[verhaal] Ana

Schrijfsels
#1

[center]http://i60.tinypic.com/23v013o.png[/img]
cover gemaakt door TheOneThatGotAway

Synopsis
Mary’s leven was perfect, maar ze had andere gedachten over hoe haar leven
eruit moest komen te zien dan andere mensen. Ze had geen zin in eeuwenlang
gezeur over het perfecte leven met een man, kinderen en een baan. Ze wilde iets
anders.
Toen ze Ana tegen kwam, en ze erachter kwamen dat zij en Ana precies hetzelfde dachten
over hun verdere leven, werden ze beste vriendinnen, maar dit alles leidde ertoe dat Mary veranderde in een psychisch wrak, en iets deed wat ze nooit verwachtte dat ze zou gaan doen.

[size=12pt]Klein stukje van de proloog
Ik had vragen over de wereld en over mijzelf. Iedereen had dat, het was normaal, maar het aantal vragen wat ik had was niet normaal in combinatie met alle problemen. Mijn psychische gestoordheid en mijn op zijn kop gezette leventje.
Ik had gezocht naar de antwoorden, maar ik kreeg alleen maar meer vragen waarop het onmogelijk was om antwoord te krijgen. Ik had het hele land afgestruind, opzoek naar oplossingen, maar ik had niets gevonden.
Mijn leven veranderde steeds meer in een grote puzzel van 1000 stukjes, die over de hele wereld verspreid waren. Ik moest ze zoeken en dan nog allemaal aan elkaar zien te leggen.
Een totaal onmogelijke klus, die ik toch moest zien te klaren.
Ook hulp van andere was ver te zoeken. Ze begrepen niets van mijn situatie en deden er hun best ook niet voor. Ze waren alleen maar bezig van met egoïstische zelf.
Hoe moeilijk het ook was, ik had me erover heen gezet. Langzaam begon ik te begrijpen dat mensen om me heen hebben die alleen maar aan zichzelf denken en om zichzelf geven, niet helpt, en ervoor zorgt er alleen maar voor dat ik me niet meer kan concentreren op het belangrijke. Het onmogelijke, waar niemand iets van begreep.
Ondanks dat het moeilijk was, had ik me erover heen gezet en accepteerde ik het. Je afvragen waarom iets zo is zoals het is, werkt niet mee aan het veranderen van de situatie. Daarom was ik er al gelijk mee gestopt. Tegenslagen waren juist precies de dingen die ik niet gebruiken kon.

De proloog is nog veel langer, maar dat post ik als er interesse is naar het verhaal.

Laat een reactie achter en zeg wat je er tot nu toe van vindt!

#2

Ik volg!

#3
#4

Ik volg ook!

#5

Wauw! Wat ontzettend snel!
Holy, jou verhaal had me ook weer aan het schrijven gezet, dus ik vind het echt geweldig dat je volgt! Ook van jullie vind ik het geweldig, perronita en Lovely.

Ik zal zo de rest van de proloog posten!

#6

Ik deel de rest van de proloog toch in tweeën, want hij is best lang, en anders kan je je aandacht er misschien niet bij houden.

Van jongs af aan was mij al verteld dat ik mijn dromen moest nastreven, en mijn geluk moest laten beïnvloeden door alles en iedereen om me heen. Eén ding was zeker: Als ik ooit kinderen zou krijgen, wilde ik ze nooit vertellen wat mijn ouders mij ook wijs hadden gemaakt. Het was simpelweg een slecht en niet werkend advies. Niet dat ik überhaupt kinderen wilde, maar het ging om het idee.
Je dromen nastreven en nooit naar andere luisteren, waar het advies eigenlijk op neer kwam, had gezorgd voor hoe mijn leven er uit zag. Een complete ramp dus. Luisteren naar dit advies was vragen om problemen.
Nog iets dat ik mijn kinderen nooit zou leren, die ik, nogmaals, niet ging krijgen, was plezier maken. Ik wist dat het kinderen waren en het hoorde dat zij plezier maakte, maar door al het plezier wat ik gemaakt had, wat eigenlijk geen plezier te noemen was, maar eerder domme dingen doen, werd ik door iedereen naar de laagste rang in de maatschappij geschopt om nooit meer een stapje hoger te komen.

