ik wil het gewoon kwijt,sorry.
Bijna 3 jaar, zolang had ik al met Leroy.
We waren zo gelukkig samen, bij hem voelde ik me thuis, hij was mijn liefde,mijn beste vriend,mijn “soulmate”.
Thuis ging het erg slecht, dus na een half jaar ben ik bij hem en zijn ouders ingetrokken, totdat ook dat niet meer ging.
Ik en zijn ouders konden niet meer met elkaar opschieten, en ik heb besloten naar mijn moeder te verhuizen in arnhem(50 km van mijn oude woonplaats).
Hierdoor zagen we elkaar alleen nog maar in het weekend, en doordat mijn moeder en Leroy elkaar niet lagen, ging het ook steeds slechter met onze relatie aangezien ik niet naar hem toe kon.
Telkens ruzie , elk weekend.
School begon, en ik ontmoette Maikel, hij zat bij mij in de klas & ik was op slag verliefd.
Ik heb dit Leroy verteld en heb het uitgemaakt, ik wilde hem niet aan het lijntje houden.
Met pijn in mijn hart, het deed me zoveel verdriet maar we gingen door met ons leven.
Een maand later kreeg ik iets met Maikel , waar ik nu 2 maanden samen mee ben, het gaat opzich redelijk goed, maar naar mate de weken voorbijgingen begon ik Leroy erg te missen.
Hoe wij samen waren , daar kon niemand tegen op.
Ik heb hem niet gebeld, of gesmst, of iets anders ik ben niet iemand die op zulke keuzes terugkomt.
Nu een dinsdag werd ik gebeld door een goede vriendin uit mijn oude woonplaats, Leroy is overleden 
Hij is met een vriend op de scooter onder de trein gekomen.
Zo plotseling, weg.
Ik kan het nog steeds niet geloven, het verdriet is zó groot.
Het doet me pijn, diep in mijn ziel.
Ik heb hem nooit kunnen zeggen hoeveel ik nog van hem hield, hoe dankbaar ik hem ben voor alles wat hij voor me gedaan heeft, hoeveel hij voor mij betekende nog steeds, en nu… zal ik dat ook nooit meer kunnen doen.
De gedachtes maken mij gek.
Ik was zijn grote liefde, en achteraf gezien denk ik dat hij ook mijn grote liefde was.
Het klinkt misschien zweverig, maar zo voelt het.
Alle dingen die wij samen hebben meegemaakt, ik zal nooit meer ergens aan kunnen denken zonder dat het mij pijn doet.
Ik mis hem, zoveel.
Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet.
Ik hoop dat ik met mensen kan praten, die in dezelfde situatie hebben gezeten.
Ik kom er in mijn eentje gewoon niet uit.
