Hey dames,
Ik voel me op het moment gewoon erg verdrietig en ik dacht, jullie bieden altijd wel steun. Mijn probleem is misschien erg stom, ik ben erachter gekomen dat ik al die tijd gewoon ontzettend naïef ben geweest. Toch wil ik het even van me afschrijven, misschien hebben jullie ook zoiets meegemaakt.
Vorig jaar juni leerde ik een jongen kennen. Ik had er totaal geen intenties bij voor een relatie en hij ook niet, gewoon seks en meer niet. Dit ging zo even door, geen gedoe verder, gewoon seks. Het was wel altijd gezellig, ik kon met hem lachen, maar meer niet zat er niet in omdat we allebei niet zochten naar een relatie.
In september ging ik tien weken naar het buitenland voor stage (buurland, dus niet heel ver weg). Op dat moment kwam ik tot het besef hoe verliefd ik op hem was. Ik wilde er al die tijd niks van weten, maar ik kwam erachter dat ik hem echt heel leuk vond. Hij praat niet graag over zijn gevoel, eigenlijk gewoon totaal niet. Toen ik dus ook aan het begin van de tien weken (via whatsapp) aan hem vroeg hoe hij het eigenlijk deed qua seks (of hij ook seks had met anderen), vertelde hij dat hij met niemand anders seks had. Maar toen ik doorvroeg, klapte hij dicht en begon hij me te negeren. Toen begon het ‘drama’ zeg maar.
Na een paar dagen begon hij weer te antwoorden op whatsapp en leek het weer goed te komen met het contact.
Tijdens mijn stage (op de helft ongeveer, ergens eind oktober) is hij zelfs een keertje langsgekomen in mijn kamer daar. Ik had hem nog niet verteld wat ik voor hem voelde, maar doordat hij het voor me over had om langs te komen, dacht ik dat hij ook meer voelde voor mij dan alleen seks. Ik durfde hem dat niet te vertellen toen hij er was.
Begin november heb ik hem via whatsapp verteld wat ik voor hem voelde, omdat ik wilde dat hij het wist en omdat ik wilde weten waar ik aan toe was. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, gaf ook eerlijk toe dat hij niet echt hetzelfde voor mij voelde (hij wilde echt geen relatie en zette al zijn gevoelens uit zei hij). Hij wist niet of het verstandig was om elkaar nog te zien. Ook nu begon hij me weer te negeren. ‘Wanhopig’ als ik was, bleef ik hem appen, totdat hij me blokkeerde.
En ook nu duurde het een paar dagen en daarna deblokkeerde hij me en reageerde hij weer. Elke keer als het moeilijk werd en over gevoelens ging, stopte hij met praten. Ik vond dit erg lastig, omdat ik zo niet wist wat hij voelde en hoe ik daarmee om moest gaan, maar ik accepteerde ook dat hij het vervelend vond om niet over zijn gevoel te praten.
Eind november kwam ik weer thuis. Ik weet niet eens meer waarom, maar ook nu ging het weer mis met onze gesprekken. Hij blokkeerde me (hij blokkeerde me regelmatig een paar dagen als hij druk was, hij zei dat zijn telefoon uit was en ik geloofde dat, achteraf blokkeerde hij me dus) en dit keer voor een lange tijd, een paar weken. Ik was ondertussen begonnen met mijn nieuwe stage, echt super leuk! Ik had er een punt achter gezet, mijn gevoel was er nog maar ik probeerde hem te vergeten. Ik had door mijn nieuwe, toffe stage genoeg afleiding.
En toen kreeg ik ineens een appje ergens midden december of ik seks wilde. Seks met hem was steengoed, dat geef ik eerlijk toe. En mijn eigenwaarde was ver te zoeken, want ik zei ‘ja’ op die vraag. Ik ging erheen en binnen een klap waren al mijn gevoelens voor hem terug. Domme ik.