Vrienden had ik niet. Familie wel, maar het contact daarmee was compleet verwaterd. Het leek misschien logisch dat zij mij uit hun leven verbannen hadden, omdat ik gewoon psychisch gestoord was, maar ik had het contact met hen laten verwateren. Ik had geen idee waarom, maar het voelde alsof het zo hoorde. Alsof God het doen en laten van alle mensen kon besturen, en het zo gewild had, ondanks dat ik niet gelovig was.
Als God de wereld kon besturen, had Hij net zo goed iedereen gelovig kunnen laten worden.
Eigenlijk was het best een goed idee om gelovig te worden. In een klooster zou ik misschien tot rust komen, en niet meer obsessief bezig zijn met het zoeken naar de 1000 puzzelstukjes.
Als ik even een gegoogelde samenvatting van de Bijbel uit mijn hoofd zou leren, en een maandje op zangles zou gaan, kon ik zo het klooster in, en had ik een nieuwe hobby als zangeres bij het kloosterkoor.

Het was een absurd idee, dat wist ik, maar dat paste wel bij mij. Als je alle absurde, domme en ongelofelijke dingen die ik in het leven gedaan had op een rijtje zou zetten, en dit ging vergelijken met alle dingen die ik bereikt dat in het leven, zou het een wereld van verschil zijn.
Het enige dat ik misschien bereikt had, was de cito eindtoets in groep 8. Toen wist ik al dat het niets voor mij was om een standaard leventje te leiden zoals iedereen van plan was om te gaan doen. Elke dag om half zeven opstaan, om je kinderen te verzorgen, naar school te brengen en daarna de hele dag mensen te helpen met hun consumentenproblemen of in een revalidatiecentrum een lach op je gezicht te houden en positief te blijven terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen, om die avond iets te eten en te gaan slapen en het hele riedeltje de volgende dag weer opnieuw laten beginnen, was niets voor mij, en dat wist ik al vroeg.
Als we in de klas bezig waren met optelsommen boven de 1000, vroeg ik altijd aan de lerares waarom we dit deden. Haar antwoord was, dat het dan makkelijker was om later grotere inkopen te doen, en gelijk vertelde ik haar dat ik later geen standaard huisvrouw wilde worden, maar iets speciaals.
In het begin werd ik overspoeld met vragen van geïnteresseerde klasgenoten. Ik kreeg aandacht van alle jongens en meisjes uit mij klas en had zelfs drie keer een liefdesverklaring gehad van jongens die me eerst nooit zagen staan.
Ik had die aandacht fijn gevonden, maar al snel was dat ook voorbij. Ik begon te neigen naar een standaard leefsituatie, die ik juist zo graag wilde ontwijken.
Van al die mensen die geïnteresseerd waren, en ik allemaal één voor één uit mijn leven had geschopt, bleef er iemand over. Ana
Ana had de perfecte, blonde krullen, de amandelvormige ogen en de prachtige lange benen waar iedereen meisje van droomde. Elke jongen was verliefd op haar, maar ze had elke aanzoek tot verkering afwezen. Waarom? Ze was precies hetzelfde als ik, ondanks haar perfectie.

#7

Ik volg (als je me blijft herinneren dat er een nieuw stukje is haha want ik vergeet het sowieso)
I like it!

#8

^^Dankjewel
Ik zal je proberen te helpen herinneren!

#9

Je schrijfstijl is echt super fijn! Ik volg ook :grinning:

#10

Ik ben echt heel blij dat jullie volgen. Dit maakt me echt heel erg blij :grinning:
Hier het laatste stukje van de proloog.

Ana wilde later geen kinderen, geen man, en al helemaal geen mensen helpen met hun consumentenproblemen. We leken heel erg op elkaar, en met de verschillen die we hadden vulde we elkaar aan.
Tot het einde van het jaar waren de beste vriendinnen. We waren altijd samen, in de pauzes, na school, in de weekenden en vakanties. Mijn ouders noemde me uithuizig, en als ik weer bij Ana was, moesten ze me op komen halen omdat ik anders niet thuis zou komen.
Ook mijn ouders wisten hoe ik dacht over mijn toekomstige leven. Mijn toenmalige lerares had een gesprek met ze gehad, omdat ze bezorgd om me was. Ze vertelde mijn ouders wat ik de les vertelde en hoe ik mijn klasgenoten zou beïnvloeden met al mijn absurde ideeën over het leven, over dat Ana precies hetzelfde was, en over dat ik nooit mijn best deed.
Daardoor waren mijn ouders bezorgd, maar ik bleef glashard ontkennen dat ik zo was als de lerares beweerde, en maakte ze wijs dat Ana gewoon een normaal meisje was die, net als ik, later een normaal leven wilde gaan lijden met een man, kinderen, en een saaie baan.

