16 Augustus 2009
Ik schrok wakker van een droom en keek om me heen. Het was donker. Mijn ogen moesten wennen aan het licht. Langzaam zag ik een vage schim van mijn stoel. Ik durfde niet verder te slapen. De waarheid van deze droom was te hard. Ik kon het nog niet aan. Ik zette mijn linkerbeen op de grond. De andere been zette ik er naast. Ik probeerde op te staan maar de trillingen van mijn benen waren te erg. Waarom ik? Kon dit niemand anders gebeuren
2 februari
Ik pakte mijn broodspullen van het aanrecht en liep naar buiten. Daar pakte ik mijn fiets. Ik trok hem naar me toe en ging erop zitten. Buiten was het mooi weer, ik genoot van de fluitende vogels. Het leek alsof ze het liedje voor mij zongen. De zon gloeide op mijn huid en mijn glimlach concurreerde de zon. Het ging een mooie dag worden.
Eenmaal op school gekomen zag ik Patty naar me toe rennen. Een oude waas van vroeger verraste me. ‘Pat! Lang niet gezien!’ Ik rende naar haar toe. Haar grote armen bedekte mijn rug en ik hield der stevig vast.
‘Inderdaad, ik ben zo lang weggeweest.’ Ik knikte, mijn vriendin die na kerst in een gastgezin in Engeland woonde had ik weer helemaal terug.
‘Kun je nu goed Engels?’
‘Ach Chantal, het heeft echt helemaal geen zin gehad!’ Ik grinnikte, Patty kon dit zo goed uitbeelden.
De bel ging. ‘Patty, ik moet nu echt naar mijn eigen klas! Veel succes vandaag!’ Ik rende weg en keek nog even achterom, daarna ging ik naar mijn eigen klas. Ik rende de gangen door. Voor het eerste lesuur moest ik helemaal achterin de school zijn. Net op tijd zat ik op mijn stoel. Naast me zat niemand. Dat was altijd zo. Ik was helemaal alleen. Dat maakte me niet zoveel uit. Ik graaide in mijn tas en haalde mijn etui en schrift te voorschijn. Ik pende de rekensommen van het bord over, afwachtend op de pauze. Dan kon ik Pat het nieuws vertellen.
