[Verhaal] Angels of fake dreams

Schrijfsels
#1

Hallo allemaal (:

Sommige van jullie kennen hem waarschijnlijk al. James Oakley. De jongen waarmee ik speel in het RPG: Cruise around the world. Toen ik met hem begon te spelen kreeg ik al heel snel een goed beeld van hem en zijn leven, wat me heeft geïnspireerd tot het maken van dit verhaal. Het is compleet anders dan het gene wat in het speeltopic gebeurt aangezien het zich niet afspeelt op de cruise.
Ik hoop dat jullie het wat vinden en tips en opmerkingen zijn welkom! Dit is de eerste keer dat ik een verhaal post op girlscene dus hopelijk doe ik het een beetje goed.

Veel lees plezier (:

http://i55.tinypic.com/iz3jib.jpg

Angels of fake dreams

[i]James Oakley is een doodgewone jongen van zeventien jaar. Hij leidt een simpel en normaal leven met zo zijn ups en downs. Als hij op zijn zeventiende een relatie krijgt met Audora Leaf –een meisje die hij via via heeft leren kennen- staat zijn wereld compleet op zijn kop. Hij weet voor 200% zeker dat dit de liefde van zijn leven is en dat hij nooit meer iemand anders zou willen. Als hij merkt dat Audora niet stevig in haar schoenen staat probeert hij haar alles te geven om haar leven te verbeteren, wat niet altijd wilt lukken. Het leven lijkt nu voor beide goed te gaan. Audora voelt zich steeds beter en James zijn opleiding blijkt aardig in de smaak te vallen. Totdat Audora op een avond in haar eentje gaat slapen, om vervolgens op mysterieuze wijze haar leven te laten ontnemen. Wanneer de doodsoorzaak niet bekend wordt gemaakt, en James Audora om een of andere nooit meer mag zien, blijkt zijn leven in elkaar te storten. Als hij na anderhalf jaar een meisje ontmoet, die werkelijk precies op Audora lijkt, stort hij zijn hoofd vol met vragen.

Wie zegt dat ze wel echt dood is?[/i]

#2

Jeeeeeuh, begin maar ghehe x)

#3

Gniffel gniffel de o zo mooie Juliette.

#4

.

#5

Yeeeeeey! :'D
I’m so excited and I just can’t hide it. No no no no.

#6

Jeeej, ik volg hoor miesje

#7

Jippy, ty guys :grin:

#8

Vanavond post ik het eerste stukkie!

Ik ga nu eerst eens even aan m’n huiswerk beginnen want het is niet normaal veel :’)

#9

ben benieuwd Michelle! (:

#10

-Voor de ontmoeting met Audora-

‘Tot vanavond!’ riep ik terwijl ik gehaast op mijn fiets stapte en wegreed. Mijn moeder kreeg niet eens de kans om gedag te zeggen of ik was al de hoek van de straat omgescheurd. Ik ging weer eens vreselijk te laat komen, dat voelde ik al aan mijn water. Met een vlot tempo croste ik de straten door, op weg naar een lange, bijna eindeloze weg die me naar mijn werk leidde. Al kon je het niet bepaald werk noemen. Toen ik mijn havodiploma had gehaald –na een heel gevecht met de docenten en het leerwerk- had ik een tijdelijk baantje genomen: pizzakoerier. Een prachtbaantje, maar niet heus. Maargoed, het verdiende en dat was voor mij het belangrijkste. Met een bedrag van negen euro per uur vond ik het wel best. Rond begin september zou ik gaan beginnen met mijn Hbo-opleiding Grafische Vormgeving, waar ik super veel zin in had.

Met de wind in mijn rug leek ik over de weg te vliegen en kwam ik na een kwartiertje aan bij mijn werk. Mijn fiets stalde ik in de fietsenstalling en met een drafje holde ik de pizzatent in. ‘Gio, ik ben er!’ riep ik terwijl ik terwijl ik mijn uniform aantrok. Een blauw shirt met het logo en de naam van de pizzatent: Pizza Paradiso. ‘A, James!’ hoorde ik opgewekt vanuit de vooraadkamer komen. Giorgio, de bedrijfsleider en zoon van de eigenaar kwam met een brede grijns op me aflopen. ‘Je bent eindelijk eens niet te laat,’ grinnikte hij terwijl hij me een schouderklopje gaf. Hij kon er meestal wel om lachen, wanneer ik weer eens gehaast naar binnen kwam stieren. Zijn vader daar in tegen, Tino, kon dat helaas niet. Meestal als ik bij hem te laat kwam werd er gedreigd met een ontslag. ‘Goed hé,’ grijnsde ik breed. ‘Denk je dat het druk wordt vandaag?’ vroeg ik terwijl ik de kraag van mijn shirt goed deed. ‘Mwâh, ik denk het niet,’ antwoordde hij schouderophalend, en hij nam een hap van een appel die hij plotseling tevoorschijn toverde. ‘Hoe is het thuis?’ vroeg hij toen, en hij ging op een barkruk zitten. ‘Ja, chill hoor,’ grinnikte ik. ‘Alhoewel Jogia steeds de afstandbediening in zijn mond propt waardoor ik nu elke keer moet opstaan als ik wil tv kijken.’ ‘Komt ervan als je hem niet te eten geeft,’ grijnsde hij. ‘Fuck jou,’ lachte ik, en ook ik nam plaats op een barkruk. Dit ging nog eens een lange werkdag worden, aangezien mensen hier amper wat bestelden. Met vier pizzeria’s en een stuk of acht snackbars in het dorp –die er allemaal een stuk beter uitzagen dan dit afgekraakte pand- hadden wij amper kans op bestellingen. Tja, beter voor mij.

1

#11

leuk! :3

#12

Ik ga volgen Michelle, Jamesieeee =)

#13

Psst, denk aan de cijfers voluit schrijven. xD
Ik vind 't een leuk stukje! :'D

#14

Gosh, inderdaad (:

Ty!

Ik vergeet het steeds weer.

#15

Cijfers onder de twintig toch?

#16

Slotje op verzoek van de TS.