” Een rauwe stem dringt tot me door. “Belle, word wakker!”
Slaperig open ik mijn ogen. Helderblauwe ogen kijken me bezorgd aan. “Belle, is alles goed?” Zijn stem klinkt schor.
“Ja,” mompel ik. “Ja, sorry, ik had een droom.”
Tom haalt een hand door zijn warrige haar en leunt achterover. Hij geeft me één van zijn bezorgde vader-blikken. Ik haat die blik.
“Echt, niets aan de hand.” Ik probeer geruststelling in mijn stem door te laten klinken maar tot mijn ergernis komt het eruit als een angstig gepiep. Hij trekt zijn wenkbrauw op.
Oh nee, de wenkbrauw. Dat betekent dat hij me niet gelooft. Zuchtend krabbel ik overeind en wil opstaan als een hand me tegenhoud.
“Blijf maar even liggen schat,” zegt Tom. “Ik ben zo terug.” Gehoorzaam ga ik weer liggen en ik negeer de vlaag van irritatie. Ik haat het als Tom me behandelt als een kind, ook al weet ik dat hij het goed bedoelt. Het geeft me het gevoel dat ik hulpeloos en fragiel ben en dat ben ik niet. Toegegeven, ik heb de laatste tijd wat meer nachtmerries dan normaal, maar dat betekent heus niet dat ik niet voor mezelf kan zorgen.
Tom staat op en loopt naar de keuken. Ik kan het niet helpen om een blik te werpen op zijn gespierde lichaam en glimlach in mezelf. Tom mag dan wat overbezorgd zijn maar dat goddelijke lichaam maakt een hoop goed. Niet dat ik daarom verliefd op hem ben geworden, natuurlijk, maar ik zal niet ontkennen dat het heeft meegeholpen. En als hij eruit had gezien als een magere trol was ik ook heus wel verliefd op hem geworden. Het gaat immers om het innerlijk toch? En Tom is heel lief, en zorgzaam, en slim, en…
Mijn gedachten worden onderbroken door een gedempt gepiep. Ik draai me om en vis mijn mobiel van onder mijn kussen. Nog iets waar Tom niet dol op is, dat ik ’s nachts mijn mobiel onder mijn kussen leg. Hij heeft me er meerdere malen een preek over gegeven en in drie punten uiteengezet waarom het gevaarlijk en onverantwoord zou zijn. Het verbaast me nog dat hij er geen Powerpoint-presentatie bij had gemaakt.
Desondanks leg ik mijn telefoon nog steeds ’s nachts bij me in bed. Je weet maar nooit, straks is er een noodgeval en dan ben ik niet te bereiken omdat mijn telefoon te ver weg ligt. Ik weet zeker dat Tom me heel dankbaar zal zijn als hij ooit in nood is en ik meteen ter plekke kan zijn omdat ik mijn telefoon zo snel beantwoordde.
Ik open mijn berichten en zie een nieuw sms’je van mijn moeder.
Goedemorgen lieverd, lekker geslapen? Vergeet je onze lunchafspraak vanmiddag niet? Ik verheug me erop om jou en Tom eindelijk weer eens te zien! Liefs mam
Verderrr 
Ik zal morgen een nieuw stukje neerzetten…
(Ohja en omdat ik me verveelde heb ik bij het begin nog een *prachtige* banner-achtig-iets neergezet… Tja je moet wat met je vrije tijd 
)
Je schrijft echt mooi, verder heb ik er geen woorden voor.
En trouwens, je bent niet de enige die zo gehandicapt is met die komma’s.
Ik heb ook wat met komma’s, ik heb echt geen idee hoe dat komt.
Ik denk dat er wel meerdere mensen last van hebben. Ik vind het gewoon mooi uitkomen als je het uitspreekt. Ik spreek alles in mijn hoofd uit voor ik iets op schrijf, en dan zeg ik wacht ik altijd even voordat ik met de ‘en’ begin, vandaar die komma’s de hele tijd. Het hoort natuurlijk niet, maarja.
