6 mei 2009.
‘Aubrey, eten!’ hoort Aubrey haar vader roepen met een nèt iets te enthousiaste stem. ‘Ja ik kom.’ Aubrey wandelt de trap af. ‘Hey mop! Alles goed?’ vraagt haar moeder. ‘Ja prima.’ antwoord Aubrey kortaf. Hoor dat nou, “hey mop”, kan je niks normalers verzinnen voor je 15 jarige dochter. Aubrey oriënteert de kleding van haar moeder. ‘Je ziet er niet uit.’ Oeps, dat floepte eruit. Achja, ze mag het weten ook, met der lelijke panter legging. ‘Oké, fijn om te horen, moet ik me daar iets van aantrekken?’ antwoord ze met de meest arrogante stem die je maar kan bedenken. Aubrey zwijgt en gaat aan tafel zitten. ‘Ben je nog naar bijles geweest? Ik hoorde van Maci dat je niet ging vandaag?’ vraagt haar broer schijnheilig. ‘Waar slaat dat nou weer op, jij hebt Maci niet eens gesproken, lul.’ ‘Hé!’ haar vader pakt haar stevig vast bij haar bovenarm. ‘Doe even normaal tegen je broer, zijn rapport is beter dan het jouwe dus ik betwijfel inderdaad of jij wel bij bijles bent geweest.’ ‘Wat!? Ga het maar nabellen, ik heb vanmiddag twee uur zitten blokken bij bijles!’ antwoord Aubrey verontwaardigd. ‘Ja ja, dat zullen we nog wel eens zien.’ Ondertussen is Linda, Aubrey’s moeder, alweer aan het bellen. ‘Oh schat wat gaaf! Ik ga die tas denk ook halen ik vind hem zo ontzettend mooi!’ Walgelijk, die stem er ook bij, ga toch weg. ‘Ik heb geen honger meer,’ en Aubrey staat op het punt om weg te lopen. ‘Ja, je hebt je zeker vanmiddag de hele middag vol zitten vreten toen je eigenlijk bij bijles moest zijn.’ zegt Luke, Aubrey’s broer, lachend. Haar vader begint met hem mee te lachen en werpt een angstaanjagende blik naar Aubrey. Aubrey gooit de deur achter zich dicht en rent de trap op. Ze hoort stampende voetstappen achter haar aankomen. ‘Doe godverdomme even normaal met die deur, het hoeft niet stuk!’ haar vader rent achter haar aan de trap op…
Verder, kritiek/tips?