Eind december ging hij op vakantie met het vliegtuig. Ik appte hem uit interesse of hij veilig was aangekomen met het vliegtuig, geen antwoord. Ik probeerde hem niet teveel te appen want hij was druk met leuke dingen doen, maar ik kreeg nergens antwoord op. Nou goed, begrijpelijk als je op vakantie bent. Toen hij terug was van vakantie, hadden we weer een ‘moeilijk’ gesprek over gevoelens (we hadden ook heel vaak leuke gesprekken hoor) en ook toen blokkeerde hij me weer. Dat was de eerste keer dat ik hem moeten huilen om hem.
Vervolgens gebeurde weer hetzelfde, hij deblokkeerde me, vroeg of ik seks wilde, en ik kwam weer als een hondje naar hem toe. Naïef, maar ik was nog steeds zo verliefd.
Januari en februari ben ik er af en toe heen geweest, denk twee à drie keer. Dit ging wel prima verder, hij blokkeerde me niet meer nadat ik hem daar eindelijk op had aangesproken.
Nu ging het afgelopen week zo finaal mis, dat het nu helemaal voorbij is. Ik vroeg of hij me nog wilde zien, want hij reageerde heel afstandelijk. Hij wist het allemaal niet meer zei hij. Hij wilde niet praten over zijn gevoelens, etc., omdat hij niet zo’n prater is. Nouja dat wist ik natuurlijk al lang. Hij wist niet of het nog langer zou werken dat we elkaar zouden zien. Ik heb een weekje niet tegen hem gepraat om hem even de tijd te geven om na te denken over wat hij wilde.
Gister appte ik hem er weer over, of hij me nog een laatste keer wilde zien (dit leek hem de week ervoor namelijk wel leuk), en hij reageerde heel kortaf, afstandelijk, onaardig, bot. Vanochtend vroeg ik het nog een keer, of hij me nog een laatste keer wilde zien. Antwoord:
Nope, ben er klaar mee. Te laat. Klaar.
Mooi geweest. Was leuk. Nu is het klaar.
En uiteindelijk blokkeerde hij me. Ik kan nu niks meer tegen hem zeggen.
Dit waren de dingen die hij antwoordde.
Hij had geen zin om het uit te leggen aan me, dus ik zit hier nu een beetje verdwaasd. Ik denk gewoon door al het gedoe, de moeilijk gesprekken over gevoelens, het drama, etc.
Aan de ene kan ben ik opgelucht, omdat ik wist dat dit nooit wat zou worden, maar ik ben/was zo verliefd dat ik het ook heel jammer vind. Ik heb lieve vriendinnen, die maanden geleden al zeiden dat ik met hem moest stoppen, maar ik luisterde niet.
Ik weet dat ik al die tijd heel naïef was. Het was zo duidelijk dat het niet ging werken, dat hij niet echt respectvol met me om ging, maar het kijken door een roze bril kan je heel anders doen handelen helaas.
Ik ben ervan overtuigd dat communicatie zo belangrijk is, ook als je fwb bent. Helaas lukte dat bij ons niet, omdat hij dus heel moeilijk over zijn gevoel praat. Ook als ik bij hem was en over een bepaald onderwerp begon, kwam er maar heel moeilijk wat uit bij hem. Een leerpunt voor hem in de toekomst misschien. En een leerpunt voor mij is dat ik misschien minder vaak van die zware gesprekken via whatsapp moet voeren.
Goed, sorry voor dit hele lange verhaal. Ik vind het fijn om het even op te schrijven. Dit is de ‘oppervlakkige’ versie, er zijn vast nog wel details die ik mis maar die zullen wat minder belangrijk zijn.
Ik ga de keren dat ik naar hem toe ging echt missen, maar ik weet dat het beter is zo. Het heeft even tijd nodig. Het voelt alsof mijn relatie uit is haha, maar we hadden natuurlijk helemaal geen relatie. Alleen ik was gewoon zo verliefd dat het nu wel even pijn doet.
Meer meiden die net zoiets hebben gehad? Die even tegen me zeggen ‘meid, je bent naïef maar het komt wel goed’. Want ik weet het, het was misschien dom van me, ik ben leuke jongens misgelopen, heb mezelf onnodig lang pijn gedaan. Maar dat is die verliefdheid he.
Dat doet me goed, dankjewel!