Ah dankjewel
En precies dat ja! Ik lees altijd hardop mee, en dan klinkt het beter met een komma. Zonder een komma lijkt het dan een soort van lange zin, het klopt dan niet helemaal ofzo…
Ja daarom :’)
Nieuw stukje…
Ik rol mijn ogen. Ze doet alsof we elkaar maanden niet hebben gezien terwijl het in werkelijkheid minder dan twee weken geleden is. Ik klik op ‘beantwoorden’ en typ snel een berichtje terug. Ja, lekker geslapen (dat is een leugen), nee ik was het niet vergeten (nog een leugen), wij verheugen ons er ook op (dat is maar een beetje een leugen).
“Wie is dat?” vraagt een warme stem benieuwd. Ik kijk op en zie Tom aan de rand van mijn bed staan. Hij heeft een dienblad in zijn handen met twee mokken dampende koffie en een croissant met aardbeienjam. “Mmm, dat ziet er heerlijk uit,” glimlach ik lief naar hem. Hij geeft me het dienblad en komt weer naast me liggen.
“Nou?” vraagt hij weer. Hij neemt één van de koppen koffie en kijkt me nieuwsgierig aan. “Dat was mijn moeder,” antwoord ik en neem een grote hap van de croissant. “Ze hewwinert wons aan de lunfsj,” vervolg ik met volle mond.
Hij werpt me een walgende blik toe. “Totaal geen manieren,” zegt hij hoofdschuddend, maar ik zie zijn mondhoeken trekken. Ik haal verontschuldigend mijn schouders op. Tom grinnikt, en kust me liefkozend op mijn haar.
“Je was het vergeten, hé?” vraagt hij terwijl ik mijn laatste stukje croissant wegwerk. Verward kijk ik hem aan. “De lunch,” verduidelijkt hij. “Je was vergeten dat we met je moeder gingen lunchen.”
“Natuurlijk was ik dat niet vergeten,” zeg ik terwijl ik mijn blik afwend. Liegen is nooit mijn sterkste punt geweest, zelfs niet als het om kleine leugentjes om bestwil gaat.
Ik voel hoe Tom me sceptisch opneemt, zijn ogen prikken in mijn neg.
“Oké, oké!” geef ik me uiteindelijk gewonnen. “Ik was het inderdaad vergeten, maar ik weet zeker dat ik er uiteindelijk wel aan had gedacht. Ik heb het zelfs in mijn agenda geschreven.”
“Een agenda waar je nooit in kijkt.” Hij klinkt een beetje gekwetst. Die agenda had ik van Tom gekregen afgelopen kerst, met de mededeling dat ik ‘orde moest scheppen in de chaos van mijn leven’.
“Ik kijk er heus wel in,” verdedig ik mezelf. “Echt waar.”
“Niet vaak genoeg, blijkbaar.”
Ik zucht. “Goed, ik zal hem vaker gebruiken, beloofd.”
Tom glimlacht naar me. “Mooi zo. En nu moet je je gaan klaarmaken, want we moeten over een uur bij je moeder zijn.”
schrijft erg leuk! alleen ik had meer het gevoel dat we in het verleden waren bij de proloog (dat zal ook wel) maar ik bedoel echt in een andere eeuw dus in de middeleeuwen ofzo…en dat je dan springt naar het hier en nu maar dat kan ook aan mij liggen…
heel misschien komt het ook door de foto…
^ een vliegtuig in de middeleeuwen?
Dat is nieuw voor me…
Het verhaal spreekt me aan en ik ben benieuwd wat ze gaat vinden, want ze gaat natuurlijk niet voor niets naar zijn laatst bekende stad ;p
hihihihihi nee dat stuk met het onweer tot aan de zin iets van ben opeens niet meer in mijn kamer…
maar das mijn gedachtegang. GEWOON VERDER SCHRIJVEN!! LEUK!!
Verderrr
Ja, ik vroeg me al af hoe je dat kon denken XD Aangezien er een vliegtuig in voorkwam XD