[Verhaal] Beauty and the Death [Afgerond!]

Schrijfsels
#1

[b]Als je meer van Nederlandse titels houdt, mag je het ook ‘Schoonheid en de Dood’ noemen. :slightly_smiling_face:

Update 19 januari: het verhaal is nu ook op Quizlet te vinden, waar je het kunt lezen zonder reacties ertussen.

Ik ben al een half jaar bezig met het herschrijven van een verhaal (Stad des doods, voor degenen die het destijds misschien op girlscene hebben gezien). Herschrijven is ontzettend stom en het schoot voor geen meter op, dus begon ik met een nieuw verhaal om ook wat leuks te hebben. Dit is dat nieuwe verhaal. Waar het over gaat zal ik nog niet verklappen, want ik vind het zelf nooit leuk om het halve verhaal voor het lezen al te kennen.

Het eerste stukje is de inleiding en daarna schakelen we over naar het verhaal zelf. Ik ben gek op reacties en tips, dus alle feedback is welkom. Ik wil mezelf altijd verbeteren. Hopelijk veel leesplezier![/b]

***

Ik vond mezelf pas mooi toen ik mijn tante zag. Ze had kanker. Mijn ouders hadden me eigenlijk niet willen meenemen naar het ziekenhuis, maar ze hadden geen keuze. Diverse chemokuren waren niet aangeslagen. Als deze kuur niet werkte, zou mijn tante sterven.
‘Het is wel eng, Daisy,’ had mijn moeder me gewaarschuwd.
‘Hoe eng?’
‘Ze is… veranderd.’
‘Hoe ziet ze er dan uit?’
‘Als een levend lijk,’ fluisterde mijn moeder zonder me aan te kijken.
Mijn tante was kaal. Haar pruik kriebelde te veel, zei ze.
Haar huid was strak om haar schedel gespannen, alsof hij het gemis aan haar op die manier wilde opvangen. Haar ogen waren groot en rond, zonder de lange, donkere wimpers die ik altijd had willen hebben. Vlekken ontsierden haar gezicht en sliertje kwijl hing aan haar mondhoek. Er stond een potje met vaseline naast haar bed, maar die leek haar uitgedroogde lippen niet te kunnen helpen. Haar armen en benen bestonden uit bot met een vale huid eromheen.
Ja, vergeleken met haar was ik mooi.

#2

MissAwesome! Wat leuk om van jou weer een verhaal te lezen. Je schrijfstijl is zoals altijd heerlijk direct. Post maar door, ik volg. =)

#3

Wauw. De intro is zo… nou je ving gelijk mijn aandacht :’) Ik volg :grinning:

#4

Ik moet mezelf even losrukken van het beeldscherm, maar ik volg!

#5
#6

Ik maakte even een sprongetje van blijdschap! Jouw verhalen zijn geweldig :bowing_man:

Ik volg!

#7

Bedankt voor jullie snelle reacties!

***

Op zich heb ik geen hekel aan de zomer. Ik houd van zwemmen. Ik houd van op vakantie gaan. En bovenal houd ik van de verhalen van mijn vriendinnen, die elke week een nieuwe liefde tegen lijken te komen.
Hoewel het best tijd mag worden dat er een jongen opstaat die mijn handen pakt en zijn lippen tegen de mijne duwt. Ik fantaseer vaak over die lippen. In mijn beleving zijn ze zacht, maar ook een beetje ruw, zoals dat bij een jongen hoort.
Niet dat ik weet wat er bij een jongen zou horen. Ik ken ze alleen van zien, soms van praten. Ze zijn altijd aardig. Nooit meer dan dat.
Ik probeer mijn aandacht op de televisie te richten, hoewel ik de allereerste aflevering van Game of Thrones al vaker heb gezien. Het zou makkelijk zijn om in een fantasiewereld te leven. Als meisje hoef je daar niets te doen. Je krijgt een partner toegewezen, in plaats van eeuwig te moeten wachten. Seks komt vanzelf, liefde misschien ook. Uiteindelijk.
Vermoeid check ik mijn telefoon. Geen berichten. Uiteraard niet, mijn vriendinnen zullen wel bij die jongens zitten en niet aan mij denken. De verhalen komen morgen pas, of zelfs overmorgen, als ze bij hun geliefde blijven slapen.
Eigenlijk vind ik die verhalen helemaal niet leuk.

