Tips zijn welkom, opbouwende kritiek is welkom, alle hulp is welkom. Ik heb geen bepaald onderwerp, geen idee, niks uitgewerkt, ik begon gewoon met schrijven en dit is wat ervan gekomen is. Ik zou zeggen, enjoy. Ik heb het eerste stuk in twee delen gepost omdat het zo’n grote lap tekst was. En dan kun je alvast het eerste stuk lezen en als dit je niet aan staat stop je, staat het je wel aan lees je het tweede stuk. Verder zal ik gewoon met titels werken of er deel 2/deel 1 bij zetten. Ik kon het niet goed delen dus ik dacht: Ach ik gooi het gewoon neer.
In ieder geval, veel leesplezier.
Ik zit achterin de auto met mijn twee beste vriendinnen terwijl we druk in gesprek zijn over onze dates voor het gala van volgende week. De twee jongens die voorin de auto zitten zeggen niets. De een lijkt gefocust op de weg en de ander lijkt veel aandacht te hebben voor de bestuurster in de auto rechts van ons. Ze hadden ons opgehaald om uit te gaan naar een club hier in de buurt te gaan en ons lam te zuipen.
Ho, stop. Nee. Dit is niet mijn leven. Ik kan me niet eens bezig houden met hoe anderen zich gedragen dus laat staan dat ik let op de twee jongens voor me. Daar is mijn hoofd te vol voor, zeggen ze. Maar ik denk nooit na, dus dan kan mijn hoofd ook niet vol zijn. Ik kan niet nadenken, alleen op rustige momenten. En vrienden heb ik ook niet echt, een handje vol maar. En dat zijn niet eens echte vrienden. Echte vrienden heb ik ook niet, tenminste zo voelt dat. Op het internet heb ik wel ‘vrienden’.
Of eigenlijk één beste vriend die ik nog nooit heb ontmoet. En een beste vriendin, maar aan mijn beste vriend vertel ik meer. Ik waarschuw je voordat je begint verder te lezen, want mijn leven is niet zo interessant. Sterker nog, het is zelfs saai. Ik had graag gewild dat ik over veel interessantere dingen kon schrijven. Zoals over jongens, uitgaan, mijn vrienden en vriendinnen, een interessante sport of interessante gebeurtenissen. Helaas is dit niet zo. Nee. Ik moet het al mijn hele leven doen met mijn beste vriend en vriendin op het internet, mijn verre afstandsrelatie, gescheiden ouders en slechte cijfers op school.
Als je het belangrijk vind, zal ik je wat over mijn leven vertellen. En iets over mij. Ja, dat zijn twee totaal andere aspecten. Want mijn leven past niet helemaal bij mij. Ik droom er namelijk van om te leven, echt te leven. Om uit mijn ‘comfortzone’ te stappen en risico’s te nemen en geweldige dingen mee te maken. I really do. Mijn ouders zijn gescheiden, zoals ik al had verteld. Al zo lang ik me kan herinneren. En ik heb er nooit moeite mee gehad. En ik heb ook nooit moeite gehad met mijn moeilijke jeugd. Ja, die heb ik al gehad. Want voor mij voelt het alsof ik al volwassen ben.
Ik denk dat ik het heb verdrongen, of dat ik het minder bewust meemaak omdat ik er nooit over nadenk. Of omdat ik nooit tijd maak om over dingen na te denken. Ik denk dat ik daar eindelijk plaats voor maak, nu ik dit aan jullie vertel. Maar ik dwaal weer af. Oke, ik ga jullie niet volstampen met onnodige informatie over mijn verleden. Niet nu. Dat komt later allemaal wel. Het is een dramatisch lang verhaal dat me eigenlijk weinig heeft gedaan, denk ik. Maar in ieder geval, ik ben één weekend in de twee weken bij mijn vader. En de rest van de tijd ben ik bij mijn moeder en bij mijn stiefvader. En daar ben ik blij om, want soms vind ik mijn stiefmoeder een kreng.