Voor een wedstrijd hier op girlscene, moest ik een verhaal schrijven met het onderwerp ´online´. Graag wil ik er meer kritiek op, ookal heb ik het al ingeleverd bij de wedstrijd zelf.
Verandering van status
Ik kijk hem recht in zijn ogen en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mijn gezicht in plooi te houden, terwijl ik van binnen moet lachen omdat ik weet dat hij precies hetzelfde aan het doen is. We zitten in tegenover elkaar. Hij met zijn benen over elkaar gevouwen, eveneens als zijn armen, en ik heb mezelf in een comfortabele kleermakerszit gehezen.
Vroige week heeft hij me vriendelijk gedwongen om vandaag eens een boekje open te doen. Een boekje over mijn sociale leven.
“En dan niet op de manier zoals wij altijd praten. Volwassen en degelijk.” Had hij gesproken. Nee, ik moest het doen zoals mijn leeftijdsgenoten dat zouden doen, hadden ze in mijn schoenen gestaan.
Ik krijg het schaamrood op mijn kaken als ik moet vertellen dat ik daar best moeite mee heb. Ik kan je zonder problemen en nadenken vertellen op wat voor pitje mijn sociale gebeuren staat, maar omdat te doen op een manier die mij ongewoon is, kost me toch wel wat meer moeite.
“Brand los.” Niet meer dan dat zegt hij me terwijl hij me vol vewachting aankijkt. En omdat hij het zo netjes vraagt, doe ik dat dan ook maar.
“Na enig denkwerk heb ik termen kunnen vinden die “mensen van mijn soort” zouden kunnen gebruiken, en ik ga daar dus nu gebruik van maken als ik mijn boekje open doe.” Uit ongemak en oncomfortabelheid ga ik verzitten en zelfs ik merk op hoe vaak ik onzichtbare haartjes uit mijn gezicht veeg. Met mijn stem snij ik door de oorverdovende stilte die tussen ons in is komen hangen.
"Mijn sociale leven was prettig. Prefect eigenlijk. Ik had meer vrienden dan jij op je handen tellen kan, en daarnaast had ik nog een enorme kring kennissen daar omheen. Elke dag een afspraak, elk weekend een feest, en tussendoor veel te veel sms- en belletjes. Helaas voor mij werd dit steeds een beetje minder. Het ging in het begin zo langzaam dat ik het bijna niet opmerkte. Ik had nog steeds vrienden, kennissen en feesten, maar de afstand er tussen werd groter. De smsjes werden minder, de belletjes korter en mijn oh-zo-volle week had ineens af en toe wat vrije uurtjes.
Nu heb ik natuurlijk nog steeds geen termen gebruikt, maar niet gevreesd, want die ga ik er nu even in gooien.
Al met al kon ik mijn leven wel vergelijken met MSN, en mijn status ging van ‘online’ ging ik naar ‘ben zo terug’. Nu was dat opzich geen drama geweest, als het daarbij gebleven was, maar langzamerhand gleed ik verder af. De afspraken verdwenen en mijn telefoon hoorde ik alleen nog wanneer hij als wekker diende, of als moederlief een boodschap had. Van ‘ben zo terug’ gleed ik naar ‘afwezig’, en dat maakte mij zo wanhopig en verdrietig, dat ik mezelf op ‘offline weergeven’ zette. Ik was er nog wel, ik zag alles en kreeg mee wat er gebeurde, maar niemand kon mij nog opmerken. En het is natuurlijk begrijpelijk dat het echte ‘offline’ gaan toen niet lang op zich heeft laten wachten. Ik was immers uit het oog, en dan ben je, vooral in deze tijd, verdomd snel uit het hart.’
Diep zucht ik als ik ben uitgesproken, veeg een laatste maal ingebeeld haar van mijn voorhoofd, en maak tegelijk een kras op mijn voorhoofd met mijn nagels. Ik werp hem een zenuwachtige en verwachtinsvolle blik toe, en nadat hij die blik in ontvangst genomen heeft, spreekt hij slechts enkele woorden tot me.
“Dan moeten wij jou opnieuw zien in te loggen.”