#8

HAAA JE BENT TERUG YAYYYYYYY

Ja ik volg dit verhaal dus. Mocht dat nog niet duidelijk zijn. Hm.

#9

[b]:smiley: Hahaha, bedankt voor het enthousiasme!

De naam is geen fout.[/b]

***

Alsof hij me wil belonen voor die gedachte, begint mijn telefoon te zoemen. Mijn moeder.
‘Ja?’ zeg ik.
‘Denise, tante Liz heeft gebeld en – is dat de televisie?’
Ik kijk naar het apparaat, waar het zilverharige meisje – of de vrouw, weet ik veel hoe oud ze is – de beroemde drakeneieren krijgt aangeboden. ‘Misschien.’
‘Zit je nu nog steeds op je kamer? Het is twee uur ’s middags, je zou buiten moeten zijn met je vriendinnen. Je ligt de hele week al tot twaalf uur in je bed en –’
‘Als je tegen me gaat schreeuwen, hang ik op,’ onderbreek ik haar. ‘Wie is tante Liz?’
‘Mijn zus Lisette,’ zegt mijn moeder met tegenzin. Ze heeft een hekel aan mensen die haar de les lezen. ‘Je weet wel, die eerst in Italië woonde. Ze is nu bijna een jaar schoon.’
Het voelt nog steeds onwerkelijk dat ze niet is doodgegaan. We dachten allemaal dat we haar zouden moeten begraven, maar opeens werd ze niet meer zieker. De tumor was kleiner geworden, zo klein dat er opeens een operatie mogelijk was. Die operatie lukte en niet veel later was ze kankervrij. Zo ongeveer. Al schijn je dat nog niet zo snel te mogen zeggen.
Daarna kwam er geen nieuws meer, want mijn moeder had het contact met haar jaren eerder verbroken. Alleen de dood leek haar even te laten aarzelen. Misschien had hij haar zelfs over de streep kunnen trekken, als hij het leven niet had laten winnen.
‘Woont ze niet meer in Italië?’ vraag ik zo neutraal mogelijk. Sinds die ene keer heb ik haar niet meer gezien. Met kerst kwam ze altijd naar Nederland, maar dit jaar zat ik met mijn ouders in Londen. Waarschijnlijk om haar te ontlopen, bedenk ik me nu.
‘Nee, al een hele tijd niet meer. Ze woont aan zee.’ Mijn moeder haalt diep adem. ‘Ze heeft gevraagd of je een paar weken naar haar toe wilt komen.’
‘Wat heeft ze gevraagd?’ Ik zet het beeld op pauze. Mijn hart begint harder te bonken.
‘Natuurlijk is het een krankzinnig aanbod en hoef je er niet op te reageren,’ gaat mijn moeder verder.
‘Ben je gek?’ Ik druk de televisie uit en ren naar mijn kledingkast. Straks ben ik degene die een verhaal heeft om tegen haar vriendinnen te vertellen. ‘Het is helemaal geen krankzinnig aanbod. Woont ze bij een station in de buurt? Dan ga ik nu kijken wanneer er een trein rijdt.’

#10

YEAAAAH. Ik had je verhaal laatst gelezen en ik volg sowieso. Even aan mijn favorieten toevoegen als bladwijzer.

