Ik dacht laat ik eens een totaal ander genre kiezen en een fantasy verhaal schrijven. Ik vraag me alleen af of dit echt pakkend is en ik twijfel een beetje aan mezelf. Dus mijn vraag, wat vinden jullie van de eerste paar zinnen van dit verhaal, zou het je aantrekken om verder te lezen?
Hoop. Het kan iets kleins zijn, zoals hoop op een goed cijfer voor wiskunde, of dat je moeder niet boos wordt omdat je te laat thuis bent. In mijn geval heeft hoop een wat grotere betekenis, namelijk de hoop om eindelijk weer zorgen te hebben om zoiets als mijn wiskunde of te kunnen hopen dat je moeder niet boos wordt omdat je te laat thuis bent. Ik heb hoop op een normaal leven, eentje die mij door hen is ontnomen. Het begon allemaal op dinsdag 12 juli. Die beruste dinsdag, een dag die nooit uit mijn hoofd zal verdwijnen. Ik weet niet hoe het komt, maar het lijkt wel alsof die dag zo ver weg is. Sindsdien is alles anders, nu de Anderen de macht hebben en ons gebruiken als een pop in een groot poppenhuis. We mogen niet meer zelf beslissen wat we leuk vinden, wat we gaan doen, wat we denken, van wie we houden. Dat is hoe ik mijn moeder ben verloren en dus weer een klein beetje hoop. Waar de Anderen alleen geen controle over hebben, zijn de kinderen. Vanaf het moment dat de hersenen volledig ontwikkeld zijn werken de machines pas. De machines waarmee ze ons volledig in hun macht kregen, op die dinsdag. Geen leger kon tegen ze op. Die avond had ik ruzie met mijn moeder over Luc, het foute vriendje. Toen vielen ze de aarde binnen. Op dat moment was ik buiten, nog kokend van woede om mijn moeder. Dat was de laatste avond dat ze van me hield en boos op me was uit liefde. Ik hoorde niks, het enige wat ik zag was de hemel die opeens oplichtte. Het volgende moment waren ze op de grond. Niemand kon tegen ze op, ze waren zo groot en wij waren zo kwetsbaar, zo onvoorbereid op zoiets groots.
ik heb lang getwijfeld of ik het hier moest posten of niet maar ben toch benieuwd naar andermans mening, normaal schrijf ik alleen voor mezelf:)