Het jaar was voorbij, en Ana en ik gingen naar de middelbare school. Uiteraard gingen we naar dezelfde school, zaten we bij elkaar in de klas, en waren we onlosmakelijk met elkaar verbonden in de klas, pauzes, en ook nog steeds na school.
Al onze gesprekken gingen over de toekomst. We waren het overal over eens. Elke keer als we weer eens aan het praten waren, wat we de hele dag deden, werd mijn toekomstbeeld weer een klein beetje duidelijker. Ik zou de wereld gaan rondreizen, in mijn eentje. Het enige wat ik mee zou nemen was geld, om kleine aankopen te doen, waar ik optelsommen boven de 1000 niet voor nodig had.
Ik was van plan om de wereld rond te gaan zeilen, in een zelfgemaakte zeilboot, met zelfgemaakte voorzieningen, en ik zou ook mijn kleren zelf gemaakt hebben. Het was altijd al mijn droom geweest om niemand om me heen te hebben en om gewoon te doen wat ik wilde doen. Als ik eenmaal oud genoeg was, ging ik dit doen.
Ana zou ook haar eigen leventje gaan leiden. Ze wilde met me mee, maar ik had haar duidelijk gemaakt dat ik dat niet wilde, en ik het in mijn eentje wilde proberen. Ze snapte het gelijk, maar besloot wel om ook de wereld rond te gaan reizen.
Samen stippelde we onze routes uit. Zij ging de ene kant op, en ik de andere. Onderweg zouden we elkaar tegen komen, en een oneindig gesprek voeren over de geweldige reis die we gehad zouden hebben.
Na een paar dagen zouden we weer verder gaan, en we zouden tegelijkertijd thuis komen.
De hele reis was uitgedacht tot in het laatste puntje. Het enige wat we nog moesten doen, was kleren naaien, groente en fruit verbouwen, en het belangrijkste, een zeilboot maken. Ana en ik wisten dat we hier heel lang mee bezig zouden zijn, dus we begonnen al met research doen op internet, en te kijken welke materialen je het beste kon gebruiken.

Mijn leventje was perfect, en dat zou het ook worden. Ik wist het zeker. Samen met Ana kon ik de hele wereld aan, en ik hoefde me niets aan te trekken van wat andere van me vonden. De band die we opgebouwd hadden was zo sterk, dat we elkaar alles vertelde. Ana en ik waren twee handen op één buik, en we konden het zo goed met elkaar vinden, dat dit wel uit moest lopen tot iets heel moois.

#11

Vanavond zal ik het eerste deel posten!

#12

Ik ben benieuwd! Leuk stukje in ieder geval

#13

Hier is het stukje voor vandaag! het is maar een klein stukje, maar morgen komt er een langere met een flashback erin

Hoofdstuk 1
‘Er is niets mis met me,’ schreeuwde ik net iets te hard. De man in de stoel tegenover me leek te schrikken van mijn uitbarsting en schreef weer iets op zijn papier, zonder me een blik te gunnen of iets te zeggen. Door mijn gestoordheid en mijn rare gedachten over de wereld dacht ik even dat de psychiater meer hulp nodig had dan ik had.
‘Misschien moet je het eindelijk eens onder ogen zien.’ Zijn stem klonk saai, vermoeid en levenloos. Hij leek een psychiater, hij deed als een psychiater, maar was alles behalve dat. Hij maakte het me alleen maar moeilijker dan dat ik het al had, en als mijn ouders me niet verplichtten om erheen te gaan, was ik allang met de onnodig dure therapie gestopt.
‘Meneer, het spijt me, maar ik ga hier weg. Het ligt niet aan u, maar dit helpt me gewoon niet.’ Ik stond op van de leren bank en pakte mijn jas van de ouderwetse kapstok in de hoek.
‘Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat u me ziet,’ zei ik. Ik draaide me om en liep weg, het muffe hok uit en de vrije wereld in.
Ik dacht terug aan de tijd die ik met Ana gehad heb. Met meneer de zogenaamde psychiater had ik het heel veel over haar gehad. Ze had me zo veel dingen verteld, beloofd, ze had me hoop gegeven, dat ik uiteindelijk niet anders meer kon dan haar blindelings vertrouwen, wat overigens de domste keuze was die ik gemaakt had in mijn leven.
Beelden van vroeger schoten door mijn hoofd. Ik had veel verhalen gelezen over hoe het was om te overlijden. Je zou dan allemaal beelden voorbij zien flitsen van je hele leven, precies zoals ik had, maar dan van een klein deel.