:'D

#11

Ik volg :grinning:

#12

Wat leuk allebei! :grinning:

***

De treinreis is… nou ja, een treinreis. Twee overstappen, vertraging waardoor ik een halfuur moet wachten op een of ander station dat zich aan het einde van de wereld lijkt te bevinden en uiteindelijk de aankomst bij een nog kleiner station, waar ik moet rennen om de bus te halen.
Ik heb niet eens afscheid van mijn vader genomen, en van mijn moeder alleen telefonisch. Ze vindt waarschijnlijk dat ik haar verraad door het gezelschap van haar zus boven dat van haar te verkiezen.
Ze doet maar. Het enige wat ik weet, is dat tante Liz altijd vriendelijk tegen me was met kerst. Ze gaf me nooit geld, in tegenstelling tot de broers van mijn vader. Van haar kreeg ik beeldjes (‘Afschuwelijke kitsch!’ volgens mijn moeder) uit Zuid-Afrika, een armbandje uit Vietnam en oorbellen uit Australië.
Bovendien kreeg ik van haar het gevoel, zoals ik het zelf noem, al was dat natuurlijk geen kerstcadeau. De schoonheid, het besef dat ik er mag zijn. Dankzij haar durf ik in de winkels om een maatje groter te vragen in plaats van snel weg te lopen en een broek met een zacht ‘ik vind hem toch niet zo leuk’ aan de verkoopster terug te geven.
Vanaf de bushalte is het maar een minuut of twee lopen. Ik durf te zweren dat ik de zee ruik. De straten zijn warmer, maar ook frisser, en het zout waait in mijn gezicht. De lucht prikt, alsof hij de boodschap van mijn tante wil herhalen.
De weg is niet moeilijk en voor ik het weet, sta ik voor de deur van de twee-onder-een-kapwoning. Nog voordat ik heb aangebeld, gaat de deur open.
Mijn tante staat in de opening. Ze lijkt langer te zijn geworden en hoewel haar ogen nog steeds te groot zijn voor haar gezicht en haar vel nog steeds te strak is gespannen, zitten er haartjes onder haar getekende wenkbrauwen. Haar wimpers groeien. Zelfs op haar hoofd groeien krullen, al is het voorzichtig, alsof ze bang zijn om er elk moment weer afgejaagd te worden.
‘Dat is snel!’ roept ze verrast uit. ‘Wat leuk dat je er al bent. Kom toch binnen!’
En hoewel het zweet zijn best doet om zich door mijn shirt te wurmen en mijn arm pijn doet van het meeslepen van de zware koffer, voel ik mezelf licht worden.
Ik ben hier welkom.

#13

Zo goed geschreven! Mijn complimenten.

#14

[b]Dankjewel! Ik heb jouw verhaal ook gezien, ik ga zo lezen.

Dit is het laatste stukje voor vandaag en daarom ook wat langer. :slightly_smiling_face: Bedankt voor alle reacties tot nu toe![/b]

***
Het huis is ruim ingericht. De woonkamer is lang en heeft veel ramen, waardoor de zon zelfs binnen lijkt te schijnen. Naast een enorme bank en dito televisie staat er een enorm bureau. Vellen papier liggen er los op. Als ik er een blik op werp, zie ik slordige schetsen, haastige aantekeningen en verdwaalde cijfers. Een laptop ligt erbovenop.
‘Niets is belangrijker dan een goede bureaustoel,’ zegt mijn tante als ze me ziet kijken. ‘Maar met dit weer zit ik liever buiten, dat begrijp je.’
Ze opent de schuifdeuren aan de andere kant van de kamer en stapt een tuin in. Op het terras staan een tafel en een barbecue, maar mijn aandacht wordt getrokken naar een klimtoren, die midden op het grasveld staat. Mijn tante heeft geen kinderen.
‘Toe maar,’ zegt ze.
‘Sorry?’
‘Klim er maar op. Ondertussen haal ik wat te drinken. Je lust vast wel een sapje.’
Ze loopt terug naar binnen. Ik staar naar de toren. Heeft de kanker iets in haar verstand kapot gemaakt? Ik ben allang geen twaalf meer.
Niet veel later komt mijn tante terug met een dienblad in haar handen. Ze zet het op de tafel. ‘Hoe vond je het?’ vraagt ze.
‘Leuk,’ lieg ik.
Ze glimlacht, alsof ze me doorheeft. ‘Je bent natuurlijk door je moeder opgevoed,’ zegt ze, zonder een beschuldigende toon in haar stem. ‘Binnen de lijntjes.’
Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen, dus loop ik naar het dienblad toe en pak het dichtstbijzijnde glas. De vloeistof die erin zit lijkt dik en stroperig, maar glijdt als water door mijn keel. Hij smaakt verrassend vol en zoet. ‘Wat is het?’
‘Druivensap. Echte, niet die onzin uit de supermarkt. Een goede vriend in Italië maakt het. Het is een soort wijn voordat er alcohol bij wordt gedaan.’
Mijn blik wordt weer naar de toren getrokken. Voor ik mezelf kan tegenhouden, zet ik het glas op tafel en loop erheen. Ik voel dat mijn tante naar me kijkt, maar ze zegt niets.
Ik klim omhoog, voorzichtig, want ik heb geen idee of de sporten mijn gewicht kunnen dragen. Als er iets onheilspellend kraakt, ga ik naar beneden, neem ik mezelf voor.
Maar er kraakt niets en al gauw ben ik boven.
Er liggen kussens en nog meer vellen met haastig geschreven zinnen erop. Ik verbaas me erover tot ik het uitzicht zie.
Ik kan over de schutting kijken en daar liggen de duinen. Erachter rollen golven op de kust. Mensen liggen te zonnen, kinderen rennen achter elkaar aan. Als ik heel erg ver kon springen, zou ik zo de zee in kunnen duiken.
Een meeuw vliegt krijsend boven het water en ik geniet van het geluid, voel het zand al bijna tussen mijn tenen…
Als er een omschrijving voor perfectie bestaat, zou hij moeten gaan over dit toestel, met de smaak van druivensap en het geruis van de zee op de achtergrond.

#15

Je schrijft geweldig!
Ik volg :slightly_smiling_face:

#16

Woooohooo, een nieuw verhaal van jou! En geweldig zoals altijd. Jouw schrijfstijl maakt me wel groen van jaloezie, hoor. Maar ga maar verder.

#17

Ik volg:)

#18

Yay, je hebt nog een verhaal! Ik volg :grinning:

#19

Verder!

#20

[b]Wat veel reacties al! Leuk! :grinning:

En jaloers zijn op mijn schrijfstijl is helemaal niet nodig, want daar is echt niets speciaals aan. Er zijn hier genoeg schrijfsters met een veel mooiere stijl. :slightly_smiling_face:[/b]

***

Ik heb zin om naar het strand te gaan.
Die gedachte verbaast me. Op vakantie heb ik juist een hekel aan stranden, vanwege de hitte en de mensen. Maar dit strand is anders, bedenk ik me meteen. Deze lucht is fris in plaats van drukkend. Bovendien woon ik hier de komende tijd. Ik ben geen toerist die zich verplicht voelt om een bikini aan te trekken.
Als ik in mijn spijkerbroek (die precies tot onder mijn knie komt, driekwart lengte, ideaal) naar dit strand ga, zal niemand me raar aankijken, want ik hoor hier. Of, nou ja, als ik uitstraal dat ik hier hoor, zal niemand raar naar me kijken.
Ik klim naar beneden. Weer kraakt de klimtoren niet en ik vat dat op als een aanmoediging. Misschien trekt de zee het overtollige vet uit mijn lichaam.
‘Mooi?’ vraagt mijn tante.
‘Prachtig.’
‘Rond zonsondergang galopperen er altijd paarden,’ vertelt ze. ‘Ik heb erover gedacht om er zelf eentje te kopen, want niets lijkt me mooier dan over het strand crossen.’
‘Waarom doet u dat niet?’ Zelf heb ik niet bijzonder veel met dieren die groter zijn dan een gemiddelde hond, maar daar zeg ik niets over.
‘Je,’ zegt mijn tante. ‘Zeg alsjeblieft je en Liz tegen me. En ja… waarom doe ik dat eigenlijk niet?’ Ze staart naar het glas druivensap dat ze in haar hand heeft, alsof ze de oplossing van een enorm wiskundig probleem heeft bedacht en dat niet naar woorden kan vertalen.