#14

Door door door :grinning:

#15

Ik volg ook!

#16

Hier is het stukje van vandaag! Het is een flashback, maar dat zal je vanzelf wel merken! Enjoy
tips/kritiek is welkom hoor

Mijn handen deden pijn van het eindeloos zoeken naar goede materialen voor de zeilboot op google, en mijn hoofd bonkte van het kijken naar het computerscherm. Ik vond dat ik wel wat ontspanning verdiende, en besloot in mijn eentje te gaan shoppen. Ondanks dat ik geen standaard leven wilde, vond ik shoppen toch wel een leuke bezigheid. Mijn favoriete winkels waren dan niet de h&m of de action. Ik ging naar winkels waar niemand een voet in durfde te zetten. Als je daar dingen kocht, was je raar, apart, anders. Maar ik was ook raar, apart en anders dan iedereen om me heen.
Stemmen van mensen die tevreden waren met hun nieuwe aankopen of net aan het beslissen waren over welke kleur topje ze moesten kopen in de h&m overtroffen mijn gedachten. Ik probeerde het te negeren, tot ik een stem hoorde, die ik uit duizenden herkende. Het was verwarrend. Ana was niet iemand die naar de h&m zou gaan met een groepje vriendinnen, en daar zou discussiëren over wie de knapste jongen van de school was, maar toen ik haar de h&m uit zag lopen met een overvolle tas kleding, dacht ik even dat ik droomde.

‘Ana, wat doe je in god vredesnaam?’ schreeuwde ik. Ze schrok, en mijn gezicht stond op onweer. Ze had me al die jaren verraden. Elke keer dat ze me beloofde dat ze niet was zoals de andere waren, loog ze. Ik had haar alles verteld over hoe ik was en wat ik wilde. Zelf alle geheimen en dingen waar ik mee zat heb ik haar verteld. Ik had dat nooit moeten doen. Ze was een vuile verrader.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze. Ze was geschrokken, maar probeerde het te verbergen. Mijn vuisten waren gebald, en ik had de neiging om haar uit te schelden, te kleineren, haar het hele leven zuurt maken, maar ik hield me in. Ik was bang. Voor de eerste keer in mijn leven was ik echt bang. Ik had haar zo veel verteld, dat ze het allemaal door zou vertellen, waardoor mij poging om haar het leven zuur te maken, compleet zou mislukken. Ondanks dat ik heel graag mijn woede wilde uiten, deed ik niets, en ik draaide me met een ruk om. Waar ik naartoe liep, wist ik niet. Deze straat was onbekend voor mij. Ik ging altijd naar dezelfde plek, en kon er zelfs geblinddoekt nog naartoe, maar waar ik naartoe liep, was compleet vaag. Toch liep ik door .

Langzaam begon ik mijn woede kwijt te raken. De warme lucht die door mijn haren waaide deed me goed, en het was zo rustig op straat, dat me ergeren aan andere mensen lastig was.
Hoe verder ik door liep, hoe meer ik te zien kreeg van de stad. Hij lag aan een grote rivier, en vastbesloten liep ik er naartoe. Met grote passen rende ik het trappetje af, en ik nam plaats op een bankje. Eindelijk kon ik weer vrij ademhalen.
Ana had me pijn gedaan. Heel erg pijn. Ik moest me erover heen zien te zetten, dat wist ik, maar ik wist ook dat het heel moeilijk ging worden. Ana was een deel van mijn leven geworden. Eigenlijk was ze mijn leven. Ze was een soort van tweede ik.
De lucht van het water en het gekrijs van de kraaien deden me ontspannen, maar niet goed genoeg dat het gevoel dat ik gek werd weg ging. Ik kreeg de neiging om het water in te springen, en te hopen dat ik nooit meer boven zou komen. Dan zou Ana pas echt merken hoeveel pijn ze me gedaan had.

#17

Door!

ze is wel echt een uberhipster :'P

#18
#19

Ik word echt zo blij van de reacties! Misschien komt er straks nog een stukje, anders morgen

#20

Verder, verder!